• 4928×3264,
• 3696×2448,
• 2464×1632.

• JPEG w 3 poziomach kompresji,
• RAW (format NEF),
• RAW+JPEG.

• standardowe,
• neutralne,
• żywe,
• monochromatyczne,
• portret,
• krajobraz.

• wszystkie nastawy Picture Control
  • wyostrzania (w zakresie od 0 do 9 lub nastawa automatyczna),
  • kontrastu (w zakresie od −3 do +3 lub nastawa automatyczna),
  • jasności (w zakresie od −1 do +1),
  • wszystkie nastawy za wyjątkiem Monochromatyczne,
  • nasycenia (w zakresie od −3 do +3 lub nastawa automatyczna),
  • odcienia (w zakresie od −3 do +3),
• nastawa Monochromatyczne
  • filtr kolorystyczny (brak, żółty, pomarańczowy, czerwony i zielony),
  • zabarwienie (czarno-białe, sepia, cyjanotypia, czerwone, żółte, zielone, niebiesko-zielone, niebieskie, niebiesko-fioletowe, czerwono-fioletowe).

Mamy także możliwość tworzenia swoich zestawów Picture Control (maksymalnie 9) i przypisywania im skrótowych nazw w celu ułatwienia późniejszej identyfikacji.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji wyostrzania i odszumiania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości i zapisywanych przy zastosowaniu odszumiania dla wysokich wartości ISO.

ISO 3200
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 6400
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne

Trudno doszukać się różnic na zaprezentowanych wycinkach. Wynika to po części z niemal ujemnego wyostrzania plików JPEG, a co za tym idzie – dosyć rozmytego obrazu. Niestety, trzeba uznać, że korekta pozostawiona użytkownikowi nie wnosi już niczego do obrazu.

Poniżej znajdują się przykłady zasięgu funkcji wyostrzania. Tak jak i poprzednim razem, prezentujemy wycinki zdjęć scenki w formacie JPEG zrobionych w pełnej rozdzielczości.

Ostrość 0
Ostrość 4
Ostrość 9

Na podstawie powyższych zdjęć możemy jednoznacznie stwierdzić, że jedynie na domyślnym stopniu wyostrzania fotografie wyglądają naturalnie. Najniższy poziom daje bardzo miękkie zdjęcia, a najwyższy – mocne deformacje przez pojawiający się na kontrastowych krawędziach efekt „halo”. Wydaje się zatem, że dla uzyskania najlepszych efektów należy pozostawić wyostrzanie ustawione na wartości zaproponowanej przez producenta.

Balans bieli

Aparat umożliwia ustawianie balansu bieli przy użyciu następujących trybów:

• automatyczny (normalny i zachowujący ciepłe barwy),
• światło żarowe,
• światło jarzeniowe (sodowe, ciepłe białe, białe, zimne białe, białe dzienne oraz rtęciowe),
• światło słoneczne,
• lampa błyskowa,
• pochmurno,
• cień,
• pomiar manualny.

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.

Jak widać, aparat dość słabo radzi sobie z prawidłowym przetwarzaniem kolorów. Spory błąd koloru występuje przy ustawieniu automatycznego balansu bieli w oświetleniu żarowym, jednak tym, co nas najbardziej zdziwiło, jest podobnej wielkości błąd przy wybieraniu dedykowanego ustawiania. Dla zacienienia aparat nie radzi sobie z korekcją niebieskiej dominanty, a najniższy wynik uzyskuje dla zachmurzenia przy dedykowanej nastawie balansu.

Z powyższej tabelki możemy także wyciągnąć wniosek, że za wyjątkiem światła błyskowego oraz 5500K Nikon A ma tendencję do delikatnego przesycania kolorów. Nie jest ona duża, średni wynik ze wszystkich pomiarów to 106%.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: auto
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Słoneczny dzień
Światło: Zacienienie Balans bieli: auto
Światło: Zacienienie Balans bieli: Zacienienie
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: auto
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Zachmurzenie
Światło: Błysk Balans bieli: Błysk
Światło: 5500K Balans bieli: auto
Światło: 5500K Balans bieli: 5500K
Światło: Żarówki Balans bieli: auto
Światło: Żarówki Balans bieli: Żarówki

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

W praktyce należy uznać, że kolorystyka, jaką serwuje nam ten aparat, jest przyjemna dla oka, czego dowodzą zdjęcia przykładowe. Jest to potwierdzenie tezy, że producenci aparatów większą wagę przywiązują do ogólnego odczucia odbioru kolorystyki zdjęcia niźli jej matematycznej perfekcji.

Szum

Pomiar szumów wykonujemy na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, korzystając z programu Imatest. Poniżej przedstawiamy wyniki dla plików JPEG:

Wzrost poziomu szumu jest liniowy, w naturalny sposób zwiększający się wraz z każdym stopniem czułości ISO. Trudno doszukać się wpływu programowego odszumiania. Dokładne przyjrzenie się wynikom pozwala zauważyć delikatne przegięcie pojawiające się przy wartości ISO 3200. Charakterystyka od tego miejsca jest już wprost proporcjonalna do czułości ISO – takie zachowanie rzuca podejrzenie, że wartości tych nie generuje już matryca w swoim torze analogowym, a są one wynikiem cyfrowej obróbki sygnału. Całkowita wartość szumu dla tego punktu wynosi 1%, co możemy uznać za bardzo dobry wynik.

Aby ukazać, jak wartości wyznaczonego szumu przekładają się na obraz, prócz wykresów prezentujemy tabelkę z fragmentami zdjęć (w skali 1:1) scenki testowej wykonanych przy wyłączeniu odszumiania i najniższym stopniu wyostrzania.

Trzeba przyznać, że szum nie jest widoczny do czułości ISO 3200. Po przekroczeniu tego progu zaczynają pojawiać się nieprzyjemne przebarwienia. Wysoka czułość 12800 oraz 25600 (szczególnie ta druga) jest już mało użyteczna. Jednak nie ma powodu do darcia szat – producent wszak, nazywając je Hi1 oraz Hi2, dał do zrozumienia, że to wartości niekalibrowane. Do ISO 6400 jednak jakość uzyskiwanego obrazu dorównuje lustrzankom takim jak Nikon D5100, Pentax K-5 czy Sony RX1. To bardzo dobry znak. Osoby fotografujące w formacie JPEG powinny być bardzo zadowolone.

Funkcja D-Range

Na koniec tego rozdziału chcielibyśmy opisać w kilku zdaniach funkcję Active D-Lighting. W zamierzeniu konstruktorów użycie jej powoduje optymalizację ekspozycji, tak by najlepiej oddać tony od ciemnego po jasne partie obrazu. Dodatkowo niewielkiej modyfikacji podlega krzywa tonalna aplikowana przy wywoływaniu plików RAW do formatu JPEG.

Na wykresie poniżej widzimy rozkład wartości sygnału z wszystkich 20 pól wzornika Kodak Q14. Analizie podlegały pliki JPEG wytworzone przez aparat. Oś OX symbolizuje numer pola (od najciemniejszego do najjaśniejszego).

Jak widać, zakres działania funkcji D-Lighting skupia się na redukcji jasnych partii obrazu przez aplikowanie coraz bardziej „płaskich” funkcji korekcji gamma.