W poprzednim rozdziale prezentowaliśmy wycinki ze zdjęć wykonanych przy wyłączonym odszumianiu. Jak natomiast wygląda obraz kiedy odszumianie włączymy, można zobaczyć na poniższym porównaniu. W Olympusie E-M5 Mark II intensywność tego procesu na wyższych czułościach można kontrolować w 3-stopniowej skali. W poniższej tabelce prezentujemy zdjęcia wykonane przy ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne

Widać, że teoretycznie nieodszumione JPEG-i posiadają na tyle niski szum, że kolejne stopnie procesu odszumiania dają względnie niewielki zysk. Łatwiej zauważyć utratę szczegółów obrazu niż obniżenie szumu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom z E-M5 Mark II zapisanym w formacie RAW. Wywołaliśmy je programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Fujifilm X-T1 i Panasonika GH4.

Zestawiając zdjęcia z nowego Olympusa i konkurencji wykonane na wysokich ISO, nie dostrzegamy wyraźnych różnic pomiędzy nimi. Wydaje się, że bezlusterkowiec Fujifilm generuje obraz najmniej zaszumiony, aczkolwiek jego przewaga nie rzuca się mocno w oczy. Zarówno w przypadku E-M5 Mark II jak i Panasonika GH4, ISO 6400 to maksymalna użyteczna czułość, której nie warto przekraczać.

Spójrzmy teraz na pomiary poziomu szumu przeprowadzone na surowych plikach:

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca oraz innych aparatów konkurencji.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Olympus E-M5 Mark II zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku E-M5 Mark II zakres ten wynosi od 0 do 511. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500.000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Nie ma szczególnych powodów by narzekać na wygląd histogramów. Ich główna część kształtem przypomina rozkład Poissona. W dość szerokim zakresie czułości średnia wartość sygnału utrzymuje się na w miarę stałym poziomie w okolicy 250 (patrz tabelka poniżej). Na wyższych ISO wartość ta opada, co widać również w histogramach, których maksimum przesuwa się w lewą stronę. Mimo to, niemal w całym zakresie czułości (poza maksymalnym ISO) odchylenia standardowe są niższe od średniej wartości sygnału.

Do wyglądu samych darków trudno mieć zastrzeżenia. W rozkładzie szumu nie widać szczególnych niejednorodności ani oznak bandingu.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG. Spoglądając na dwie ostatnie czułości można zauważyć, że podobnie jak w przypadku OM-D E-M1 czy E-M10, szum przy ISO 25600 jest niższy niż przy ISO 12800. Sugeruje to, że przy długich ekspozycjach JPEG-i z maksymalnej czułości muszą być dość intensywnie odszumiane.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600