Sony A99, jak każdy aparat SLT, ma nieruchome zwierciadło, dlatego znika problem ewentualnych drgań aparatu wywołanych pracą lustra. Jedyne wibracje mogą być spowodowane ruchem migawki, co dotyczy każdej lustrzanki.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Sony 35 mm f/1.4G wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku A99 odpowiada ustawieniu −3. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Wyniki, jakie otrzymaliśmy dla JPEG-ów z A99, są zauważalnie wyższe niż w D600 czy 5D Mark III. Maksymalny rezultat osiągnięty przez pełnoklatkowy model SLT jest bardzo bliski wartości uzyskanej w teście Nikona D800E. Ten ostatni ma matrycę o znacznie większej liczbie pikseli. Skąd zatem tak dobry wynik A99? To po prostu zasługa wyostrzania. Mimo ustawienia wartości tego parametru na −3, pliki JPEG są wyostrzane. Świadczy o tym lokalne maksimum występujące w profilu na granicy czerni i bieli. Ponadto, przebieg funkcji MTF posiada „wybrzuszenie”, którego nie zauważyliśmy przy okazji analizy plików RAW, a które jest charakterystyczne dla wyostrzanych plików. Przypomnijmy, że w teście Canona 5D Mark III i Nikona D600 nie stwierdziliśmy oznak stosowania tego procesu.

Rozdzielczość matrycy

Test rozdzielczości matrycy przeprowadziliśmy również z wykorzystaniem obiektywów Sony 35 mm f/1.4G oraz Sony 50 mm f/1.4. Wartości wyznaczyliśmy tradycyjnie w oparciu o funkcję MTF50, a pomiary wykonaliśmy na plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy bez wyostrzania do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie. Dla porównania pokazujemy również wartości otrzymane dla Canona 5D Mark III i Nikona D600.

Wyniki rozdzielczości obliczonej na podstawie plików RAW są nieco rozczarowujące w porównaniu do lustrzanek konkurencji, których osiągi również pokazujemy na powyższym wykresie. Matryca w Nikonie charakteryzuje się bardzo podobną liczbą pikseli, natomiast ta w Canonie ma ich o 2 miliony mniej. Mimo to, obydwie wspomniane lustrzanki radzą sobie zauważalnie lepiej w teście rozdzielczości. Wyższy wynik D600 (51.2 lpmm) nas w zasadzie nie dziwi, bowiem zastosowany w nim filtr AA był wyraźnie osłabiony dla składowej poziomej. Jednak 5D Mark III (45.8 lpmm) ma standardowy filtr antyaliasingowy i 2 megapiksele mniej, a mimo to osiąga wyższe rezultaty niż pełnoklatkowa Alpha (41.4 lpmm).

Spadek rozdzielczości notowany dla f/4.0 (widoczny mocno dla Sony, a mniej dla Canona) to ewidentny wpływ aberracji optycznych obiektywu. Na przysłonach od f/5.6 do f/16 aberracje są już minimalne, a obiektywy użyte w teście pracują blisko swoich limitów dyfrakcyjnych. Pomimo tego wyniki z Canona są wyższe niż te uzyskane na Sony.

Wykres funkcji MTF oraz przebieg profilu na granicy czerni i bieli wygenerowany dla przykładowego pliku RAW pokazuje, że surowe pliki nie są wyostrzane. Po wartościach odpowiedzi w częstotliwości Nyquista wnioskujemy, że filtr AA, którego użyto w A99 został delikatnie osłabiony w jednej składowej (odpowiedź w częstotliwości Nyquista wynosi bowiem 14%). Efekt jest jednak nieznaczny (prawie niezauważalny) i na pewno nie tak mocny jak w Nikonie D600. To akurat liczy się A99 na plus. Nie rozumiemy bowiem idei stosowania mocno niesymetrycznych filtrów AA w lustrzankach kierowanych do zaawansowanych użytkowników.