Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się osiągi testowanego obiektywu. Poniższy wykres prezentuje jego zachowanie w centrum kadru.

Podobnie jak w przypadku modelu 12–35 mm możemy zauważyć, że Panasonic 35–100 mm nie ma najmniejszych problemów, żeby walczyć jak równy z równym z najlepszymi obiektywami typu „naleśnik”, a jednocześnie niewiele brakuje mu do poziomu najlepszych systemowych obiektywów stałoogniskowych. Jedyny kryzys jaki obserwujemy to kombinacja maksymalnego otworu względnego i maksymalnej ogniskowej, gdzie MTF-y sięgają 50 lpmm. Nadal jest to jednak poziom, który pozwala na uzyskiwanie w pełni użytecznych zdjęć.

Ciekawą rzeczą jest spora różnica w rozdzielczościach na przysłonie f/5.6. Na maksymalnej ogniskowej testowany obiektyw osiąga rewelacyjny wynik prawie 79 lpmm, na krótszych ogniskowych jest wyraźnie gorszy. Wynik na 100 mm jest tak dobry, że sugeruje iż tam ograniczeniem dla jakości obrazu jest już tylko dyfrakcja, a wszelkie wady optyczne zostały sprowadzone do absolutnego minimum. Dla odmiany, na krótszych ogniskowych, pozaosiowe wady optyczne wydają się nie być tak szybko eliminowane i wciąż mają wpływ na jakość obrazu. Sądzimy, że konstruktorzy mogli nawet pokusić się o kompromis polegający na tym, że głównym celem było zapewnienie jak najlepszej jakości obrazu tylko na przysłonach f/2.8 i f/4.0, które w tego typu sprzęcie będą używane najczęściej.

Sprawdźmy teraz zachowanie Panasonika 35–100 mm na brzegu kadru. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Sytuacja na brzegu kadru prezentuje się dobrze. To chyba najodpowiedniejsze słowo, bo nie mamy powodów ani aby nazwać ją zła, ani wybitną. Tym razem, najsłabszy wynik wypada na ogniskowej 63 mm, gdzie na maksymalnym otworze względnym mamy MTF-y w okolicach 42 lpmm. To granica naszego poziomu przyzwoitości i część osób może odbierać obrazy tam uzyskane jako nieostre. Na szczęście, na pozostałych ogniskowych jest lepiej. Maksimum swoich możliwości testowany obiektyw osiąga dla przysłony f/5.6, gdzie na wszystkich ogniskowych wyniki trzymają się bardzo dobrego poziomu prawie 60 lpmm. Można próbować narzekać, że poziom ten nie jest ciut wyższy. Z drugiej jednak strony, wyższe wyniki notowały tutaj tylko tak wybitne obiektywy jak Olympusy 1.8/45 czy 1.8/75, które nie dość, że są „stałkami”, to jeszcze mają wyraźne lepsze światło, a przez to więcej miejsca na walkę z aberracjami.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć naszej tablicy do testowania rozdzielczości pobrane z plików JPEG zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.