Olympus OM-D E-M5 Mark II został nieco przeprojektowany w stosunku do poprzednika. Zmiany dostrzeżemy nie tylko w wymiarach (starszy model jest wyższy i grubszy, aczkolwiek węższy), ale również w ogólnym kształcie korpusu i elementach sterujących. Naszym zdaniem E-M5 Mark II prezentuje się bardzo atrakcyjnie i dość nowocześnie, mimo stylizacji retro.

Jakość użytych materiałów nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. Aparat wydaje się bardzo solidnie wykonany i sprawia bardzo dobre ogólne wrażenie. Producent chwali się, że korpus został zbudowany z metalu (stop magnezu) oraz uszczelniony. Dzięki temu bez obaw możemy fotografować podczas opadów deszczu czy śniegu, a także w mroźny dzień (do −10 stopni Celsjusza). Warto oczywiście zaopatrzyć się także w uszczelniony obiektyw.

----- R E K L A M A -----

Zasilanie i gniazda

Olympus OM-D E-M5 Mark II zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym BLN-1 lub o pojemności 1220 mAh i napięciu 7.6 V. Razem z aparatem dostajemy ładowarkę o oznaczeniu BCN-1, za pomocą której ładowanie akumulatora trwa do około 4 godzin. Zgodnie ze specyfikacją, wydajność akumulatora E-M1 wynosi około 330 zdjęć. Podczas testowania aparatu w plenerze, byliśmy w stanie wykonać od 400 do 600 zdjęć (plus kilka krótkich filmów) na w pełni naładowanym akumulatorze. Dla OM-D E-M5 Mark II zaprojektowano również opcjonalny uchwyt pionowy HLD-8 umożliwiający dodatkowe zasilanie drugim akumulatorem BLN-1. Aparat można zasilać także opcjonalnym zasilaczem sieciowym AC-3.

Nowy Olympus korzysta z kart pamięci SD, SDHC, SDXC oraz Eye-Fi. Obsługuje również karty o standardzie UHS-II.

Olympus E-M5 Mark II został wyposażony w cztery gniazda komunikacyjne:

• wielofunkcyjne złącze USB, które może również służyć do wyprowadzania sygnału A/V czy podłączania systemowego wężyka RM-UC1,
• złącze HDMI mikro typu D, służące do wyświetlania filmów i zdjęć na telewizorach Full HD,
• wejście mikrofonu (nieobecne w E-M5),
• wyjście synchro (do zewnętrznych lamp błyskowych) typu PC.

Co ciekawe, w E-M5 Mark II nie znajdziemy gniazda akcesoriów dodatkowych.

Przyciski

Zestaw elementów sterujących zmienił się dość istotnie (i jednocześnie na plus) w odniesieniu do poprzednika. Przede wszystkim, zwiększono liczbę przycisków programowalnych. Omawianie poszczególnych elementów zaczniemy od górnej części aparatu.

Po lewej stronie sanek lampy błyskowej znajduje się pokrętło trybów pracy aparatu, na którym odnajdziemy następujące pozycje:

• iAuto – tryb automatyczny, w którym większość parametrów dobierana jest automatycznie, a w menu podręcznym odnajdziemy specjalne ikonki i podpowiedzi upraszczające ustawianie parametrów. Przykładowe pozycje podręcznego menu: Zmiana Nasycenia Kolorów, Zmiana Jasności, Rozmycie Tła itp.
• ART – jedenaście różnych filtrów artystycznych: Pop Art, Zmiękczenie Ostrości, Jasny i Lekki Kolor, Tonowanie Światła, Ziarnisty Film, Fotografia Otworkowa, Diorama, Cross Process, Delikatna Sepia, Dramatyczna Tonacja, Grafika Key Line, Akwarela, Vintage, Częściowy kolor.
• SCN – wybór jednego z predefiniowanych ustawień aparatu dostosowanego do różnych okoliczności: Portret, e-Portret, Krajobraz, Krajobraz+Portret, Sport, Światło gwiazd z ręki, Sceny Nocne, Scena Nocna+Portret, Dzieci, Jasna Tonacja, Ciemna Tonacja, Tryb Dis, Makro, Makro-przyroda, Przy Świecach, Zachód Słońca, Dokumenty, Panorama, Sztuczne Ognie, Plaża i Śnieg, Efekt Rybiego Oka*, Szeroki Kąt*, Makro* (* – przeznaczone do użytku z opcjonalnymi konwerterami do obiektywu), Zdjęcia 3D, Panorama.
• Fotostory – tryb fotografowania z zastosowaniem kilku układów stykówek, ramek oraz efektów kolorystycznych.
• Film – tryb filmowania.
• P/A/S/M – tryby programu, preselekcji przysłony i czasu migawki oraz tryb w pełni manualny.

Dodatkowo, w środku umieszczono przycisk pozwalający na blokowanie pokrętła trybów. U podstawy opisywanego pokrętła znajdziemy włącznik aparatu.

Z prawej strony gorącej stopki zlokalizowano cztery przyciski programowalne: Fn2, Fn3 i Fn4 oraz guzik REC. Na górnym panelu widzimy także dwa kółka sterujące. Wewnątrz górnego znajduje się przycisk spustu migawki. Pokrętła służą do regulacji parametrów ekspozycji: czasu naświetlania, wartości przysłony, kompensacji ekspozycji (w zależności od wybranego trybu), a także pozwalają na nawigowanie po menu oraz przewijanie i powiększanie zdjęć. Ich funkcje można jednak zmienić, o czym piszemy niżej.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu.

Po lewej stronie wizjera odnajdziemy pokrętło regulacji dioptrii wizjera. Na prawo od celownika zlokalizowano dwupozycyjną dźwignię (z programowalnym przyciskiem Fn1 pośrodku), znaną już z modelu E-P5. Pozwala ona na zmianę funkcji m.in. pokręteł sterujących. Domyślnie, w pierwszym położeniu dźwigni, pokrętła umożliwiają kontrolę ekspozycji (czas naświetlania i wartość przysłony w trybie M). W drugim natomiast, pozwalają na regulację ISO i balansu bieli. W menu aparatu możemy jednak wybrać inny tryb pracy dźwigni tak, aby w drugim położeniu zmienić funkcje przycisków Fn2 i REC z zaprogramowanej na regulację ISO i balansu bieli. Kolejne możliwości to realizacja funkcji przełącznika AF/MF oraz trybu fotografowania i zaawansowanego trybu filmowania.

Idąc w dół natrafiamy na przycisk MENU uruchamiający główne menu aparatu oraz INFO służący do zmiany informacji wyświetlanych na ekranie. Poniżej znajduje się klasyczny wybierak wielokierunkowy, z przyciskiem OK pośrodku, służącym do zatwierdzania dokonywanych ustawień. Dodatkowo, za jego pomocą podczas fotografowania można wejść do podręcznego menu, które pozwala na szybką zmianę najważniejszych parametrów (więcej szczegółów w części dotyczącej wyświetlacza). Przyciski wybieraka mogą służyć do wyboru położenia punktu AF lub ich funkcje możemy skonfigurować tak, jak innych guzików programowalnych. Na dole tylnej ścianki odnajdziemy jeszcze przyciski wejścia do trybu przeglądania zdjęć oraz klawisz odpowiedzialny za kasowanie fotografii i filmów.

Na koniec zobaczmy również, jakie elementy sterujące dostępne są z przodu korpusu.

Po lewej stronie bagnetu widzimy nieoznaczony przycisk podglądu głębi ostrości. Jego również da się przeprogramować, a lista dostępnych opcji jest taka sama jak w przypadku innych guzików konfigurowalnych.

Przy omawianiu przycisków warto również napisać parę słów o tych, które dostępne są na opcjonalnym gripie. Poza zdublowanymi pokrętłami i spustem migawki, wyposażono go również w dwa przyciski funkcyjne B-Fn1 oraz B-Fn2. W ich przypadku wybór możliwych do przypisania funkcji jest taki sam jak w przypadku pozostałych przycisków programowalnych. Można również wspomnieć, że w przypadku korzystania z obiektywu Olympus M.Zuiko Digital 12–40 mm f/2.8 ED PRO, czy 12–50 mm f/3.5–6.3 ED EZ, do dyspozycji mamy dodatkowy przycisk funkcyjny L-Fn. Jego głównym przeznaczeniem jest czasowe blokowanie autofokusu podczas filmowania, jednak można go również zaprogramować by obsługiwał inną funkcję, a wybór w tym zakresie jest taki sam, jak dla przycisków na gripie.

Poniżej prezentujemy listę funkcji, jakie możemy przyporządkować pod guziki programowalne:

• AEL/AF,
• pogląd głębi ostrości,
• jednodotykowy balans bieli,
• wybór pola AF,
• początkowa pozycja punktu AF,
• MF,
• przełączanie zapisu pomiędzy JPEG a RAW+JPEG,
• zdjęcie testowe bez zapisu,
• Moje Ustawienia (1–4),
• tryb podwodny,
• kompensacja ekspozycji,
• Live Guide,
• telekonwerter cyfrowy (x2),
• kompensacja efektu Keystone,
• powiększenie wybranego obszaru kadru (5x, 7x, 10x, 14x),
• HDR,
• bracketing,
• zmiana funkcji pokręteł sterujących (przedniego i tylnego) na regulację balansu bieli/ISO,
• zmiana funkcji pokręteł sterujących na regulację ISO / balansu bieli,
• Multi funkcja,
• podglądanie (focus peaking),
• wyświetlanie poziomicy,
• przełączanie obrazu pomiędzy ekranem LCD, a wizjerem EVF,
• bez funkcji.

Opcja multi funkcji umożliwia szybkie przełączanie aktualnej funkcji przycisku programowalnego pomiędzy czterema możliwościami: kontrola świateł i cieni, kreator kolorów, powiększenie wybranego obszaru kadru, proporcje obrazu. Wystarczy przytrzymać wciśnięty przycisk odwołujący się do multi funkcji, a następnie jednym z pokręteł wybrać odpowiednią pozycję. Wybrana w ten sposób funkcja będzie dostępna pod programowalnym przyciskiem po jego jednorazowym wciśnięciu.

Ergonomię przycisków w Olympusie OM-D E-M5 Mark II można ocenić naprawdę wysoko. Ich liczba jest duża, a możliwość programowania funkcji wielu z nich znakomicie ułatwia dostosowanie aparatu do własnych potrzeb i operowanie nim. Bardzo wygodne w obsłudze i funkcjonalne są również pokrętła sterujące. Rola dźwigni funkcyjnej została dodatkowo rozszerzona w stosunku do tego, co oferował Olympus OM-D E-M1, co z pewnością podnosi funkcjonalność nowego bezlusterkowca.

Menu

Menu Olympusa OM-D E-M5 Mark II zostało zorganizowane podobnie jak w innych bezlusterkowcach tego producenta. Składa się ono z zakładek obejmujących: ustawienia fotografowania (2 zakładki), podgląd zdjęć, ustawienia użytkownika i konfigurację. Poszczególne pozycje menu prezentują się następująco.

Menu fotografowania:

Menu odtwarzania:

Menu użytkownika podobnie jak w PEN-ach i innych aparatach OM-D jest bardzo rozbudowane. W OM-D E-M5 Mark II składa się ono z 11 pozycji oznaczonych literami od A do K, w których pogrupowane są najróżniejsze opcje związane z działaniem aparatu i wykonywaniem zdjęć:

A – AF/MF

B – Przyciski/Pokrętła

C – Wyzwalanie

D – Wyświetlanie/dźwięk/PC

E – Ekspozycja/ISO

F – Ustawienia lampy błyskowej

G – Jakość/Kolor

H – Zapis/Kasowanie

I – Film

J – Wbudowany wizjer EVF

K – Narzędzia

Menu ustawień:

Poruszanie się po menu jest dość wygodne, aczkolwiek liczba zakładek oraz opcji może przyprawić o zawrót głowy w pierwszym momencie. Podobnie jak w PEN-ach, nazewnictwo niektórych pozycji czasami niewiele mówi, a to powoduje, że niezbędne staje się zajrzenie do instrukcji. Możliwości konfiguracyjne E-M5 Mark II są naprawdę duże i warto zapoznać się dokładnie ze wszystkimi opcjami, poświęcając nawet dłuższą chwilę na przejrzenie instrukcji. To pozwoli na dokonanie ustawień zgodnie z naszymi preferencjami, zwłaszcza że sporą część opcji wystarczy ustawić tylko raz i nie musimy się potem nimi martwić w czasie normalnego fotografowania.

Wyświetlacz

Olympus OM-D E-M5 Mark II został wyposażony w dotykowy, 3-calowy wyświetlacz typu LCD o rozdzielczości 1 037 000 punktów. W odróżnieniu od poprzednika, mechanizm odchylania daje nam dużą swobodę w wyborze położenia ekranu. W menu aparatu znajdziemy opcje umożliwiające regulację wyświetlacza pod względem jasności oraz temperatury barwowej w dwóch 7-stopniowych skalach. Dodatkowo do wyboru mamy dwa tryby kolorystyki obrazu: natural i vivid.

Podobnie jak w PEN-ach, sterowanie podstawowymi parametrami w OM-D E-M5 Mark II odbywa się poprzez swego rodzaju menu podręczne, które może być wyświetlane w dwóch trybach do wyboru – tzw. „Sterowanie na żywo” oraz „Pełny panel sterowania”. Ten pierwszy przypomina sposób obsługi aparatów kompaktowych – większość niezbędnych opcji dostępna jest w menu podręcznym uruchamianym przyciskiem OK.

Drugi typ bardziej przypomina panel opcji spotykany w lustrzankach, gdzie naraz wyświetlana jest większość ustawień, po których poruszamy się przyciskami „krzyżaka”, a zmian dokonujemy za pomocą obydwu pokręteł sterujących. Dostępnych w tym trybie opcji jest więcej i jest on bardziej użyteczny przy wyłączeniu widoku kadrowanego obrazu na LCD i korzystaniu z wizjera.

Przełączanie pomiędzy oboma trybami odbywa się przyciskiem Info. Poszczególne tryby można aktywować lub dezaktywować za pomocą odpowiedniej opcji w menu użytkownika (Ustawienia sterowania w zakładce D), zatem każdy może dobrać ustawienia zgodnie ze swoimi preferencjami i np. używać tylko jednego z trybów.

Podczas fotografowania do wyboru mamy pięć trybów podglądu aktualnego kadru (dostępność każdego z trybów można z osobna włączyć lub wyłączyć w ustawieniach aparatu):

• Tylko obraz,
• Obraz + poziomica,
• Obraz + podstawowe informacje,
• Obraz + histogram,
• Cienie i światła (wyświetlane są miejsca niedoświetlone/przepalone).

Ponadto osobno możemy ustawić wyświetlanie jednej z pięciu różnych rodzajów siatek kadrowania.

W trybie odtwarzania dostępnych jest sześć widoków zdjęcia:

• sam obraz, bez żadnych informacji,
• obraz wraz z podstawowymi parametrami (rozdzielczość, data wykonania),
• miniaturka wraz z histogramem RGBY oraz licznymi parametrami ekspozycji,
• powiększony histogram jasności,
• podgląd cieni/prześwietleń,
• stykówka – tryb wyświetlania pary zdjęć obok siebie.

Podobnie jak podczas fotografowania, dostępność każdego z powyższych trybów da się z osobna włączyć bądź wyłączyć w ustawieniach aparatu.

Zdjęcia można również przeglądać w formie indeksów (4, 9, 25 lub 100 miniaturek) oraz z poziomu kalendarza. Tutaj również wyświetlanie poszczególnych widoków można ustawić sobie według własnych preferencji.

Warto napisać parę słów o tym, jakie możliwości oferuje funkcja dotykowego wyświetlacza w E-M5 Mark II. Ekran umożliwia ustawianie ostrości i automatyczne wyzwalanie migawki po dotknięciu go w wybranym miejscu. Możemy również wybierać miejsce położenia ramki ostrości oraz ustawiać jej wielkość. Dotykając ikonę lupy można powiększyć obraz w miejscu ustawienia ramki ostrości, a poruszając palcem po ekranie przesuwać wybrany fragment. Dotykowo można także wybierać poszczególne elementy panelu sterowania, aczkolwiek samo ustawianie konkretnego parametru odbywa się pokrętłem. W trybie odtwarzania zdjęć funkcja dotykowa umożliwia przeglądanie zdjęć, ich powiększanie oraz przechodzenie do podglądu miniaturek. Jeśli fotografujemy w trybie iAUTO, dotykowo możemy obsługiwać suwaki w podręcznym menu.

Wyświetlacz nie zachwyca przy pracy w ostrym świetle. Co prawda obraz jest jasny ale powłoka pokrywająca ekran nie najlepiej tłumi odbicia, w wyniku czego fotografując w ostrym słońcu bardzo łatwo zauważyć na wyświetlaczu odbicie własnej twarzy i elementów otoczenia. W takiej sytuacji lepiej jednak skorzystać z elektronicznego wizjera.

Wideo

Tryb wideo w E-M5 Mark II jest dość mocno rozbudowany. Filmowanie może się odbywać w trybie P, A, S, M lub jednym z kilkunastu trybów artystycznych. Z poziomu menu podręcznego w trybie filmowania możemy sterować trybem stabilizacji, balansem bieli, trybem autofokusu, samowyzwalaczem, formatem i jakością wideo oraz nagrywaniem dźwięku. Istnieje również możliwość wyboru czułości, ale taka opcja dostępna jest tylko w trybie manualnym i wyłącznie w zakresie od ISO 200 do ISO 6400. Nie możemy natomiast sterować sposobem pomiaru światła.

Olympus OM-D E-M5 Mark II pozwala na zapisywanie filmów w dwóch formatach: AVCHD (MPEG-4AVC/H.264) oraz Motion JPEG (AVI). Filmy w formacie AVCHD są jednak zapisywane z rozszerzeniem MOV, a nie typowym dla tego formatu MTS. Co więcej, nie ma na karcie standardowej dla AVCHD struktury katalogów, a pliki (tak samo jak w przypadku AVI) zapisują się w głównym katalogu ze zdjęciami. Do wyboru mamy następujące rozdzielczości i jakości nagrywanych filmów:

• format AVCHD:
  • Full HD 1920×1080 (16:9) 60p, 50p, 30p, 25p, 24p w jakości Super Fine, Fine i Normal,
  • Full HD 1920×1080 (16:9) 30p, 25p, 24p z kompresją All-Intra,
  • HD 1280×720 (16:9) 60p, 50p, 30p, 25p, 24p w jakości Super Fine, Fine i Normal, a także z kompresją All-Intra,
• format Motion JPEG:
  • HD 1280×720 (16:9) 30 kl/s,
  • VGA 640×480 (4:3) 30 kl/s.

OM-D E-M5 Mark II posiada również funkcję nagrywania filmów w zwolnionym i przyspieszonym tempie. Dla formatu Full HD 25p, wartości przyspieszenia/spowolnienia są następujące:

• 0.42x,
• 0.5x,
• 0.83x,
• 1.04x,
• 1.67x,
• 2.08x,
• 3.13x.

Podczas nagrywania filmów z użyciem niektórych filtrów artystycznych obraz na ekranie LCD nie jest wyświetlany w sposób płynny. Również nagrany w takim przypadku film nie będzie się płynnie odtwarzał. W trybie Diorama natomiast wyświetlany na ekranie czas nagrania zmienia się znacznie wolniej niż czas rzeczywisty, a jest to spowodowane tym, że filmy nagrane w tym trybie odtwarzane są w przyspieszonym tempie. Wyświetlane wartości pokazują zatem docelowy czas trwania nagranego filmu.

W Olympusie OM-D E-M5 Mark II obecna jest dodatkowa funkcja pozwalająca na dodanie do nagrywanych filmów specyficznych efektów wizualnych. Podczas filmowania, wciskając odpowiedni przycisk ekranowy uruchamiamy efekt wielokrotnego powidoku (Multi Echo), który wyświetlany jest za poruszającym się obiektem. Efekt ten będzie aktywny do czasu ponownego wciśnięcia przycisku. Dodatkowo mamy także efekt pojedynczego powidoku (One Shot Echo). W tym przypadku powidok wyświetlany jest tylko raz i znika automatycznie po chwili. Oprócz tego możemy jeszcze dodać efekt starego filmu (losowo pojawiające się szumy i inne zakłócenia) oraz przenikanie profili obrazu i efektów kolorystycznych. Osoby zaawansowane ucieszą się z obecności funkcji kodów czasowych.

Generalnie jakość nagrywanego materiału jest naszym zdaniem wysoka. Niekiedy da się niestety zaobserwować zjawisko mory, pojawiające się na drobnych, regularnych wzorach.

Przykładowe filmy wideo prezentujemy poniżej. Wszystkie zostały nagrane przy użyciu obiektywu M.Zuiko Digital 12–40 mm f/2.8 ED PRO.

• film 1 – AVCHD 1920×1080 pix (50p Super Fine), 80.2 MB,
• film 2 – AVCHD 1920×1080 pix (50p Super Fine), 74.2 MB,
• film 3 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 76.9 MB,
• film 4 – AVCHD 1920×1080 pix (25p All-Intra), 101 MB,
• film 5 – AVCHD 1920×1080 pix (24p All-Intra), 95.4 MB,
• film 6 – AVCHD 1920×1080 pix (24p Super Fine), 74 MB,
• film 7 – AVCHD 1280×720 pix (50p All-Intra), 97 MB,
• film 8 – AVCHD 1920×1080 pix (50p Super Fine), 59.3 MB, ISO 6400, efekt powidoku,
• film 9 – AVCHD 1920×1080 pix (50p Super Fine), 73.1 MB, ISO 6400, efekt starego filmu,
• film 10 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 80 MB, filtr Jasny i lekki kolor,
• film 11 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 65.5 MB, filtr Cross process,
• film 12 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 77.2 MB, filtr Vintage,
• film 13 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 111.7 MB, praca C-AF,
• film 14 – AVCHD 1920×1080 pix (25p Super Fine), 21.8 MB, spowolnione tempo 0.42x,
• film 15 – Motion JPEG 1280×720 pix (30p), 42.7 MB.

Wizjer

Parametry wizjera elektronicznego w OM-D E-M5 Mark II są identyczne jak w modelu E-M1. Aparat został wyposażony w elektroniczny celownik o rozdzielczości 2 360 000 punktów. Pokrywa on 100% fotografowanego kadru, a punkt oczny wynosi 21 mm. Do dyspozycji mamy korekcję dioptrii w zakresie od −4 do +2. Innymi słowy, jest to wizjer VF-4, zamknięty w obudowie aparatu, bez możliwości odchylenia go w górę. Zarówno jasność jak i temperaturę barwową obrazu w wizjerze można regulować za pomocą 15-stopniowej skali. Bezpośrednio przy wizjerze znajduje się czujnik zbliżeniowy, który umożliwia automatyczne przełączanie podglądu z wyświetlacza na wizjer po przyłożeniu do niego oka, a także czujnik oświetlenia pozwalający na automatyczne dostosowanie jasności celownika. Warto także wspomnieć, że w momencie gdy odchylimy ekran LCD, EVF wyłącza się automatycznie.

Obraz w wizjerze może być wyświetlany w trzech stylach. W pierwszym i drugim obraz obejmuje część dostępnego obszaru wizjera, a podstawowe informacje o parametrach i ustawieniach wyświetlane są w dolnej części. Różnica pomiędzy tymi stylami sprowadza się do tego, że w stylu 1 informacje są wyświetlane na tle niebieskiego prostokąta. W trzecim stylu, obraz wypełnia cały dostępny obszar wizjera i stanowi on w zasadzie kopię podglądu, jaki mamy aktualnie na wyświetlaczu.

Ponadto, informacjami i elementami widocznymi w wizjerze możemy sterować podobnie jak w przypadku ekranu LCD. Do dyspozycji mamy zatem następujące widoki:

• Tylko obraz,
• Obraz + poziomica,
• Obraz + podstawowe informacje,
• Obraz + histogram,
• Cienie i światła (wyświetlane są miejsca niedoświetlone/przepalone).

Poza opcją „Obraz + podstawowe informacje”, dostępność każdego z pozostałych trybów można z osobna włączyć lub wyłączyć w menu użytkownika w zakładce J. Trzeba jednak nadmienić, że dotyczą one jedynie pierwszego i drugiego stylu wizjera. W trzecim stylu ustawienia te nie przynoszą żadnego efektu, stosują się natomiast ustawienia dotyczące wyświetlacza. Dodatkowo w wizjerze osobno możemy ustawić wyświetlanie jednej z pięciu różnych rodzajów siatek kadrowania. W tej kwestii ustawienia dostępne w zakładce J również dotyczą wyłącznie pierwszego i drugiego stylu wizjera.

Nie mamy zastrzeżeń do jakości prezentowanego obrazu. W dobrych warunkach oświetleniowych odświeżanie jest płynne. Co ciekawe, w ciemnym otoczeniu sytuacja pogarsza się jedynie nieznacznie. Warto również zwrócić uwagę na duże powiększenie wizjera, wynoszące maksymalnie 1.48x. Nie zaobserwowaliśmy także irytującego „efektu tęczy”. To wszystko sprawia, że korzystanie z EVF jest przyjemnością i zapewnia komfortowe kadrowanie podczas wykonywania zdjęć.

W przeciwieństwie do poprzednika, wizjer w nowym Olympusie nie służy jedynie do fotografowania. Za jego pomocą można także obsługiwać menu aparatu i przeglądać zdjęcia.