Podobnie jak w innych bezlusterkowcach Olympusa, w E-M5 Mark II odnajdziemy funkcję Anti-shock, która przypomina wstępne podnoszenie lustra stosowane w lustrzankach. Lustra w E-M5 Mark II oczywiście nie ma, ale funkcja ta działa w taki sposób, że przed właściwą ekspozycją opuszczana jest mechaniczna migawka i dopiero po ustalonym czasie wykonywana jest właściwa ekspozycja. Umożliwia to wyeliminowanie drgań mechanicznych wewnętrznych elementów układu.

Równie ciekawą i użyteczną funkcją jest elektroniczna migawka. Nie wprowadza ona oczywiście żadnych drgań, a ponadto pozwala na fotografowanie z bardzo krótkimi czasami ekspozycji (do 1/16000 sekundy). Należy jednak pamiętać, że na wykonanych z wykorzystaniem tej funkcji zdjęciach przemieszczających się szybko obiektów, bez trudu zaobserwujemy efekt „galaretki”.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Olympus M.Zuiko Digital 12–40 mm f/2.8 ED PRO ustawionego na ogniskową 25 mm, wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku E-M5 Mark II odpowiada ustawieniu −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Osiągi Olympusa E-M5 Mark II zmierzone na plikach JPEG utrzymują się na podobnym poziomie co w innych bezlusterkowcach tego producenta. Generalnie są dość wysokie, za co w sporej mierze odpowiada silne wyostrzanie. Nasze wnioski opieramy na wykresach wygenerowanych w programie Imatest, które prezentujemy poniżej.

Wykres przedstawia przykładowy przebieg profilu na granicy czerni i bieli oraz przebieg funkcji MTF, jakie otrzymaliśmy dla jednego z pomiarów wykonanych na JPEG-ach. Na górnych wykresach dla obu składowych, w przebiegach profili widać charakterystyczne lokalne maksima, co jednoznacznie wskazuje na zastosowanie wyraźnego wyostrzania. Ponadto funkcje MTF pokazane na dolnych wykresach mają w górnej części charakterystyczne wybrzuszenia.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. Test zdolności rozdzielczej matrycy E-M5 Mark II przeprowadziliśmy z wykorzystaniem dwóch obiektywów: M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8 oraz Sigma A 60 mm f/2.8 DN. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Pierwsze co się rzuca w oczy, to znacznie lepsze osiągi E-M5 Mark II w porównaniu do poprzednika. Nie jest to jednak zasługa nowej matrycy – w obu modelach najprawdopodobniej zastosowano ten sam układ światłoczuły. Wyższe wyniki uzyskaliśmy dzięki wykorzystaniu do testu obiektywu Sigma A 60 mm f/2.8 DN. Gdyby ograniczyć analizę wyników tylko do tych otrzymanych przy użyciu M.Zuiko Digital 45 mm f/1.8, okaże się, że utrzymują się na porównywalnym poziomie co w starym E-M5.

Na podstawie powyższego wykresu widzimy także, że nowy OM-D osiąga wyższe rezultaty niż aparaty konkurencji. O ile w przypadku Fujifilm X-T1 nie jest to zaskakujące (ze względu na mniejszą gęstość liniową pikseli), o tyle GH4 nie wypada wybitnie w tej kategorii. Nie sposób jednak pominąć jednej ważnej kwestii, mianowicie mocy filtrów antyaliasingowych. W aparacie Panasonika zastosowano filtr AA osłabiony w jednej składowej, natomiast w OM-D E-M5 Mark II najprawdopodobniej w ogóle z niego zrezygnowano. Świadczą o tym wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista, przekraczające 20% dla obydwu składowych.

Pliki RAW nie noszą śladów wyostrzania, o czym świadczą gładkie, pozbawione lokalnych ekstremów profile jasności. Funkcja MTF50 ponadto utrzymuje swoje wartości poniżej 1. Swoje wnioski opieramy na podstawie wykresów, otrzymanych dla pomiarów wykonanych na surowym pliku. Przykładowy rysunek prezentujemy poniżej.

Hi Res Shot

Funkcja Hi Res Shot jest nowością w bezlusterkowcach Olympusa. Jej działanie opiera się na wykonaniu ośmiu ekspozycji, z wykorzystaniem mikroprzesunięcia sensora (korzystając z mechanizmu stabilizacji). Warto pamiętać, że do poprawnego wykonania takiego zdjęcia niezbędny jest statyw. Otrzymane zdjęcie w formacie JPEG ma rozdzielczość 7296×5472 pikseli (ok. 40 MPix). Możliwe jest także zapisywanie plików RAW. Po wywołaniu ich dcraw-em, obrazy mają rozdzielczość aż 9280×6938 (ok. 64 MPix). Co ciekawe, obok RAW-a tej wielkości, zapisywany jest także surowy plik w standardowym rozmiarze 16 MPix. Posiada on jednak rozszerzenie .ORI, które wystarczy ręcznie zmienić na format Olympusa .ORF, żeby móc go poprawnie wywołać.

Postanowiliśmy zmierzyć zdolność rozdzielczą matrycy w trybie Hi Res Shot, a wykorzystaliśmy do tego obiektyw Sigma A 60 mm f/2.8 DN. Wykonaliśmy kilkanaście zdjęć na przysłonie f/4, po czym dokonaliśmy pomiarów pomocą programu Imatest. Wyniki dla przykładowego zdjęcia prezentujemy w poniższej tabelce.

Zgoła odmienna sytuacja występuje w przypadku RAW-ów. W trybie Hi Res Shot obserwujemy jedynie kilkuprocentowe zwiększenie MTF-ów w stosunku do pliku 16 MPix. Tym samym Olympus E-M5 Mark II mocno ustępuje Nikonowi D810, którego 36-megapikselowa matryca zanotowała wartość 3437 lw/ph. Trudno powiedzieć, czy przyczyna niskiego wyniku tkwi w użytym do wywołania oprogramowaniu (dcraw), bowiem nawet gołym okiem widać, że zjawisko mory w trybie Hi Res Shot znacznie mniej rzuca się w oczy. Spójrzmy na poniższe wycinki fragmentu tablicy do pomiaru zdolności rozdzielczej.

RAW 16 MPix

RAW 64 MPix (tryb Hi Res Shot)

Skoro mora nie daje tak mocno się we znaki na drugim wycinku, to znaczy, że matryca jest w stanie rozdzielić więcej linii w trybie Hi Res Shot niż na zdjęciu 16 MPix. Nie mniej jednak obraz wydaje się dość miękki, co ma swoje odzwierciedlenie w niezbyt wysokich MTF-ach.

Na koniec spójrzmy jeszcze na porównanie wycinków plików RAW naszej scenki testowej, zarówno w rozmiarze 16 MPix, jak i 64 MPix. Ze względu na dużą różnicę w rozdzielczości zdjęć, dla ułatwienia oceny wzrokowej posłużymy się większymi wycinkami niż zazwyczaj.

OM-D E-M5 Mark II, ISO 200

Tutaj efekt „miękkości” obrazu w trybie Hi Res Mode jest nawet większy. Trzeba jednak mieć na uwadze, że zdjęcia scenki wykonujemy przy przysłonie f/8. Dla tej wartości obserwujemy większy wpływ dyfrakcji, która przy małych otworach względnych obiektywu skutecznie ogranicza zdolność rozdzielczą matrycy.