Zaawansowane lustrzanki Nikona przyzwyczaiły nas do wysokiego poziomu wygody użytkowania i model D800 nie stanowi tutaj wyjątku. Dzięki dużej i dobrze wyprofilowanej rękojeści aparat bardzo pewnie i wygodnie leży w dłoni. Istotny wpływ na to ma również gumowy materiał, którym została ona wyłożona, i który dodatkowo poprawia stabilność uchwytu. Dostęp do wszystkich elementów sterujących jest swobodny i nie trzeba się gimnastykować podczas ich używania. Drobne zastrzeżenia można mieć jedynie do pokrętła zmiany trybu pomiaru światła. Jego niewielkie rozmiary oraz spory opór podczas przekręcania powodują, że jego użytkowanie bywa czasem kłopotliwe. Pozytywny wpływ na wygodę użytkowania ma niewątpliwie duża liczba przycisków i pokręteł. To, w połączeniu z możliwością programowania niektórych z nich sprawia, że podczas fotografowania sporą liczbę ustawień możemy wykonać z poziomu elementów sterujących, wspomagając się informacjami wyświetlanymi w wizjerze lub na monochromatycznym panelu LCD. Do głównego menu zatem zagląda się raczej rzadko. Samo menu natomiast jest bardzo rozbudowane, a jego przeglądanie można przyspieszyć, korzystając po prostu z ostatniej zakładki, którą stanowi programowalne Moje menu lub lista ostatnio używanych ustawień.

Z punktu widzenia użytkowania aparatu, warto zwrócić uwagę na różne dodatkowe funkcje i możliwości jakie posiada D800. Z pewnością można wyróżnić cichy tryb wyzwalania migawki „Q”, czy chociażby różne opcje wyboru obszaru zdjęcia (poza standardowym trybem FX (36×24 mm) możemy wybierać spośród następujących opcji kadrowania: 1.2x 30×20 mm, DX 24×16 mm oraz 5:4 30×24 mm). Dużą zaletą z punktu widzenia użytkowania są uszczelnienia (wspominaliśmy o nich już w poprzednim rozdziale) chroniące aparat przed wpływem kurzu i wilgoci. Warto także docenić możliwość obsługi bezprzewodowej sieci Wi-Fi i przewodowej Ethernet przy użyciu opcjonalnego przekaźnika bezprzewodowego WT-4 oraz możliwość podłączenia opcjonalnego odbiornika GPS o oznaczeniu GP-1. Takie dodatkowe funkcje, jak zdjęcia czy filmy poklatkowe, tryb HDR oraz wielokrotna ekspozycja również mogą okazać się użyteczne i docenione przez część fotografów.

Obiektywy

Nikon D800 przeznaczony jest głównie do stosowania obiektywów pełnoklatkowych. Tak samo jak w innych modelach pełnoklatkowych Nikonów istnieje możliwość korzystania z obiektywów przeznaczonych do lustrzanek z matrycami formatu DX, co wiąże się jednak z mniejszym kołem obrazowym rzucanym na matrycę. W takiej sytuacji wystarczy wybrać opcję, dzięki której zdjęcie będzie zapisywane tylko w formacie DX. Aparat może również automatycznie rozpoznawać obiektyw do niego podłączony i wybierać właściwy obszar zdjęcia jaki ma zapisać.

Oprócz obiektywów Nikkor można oczywiście stosować obiektywy firm niezależnych, takich jak np. Samyang, Sigma, Tamron, Tokina, Voigtlander czy Zeiss.

Szybkość

W tej kategorii nie mamy szczególnych zastrzeżeń do D800. Aparat jest gotowy do użycia natychmiast po przekręceniu włącznika na pozycję ON. Ponadto w innych aspektach związanych z szybkością działania nie można doszukać się jakichkolwiek wad. Przeglądanie zdjęć w powiększeniu, kasowanie i formatowanie karty, poruszanie się po menu – wszystko to odbywa się sprawnie i bez opóźnień. Jedynie ładowanie ostatniego poziomu miniaturek (72 zdjęcia) może zabrać małe kilka sekund.

Zdjęcia seryjne

Nikon D800 posiada dwa tryby zdjęć seryjnych: szybki (CH) oraz wolny (CL). W tym pierwszym maksymalna prędkość fotografowania sięga 4 kl/s jeśli zapisujemy zdjęcia w formacie FX lub 5:4 oraz 5 kl/s, jeśli format zdjęcia ustawiony jest na DX lub 1.2x. W formacie DX prędkość fotografowania w trybie szybkim może osiągnąć nawet 6 kl/s, jeśli korzystamy z opcjonalnego uchwytu pionowego MB-D12. Tryb wolny natomiast umożliwia wybranie prędkości fotografowania w zakresie od 1 do 5 kl/s z krokiem jednostkowym. Można zatem dostosować szybkość fotografowania do sytuacji, w której będziemy wykonywać zdjęcia. W menu ustawień osobistych w zakładce d znaleźć można znaleźć także opcję pozwalającą określić maksymalną liczbę zdjęć w trybie seryjnym. Dostępne ustawienia pozwalają na wybranie liczby z zakresu od 1 do 100.

Test szybkości wykonaliśmy z kartą Lexar Professional 600x o pojemności 16 GB. Zdjęcia wykonywane były przy czułości ISO 1600 i migawce 1/1000 sekundy. Pliki RAW (14-bitowe) zajmowały 77.8 MB (nieskompresowane) oraz 53.4 MB (skompresowane bezstratnie) natomiast pliki JPEG zapisane w najlepszej możliwej jakości, 21.3 MB. W przypadku formatu DX, skompresowane bezstratnie RAW-y zajmowały 22.3 MB, a JPEG-i 9.6 MB.

Spójrzmy na dokładne wyniki dla trybu szybkiego (H), przy zapisywaniu zdjęć w rozmiarze FX.

Aparat osiąga początkowo deklarowane 4 kl/s we wszystkich przetestowanych przypadkach. Widać, że w przypadku JPEG-ów prędkość tę jest w stanie utrzymać przez około 13 sekund. Kiedy zdecydujemy się na zapis RAW-ów, aparat będzie w stanie fotografować z maksymalną prędkością przez około 4 sekundy. W przypadku JPEG-ów po wykonaniu serii prędkość spada do wartości około 2.6 kl/s. Dla RAW-ów spowolnienie jest oczywiście znacznie wyraźniejsze. Warto jednak w takim przypadku wybrać opcję RAW-ów skompresowanych bezstratnie, bowiem średnia prędkość fotografowania będzie wyższa niż dla RAW-ów nieskompresowanych.

Przejdźmy teraz do wyników otrzymanych w trybie szybkim dla zdjęć zapisywanych w rozmiarze DX.

Stosując odpowiednio szybką kartę pamięci, przy zapisie JPEG-ów w formacie DX możemy liczyć na maksymalną serię 100 zdjęć w serii wykonanych z największą prędkością 5 kl/s. Przerwa, która pojawiła się w okolicy 20 sekundy wynika z faktu, że po owych 100 zdjęciach aparat automatycznie przestał fotografować i trzeba było wcisnąć spust migawki na nowo.

Przy zapisie surowych zdjęć (skompresowanych bezstratnie) aparat również osiąga prędkość fotografowania na poziomie 5 kl/s i utrzymuje ją przez nieco ponad 6 sekund. Kiedy bufor się przepełnia, następuje spowolnienie i dalsze fotografowanie odbywa się dość nierówno. Średnia prędkość na tym etapie wyniosła około 2.5 kl/s.

Trzeba przyznać, że wyniki testu trybu seryjnego wyglądają całkiem nieźle. Aparat nie bije pod tym względem żadnych rekordów oczywiście, jednak biorąc pod uwagę fakt, jakie ilości danych z matrycy są sczytywane, można uznać, że aparat radzi sobie dobrze w tej kategorii.

Stabilizacja obrazu

Lustrzanki firmy Nikon nie posiadają wbudowanej stabilizacji obrazu w korpusie. Koniecznością jest korzystanie w tym celu ze stabilizowanych obiektywów, których oferta cały czas się poszerza. Warto przypomnieć, że największy konkurent Nikona, czyli Canon, także nie stosuje funkcji stabilizacji matrycy w swoich lustrzankach.

Czyszczenie matrycy

W Nikonie D800 zastosowano system automatycznego czyszczenia matrycy, działający na zasadzie wibracji filtru dolnoprzepustowego. Funkcję tę można uruchomić w dowolnej chwili w menu lub ustawić, aby czyszczenie odbywało się przy każdym włączaniu i/lub wyłączaniu aparatu. Nie zauważyliśmy, aby na matrycy osadziły się jakieś zabrudzenia podczas testowania aparatu. Można zatem uznać, że czyszczenie działa sprawnie. Aparat gościł jednak w naszej redakcji około trzech tygodni, więc trudno ocenić skuteczność systemu czyszczenia w dłuższym okresie czasu.

Fotografowanie z interwałometrem

Poza wspomnianymi w poprzednim rozdziale filmami poklatkowymi, D800 umożliwia również wykonywanie zdjęć poklatkowych. Tryb ten nosi nazwę „Fotografowanie z interwałometrem” i znajduje się w menu fotografowania. Opcje, które tam znajdziemy obejmują między innymi ustawienie czasu rozpoczęcia fotografowania. Możemy je rozpocząć od razu, wybierając po prostu opcję teraz lub ustawić konkretną godzinę rozpoczęcia. Pozostałe opcje obejmują czas interwału, liczbę interwałów oraz liczbę zdjęć na interwał. Na wyświetlaczu widzimy również sumaryczną liczbę zdjęć, która jest automatycznie obliczana na podstawie wprowadzonych ustawień. Podczas fotografowania z interwałometrem ikona INTERVAL będzie migać na górnym panelu LCD. Na chwilę przed rozpoczęciem kolejnego interwału, wskaźnik czasu otwarcia migawki będzie pokazywał liczbę pozostałych interwałów, a wskaźnik przysłony liczbę zdjęć pozostałą w bieżącym interwale. Informacje te można również wyświetlić w dowolnym momencie, naciskając spust migawki do połowy.

Lampa błyskowa

Nikon D800 posiada wbudowaną lampę błyskową o liczbie przewodniej 12 dla ISO 100. Zakres kompensacji błysku zawiera się między −3 a +1 EV ze skokiem 1/3, 1/2 lub 1 EV, natomiast czas synchronizacja błysku wynosi 1/250 s. Dostępne są następujące tryby pracy lampy błyskowej:

• synchronizacja z pierwszą kurtyną,
• redukcja efektu czerwonych oczu,
• redukcja efektu czerwonych oczu + synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z tylną kurtyną.

• i-TTL,
• tryb manualny,
• błysk stroboskopowy,
• tryb sterownika.

Oczywiście Nikon D800 obsługuje bezprzewodowy system sterowania błyskiem nazywany CLS (Creative Lighting System). Lampę wbudowaną można wykorzystać wówczas jako sterownik i z poziomu aparatu można sterować zewnętrznymi lampami błyskowymi. Możliwe jest przyporządkowanie każdej lampy do jednej z dwóch grup (A i B) i przypisanie jej pracy na jednym z 4 kanałów. Kiedy mowa o CLS, trzeba wspomnieć o synchronizacji z krótkimi czasami ekspozycji (tryb Auto FP).

Siłę błysku porównujemy zawsze wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej.

D800 (M)		D700 (M)
D800 (P)		D700 (P)

Widać z powyższego porównania, że lampa w D800 daje błysk o porównywalnej mocy co lampa w modelu D700. Takiego wyniku należało w zasadzie się spodziewać, bowiem według specyfikacji mają one tę samą liczbę przewodnią.

Autofokus

Nikon D800 został wyposażony w oparty na detekcji fazy 51-polowy autofokus Multi-CAM 3500FX. Pracuje on w zakresie od −2 do +19 EV (przy 100 ISO), a wśród 51 punktów AF, 15 to punkty krzyżowe. Ustawianie ostrości może odbywać się standardowo w trzech trybach: pojedynczym (AF-S), ciągłym (AF-C) i ręcznym (M). Do tego dochodzi wybór następujących obszarów autofokusu:

• wybór punktowego AF – jednego z 51 dostępnych,
• obszar dynamicznego AF – w trybie AF-C po wybraniu punktu ostrości, z którego obiekt zacznie uciekać, aparat na podstawie sąsiednich punktów AF będzie śledził nasz obiekt. Liczba aktywnych punktów zdefiniowana jest przez następujące tryby:
  • 9-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania obiektów o przewidywalnym ruchu,
  • 21-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania obiektów o nieprzewidywalnym ruchu,
  • 51-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania szybko poruszających się obiektów.
  W trybie AF-S aparat będzie korzystał tylko z punktu, w którym ostrość została ustawiona.
• śledzenie 3D – w trybie AF-C aparat śledzi obiekty, które opuściły wybrane pole AF i wybiera odpowiednio nowe pola AF. Ustawienie to jest przydatne do szybkiego komponowania zdjęcia nieregularnie poruszających się obiektów.
• automatyczny wybór pola AF – aparat automatycznie wykrywa fotografowany obiekt i wybiera pola AF. Jeżeli aparat wykryje twarz, przydzieli priorytet fotografowanej osobie.

D800 został wyposażony również w funkcję korygowania ustawiania ostrości w obiektywie. Jest to bardzo przydatne rozwiązanie pozwalające na zniwelowanie tzw. efektu backfokusu (BF) lub frontfokusu (FF), który może czasami pojawiać się w niektórych obiektywach (najczęściej tych pochodzących od producentów niezależnych, choć, jak się zaraz przekonamy, nie tylko tych). W menu znajduje się opcja, która pozwala na skorygowanie tej wady i zapamiętanie ustawień dla 20 obiektywów.

Z dodatkowych ustawień dotyczących autofokusu znajdziemy również opcje pozwalające określić priorytet ostrości lub wyzwalania migawki zarówno w trybie AF-S, jak i AF-C. Funkcja „Blokada śledzenia ostrości” natomiast, pozwala określić jak ma pracować AF w przypadku nagłych dużych zmian odległości do fotografowanego obiektu. Do dyspozycji mamy 5-stopniową skalę, która pozwala określić opóźnienie działania AF w przypadku nagłej zmiany odległości do obiektu znajdującego się w obrębie pola AF (zapobiega to na przykład nagłemu przeogniskowaniu, gdy fotografowany obiekt zostanie na krótko przesłonięty przez inny obiekt). Opcję ową można zupełnie wyłączyć, wówczas aparat ustawia ostrość natychmiast po zmianie odległości do fotografowanego obiektu.

Zanim zaprezentujemy wyniki testu autofokusu musimy napisać parę zdań dodatkowego komentarza. Podczas testowania D800 używaliśmy 2 obiektywów redakcyjnych: Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED i Nikkor AF 50 mm f/1.8D oraz obiektywu Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G dostarczonego nam razem z aparatem. Okazało się, że w przypadku wszystkich tych obiektywów mamy do czynienia z wyraźnym backfokusem. Aby nie być gołosłownym poniżej prezentujemy odpowiednie zdjęcia testowe.

Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED ogniskowa 70 mm, przysłona f/2.8

Nikkor AF 50 mm f/1.8D przysłona f/2.0

Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G przysłona f/2.0

Konieczna zatem okazała się korekta pracy AF za pomocą funkcji dostępnej w menu ustawień aparatu. Warto w tym momencie zaznaczyć, że funkcja ta umożliwia korygowanie autofokusu w zakresie od −20 do +20. W tej skali musieliśmy skorygować obiektyw Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED na −11, a Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G na −15. W przypadku obiektywu Nikkor AF 50 mm f/1.8D zastosowaliśmy maksymalną korektę na −20, jednak jak się okazało, nie zlikwidowało to całkowicie problemu. Skali bowiem zabrakło i użytkowanie obiektywu Nikkor AF 50 mm f/1.8D w trybie autofokusu okazało się niemożliwe!

Standardowo, w teście autofokusu wykonujemy serię 40 zdjęć. Na zastosowanym obiektywie ustawiamy przesłonę f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Na wykresie poniżej prezentujemy wyniki otrzymane na obiektywach Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G oraz Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED (ustawiony na ogniskową 70 mm), oba z wprowadzoną wcześniej korektą pracy AF. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Widać, że w przypadku obiektywu Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G uzyskaliśmy bardzo dobrą skuteczność trafień, bowiem tylko w trzech przypadkach odchyłki wyniosły więcej niż 3%. Trzeba jednak pamiętać, że wymagał on korekcji aż o −15, co przy skali sięgającej maksymalnie −20 jest sporą wartością. W przypadku obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED widać, że rozrzut trafień jest większy, jednak sytuacja nie jest zła bowiem ponad połowa wyników mieści się w zakresie do 6%, a dodatkowo w żadnym przypadku nie uzyskaliśmy odchyłki większej niż 9%. Test przeprowadziliśmy również z obiektywem Nikkor AF 50 mm f/1.8D, jednak w jego przypadku otrzymaliśmy bardzo słabe wyniki (w ponad połowie przypadków odchyłki zawierały się pomiędzy 12 a 20%), które dodatkowo potwierdzają, że korekta na −20 była niewystarczająca.

To jednak jeszcze nie koniec niespodzianek w kwestii autofokusu. Pod koniec testu w nasze ręce trafił na chwilę obiektyw Nikkor AF-S 50 mm f/1.4G (dostarczony przez Nikon Polska). W jego przypadku również zaobserwowaliśmy wyraźny backfokus, a przykładowe zdjęcie testowe prezentujemy poniżej.

Nikkor AF-S 50 mm f/1.4G przysłona f/2.0

W tym przypadku problem okazał się być na tyle poważny, że poprawne skalibrowanie było niemożliwe, bowiem wartość −20 okazała się niewystarczająca. Jak zatem widać problem z backfokusem jest całkiem poważny i występował we wszystkich obiektywach firmowych, które wpadły nam w ręce. Co więcej, o podobnych problemach donosił mailowo jeden z naszych czytelników. Jego przypadek był jeszcze bardziej drastyczny, bo w jego posiadaniu były dwa korpusy D800 oraz spora liczba drogich, profesjonalnych Nikkorów i ze wszystkimi były problemy nawet po kalibracji w serwisie (sic!). To jeszcze nie koniec przykrych niespodzianek!

Ta część naszych Czytelników, która regularnie śledzi publikowane przez nas niedzielne plotki, jest zapewne świadoma dodatkowego problemu z autofokusem w D800. Pisaliśmy o tym w zestawieniu z dnia 29 lipca, a problem dotyczy skrajnego lewego punktu AF, który nie ostrzy prawidłowo. Postanowiliśmy zatem sprawdzić, czy egzemplarz D800, który otrzymaliśmy do testu również posiada tę wadę. Test wykonaliśmy, korzystając z obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED (wcześniej skalibrowanego) i fotografując tablicę do testowania rozdzielczości. Aparat ustawiliśmy w taki sposób, aby skrajne punkty AF (lewy i prawy) przypadały w miejscach zaznaczonych na poniższym rysunku zielonymi kwadratami.

Odpowiednie zdjęcia testowe wykonaliśmy na ogniskowej 24 mm korzystając w pierwszej kolejności ze skrajnego prawego punktu AF i ustawiając ostrość osobno w trybie LV oraz osobno z wykorzystaniem autofokusu fazowego.

AF kontrastowy (LV), skrajny prawy punkt

AF fazowy, skrajny prawy punkt

AF kontrastowy (LV), skrajny lewy punkt

AF fazowy, skrajny lewy punkt

Widać zatem wyraźnie, że wspomniany problem dotyczy też egzemplarza, który testowaliśmy i co więcej jest bardzo poważny, bowiem AF fazowy zdecydowanie nie trafia. Wykonaliśmy również analogiczne zdjęcia na ogniskowej 70 mm i problem się powtórzył.

Dziwi i jednocześnie bulwersuje nas fakt, że model o cenie podchodzącej pod półkę profesjonalną wchodzi na rynek z poważnymi wadami mechanizmu ustawiającego ostrość, które do dzisiaj (czyli ponad pół roku od premiery!) nie spotkały się z ŻADNĄ reakcją producenta. O ile problem tendencji do ustawiania ostrości za właściwym obiektem można próbować zamiatać pod dywan, skazując użytkowników na kalibrację w serwisie, kompletnie wadliwa praca skrajnego punktu AF jest poważną wadą, która może być przyczyną zwrotu aparatu przez kupującego przy powołaniu się na niezgodność towaru z umową. Nie po to przecież kupujemy drogi aparat, żeby jego autofokus ewidentnie nam pudłował.

Podobnie jak w przypadku Nikona D4, sprawdziliśmy również w D800 skuteczność ciągłego autofokusu (AF-C), fotografując obiekt poruszający się naprzemiennie w dwóch kierunkach: od i w stronę aparatu. Dla każdej próby wykonaliśmy co najmniej 30 zdjęć. W opcjach dotyczących autofokusu ciągłego ustawiliśmy priorytet ostrości i wyłączyliśmy funkcję „blokady śledzenia ostrości”. Następnie skuteczność trafień ocenialiśmy wzrokowo, stosują proste kryterium podziału na zdjęcia ostre i nieostre. Na początku skorzystaliśmy z obiektywu Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G. W trybie zdjęć pojedynczych otrzymaliśmy skuteczność trafień na poziomie około 77%. W trybie szybkich zdjęć seryjnych (4 kl/s) natomiast skuteczność wyniosła około 70%.

Kolejne próby wykonaliśmy korzystając z obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED z ogniskową ustawioną na 70 mm. W tym przypadku, przy wyzwalaniu migawki w trybie pojedynczym osiągnęliśmy skuteczność AF-C na poziomie aż 90%. W trybie szybkich zdjęć seryjnych skuteczność osiągnęła 81%.

Zdecydowaliśmy się również wykonać dodatkowy test z użyciem obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED, fotografując obiekt oddalający się od aparatu na odległości od około 0.5 do około 3 m. W tym przypadku skuteczność w trybie szybkich zdjęć seryjnych wyniosła około 81%. Test ten powtórzyliśmy z wykorzystaniem obiektywu Nikkor AF-S 85 mm f/1.8G (obiekt oddalał się od aparatu na odległości od około metra do ponad 3 m), a skuteczność w trybie szybkich zdjęć seryjnych wyniosła w tym przypadku około 75%.

Pomiar światła

W Nikonie D800 pomiar światła odbywa się przy pomocy czujnika RGB, złożonego z 91 tysięcy segmentów. Zakres pomiaru wynosi od 0 do 20 EV lub od 2 do 20 EV dla pomiaru punktowego (dla 50 mm f/1.4, ISO 100). Kompensacja ekspozycji może być zmieniana w zakresie ±5 EV ze skokiem 1/3, 1/2 lub 1 EV. System pomiaru światła może pracować w trzech trybach:

• matrycowym – pomiar odbywa się w całym polu,
  • 3D Color Matrix II – dla obiektywów typu G i D,
  • Color Matrix II – dla obiektywów z procesorem,
  • Color Matrix – dla obiektywów bez procesora,
• centralnie ważonym – 75% wagi przypada na koło o średnicy 12 mm pośrodku kadru. Średnicę koła można zmienić na 8, 15 lub 20 mm albo ważenie może być oparte o średnią z całego kadru (w przypadku obiektywów bez procesora średnica koła wynosi 12 mm lub stosowana jest średnia z całego kadru),
• punktowym – światło mierzone jest wokół aktywnego punktu AF o średnicy 4 mm (1.5% kadru), w przypadku obiektywów bez procesora światło mierzone jest wokół centralnego punktu.

System pomiaru światła działał prawidłowo podczas testowania aparatu i nie zanotowaliśmy żadnych przypadków, w których zachowywałby się on dziwnie lub podawał błędne wskazania.