Spójrzmy zatem na wykres przedstawiający osiągi testowanego obiektywu w centrum kadru.

Patrząc na powyższe wyniki nasuwa się określenie – przyzwoity obiektyw. Wyniki być może nie zniewalają ale dla najszerszych ogniskowych testowany Samsung naprawdę nie musi się niczego wstydzić. Dla 20 mm obiektyw pod względem rozdzielczości ma osiągi zbliżone (choć trochę gorsze) do systemowego Samsunga NX 30 mm f/2.0. Trochę zawodu sprawia ogniskowa 50 mm przy najszerzej otwartej przysłonie – tu obiektyw znajduje się poniżej granicy przyzwoitości. Nie sposób nie zauważyć znacznego spadku rozdzielczości dla tej ogniskowej i przysłony f/5.6. Jeśli chodzi o rozdzielczość, ta kombinacja jest właściwie jedynym, wyraźnym słabym puntem testowanego Samsunga.

Oczywiście ciekawym porównaniem jest zestawienie tych wyników z osiągami standardowego kita systemu NX. W tym przypadku widać dwojakie zmiany. Dla szerokokątnych ogniskowych kończących się w okolicach 35 mm Samsung NX 20–50 mm f/3.5–5.6 osiąga minimalnie lepsze rezultaty, jednak ogniskowa najdłuższa przy maksymalnie otwartej przysłonie jest w standardowym kicie wyraźnie lepsza. Nowy obiektyw został zatem zaprojektowany w sposób bardziej przemyślany, jednak mniejsze, kompaktowe rozmiary musiały zostać czymś okupione. Wybór „padł” najwyraźniej na kombinację najdłuższej ogniskowej i maksymalnego otworu względnego. Samsung NX 20–50 mm f/3.5–5.6 osiąga mniejsze rozdzielczości niż kitowa propozycja innych bezlusterkowców podobnej klasy, czyli Sony E 18–55 mm f/3.5–5.6 OSS podpiętego do Sony NEX-5. Należy jednak oczywiście pamiętać o znacznych różnicach w rozmiarze i wadze, jak również o różnicach osiągów samej matrycy, o których wspominaliśmy na początku tego rozdziału. Po ich uwzględnieniu różnica między obiektywami zauważalnie maleje.

Zobaczmy wykres rozdzielczości na brzegu kadru.

Osiągi na brzegu kadru są już mniej zachęcające, ale utrzymują poziom przyzwoitości charakterystyczny dla większości obiektów kitowych. Dla większości kombinacji ogniskowych i przysłony rozdzielczość przekracza bądź znajduje się na samej granicy poziomu przyzwoitości 34 lpmm, dla najszerszej ogniskowej udaje się nawet przekroczyć 40 lpmm w zakresie przysłon f/5.6–f/8. Nie jest niespodzianką, że tak jak w centrum kadru, poniżej oczekiwań wypada tu kombinacja najdłuższej ogniskowej i maksymalnego otworu względnego. Ograniczenie zakresu ogniskowych wyraźnie jednak pomogło Samsungowi NX 20–50 mm f/3.5–5.6 w porównaniu z kitem NX. O ile dla 35 mm ich osiągi są podobne, to skrajne ogniskowe (choć oczywiście różne) wypadają znacznie lepiej w testowanym obiektywie. Podobnie jak w zestawieniu ze wspomnianym obiektywem Sony – pamiętając oczywiście o jego szerszym zakresie 18–55 mm.

Znaczne zmniejszenie rozmiarów mogło budzić obawy co do kompromisów, na jakie musiał zdecydować się Samsung projektując ten obiektyw. Na szczęście testy wykazały, że pod względem rozdzielczości zyskujemy podobną, a nawet lepszą rozdzielczość niż kitowy NX. Jedynie kombinacja najdłuższej ogniskowej i przysłony f/5.6 może być w nim powodem do narzekań.

Należy być natomiast ostrożnym w porównywaniu rozdzielczości tego instrumentu z pozostałymi obiektywami kitowymi. Po pierwsze, jest to obiektyw znacznie mniejszy od większości z nich. Mniejszy zakres ogniskowych może nie być w stanie zrekompensować wynikającej z tego faktu prostszej budowy optycznej, a co za tym idzie – prawdopodobnie gorszych osiągów optyki. Dobrze widać to w porównaniu z troszkę lepszym pod względem rozdzielczości, ale również sporo większym, obiektywem Sony E 18–55 mm f/3.5–5.6 OSS. Po drugie, choć pod względem budowy testowany obiektyw bardzo przypomina kitowego Olympusa M.Zuiko Digital 14–42 mm f/3.5–5.6 ED, ten używany jest na gęściej upakowanych matrycach systemu Mikro Cztery Trzecie.

Na zakończenie tego rozdziału prezentujemy wycinki z centrum kadru tablicy testowej, pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z plikami RAW, przy ustawionym minimalnym wyostrzaniu.