Jeżeli chodzi o wygodę użytkowania, w przypadku D7200 możemy powtórzyć wiele z tego, co powiedzieliśmy przy teście modelu D7100. Pod tym względem zatem testowany aparat prezentuje całkiem wysoki poziom. Rękojeść D7200 jest spora i dobrze wyprofilowana, dzięki czemu aparat całkiem dobrze i wygodnie leży w dłoni. Można jednak mieć nieznaczne zastrzeżenia do głębokości rękojeści. Dla użytkowników o większych dłoniach może się ona okazać nieco za płytka. Jak już wspominaliśmy w poprzednim rozdziale, wyściełający rękojeść materiał charakteryzuje się dobrą przyczepnością, dzięki czemu aparat trzyma się pewnie. W swojej ofercie producent przewidział również dodatkowy uchwyt do zdjęć pionowych, oznaczony symbolem MB-D15, który z pewnością zwiększa komfort pracy z D7200.

Użytkowanie Nikona D7200 nie sprawia praktycznie żadnych trudności. Posiadacze innych modeli tego systemu powinni bardzo szybko opanować obsługę tej lustrzanki. Dostęp do elementów sterujących i ich rozmieszczenie nie daje powodów do większych narzekań. Przycisków jest sporo (w tym kilka programowalnych), co ogranicza konieczność częstego zaglądania do menu. Nieco dyskusyjna może być wygoda użytkowania pierścienia zmiany trybu wyzwalania migawki oraz kółka trybów pracy aparatu. Oba znajdują się blisko siebie i dla osób o dużych dłoniach operowanie nimi może okazać się nieco utrudnione. Co więcej, zmiana pozycji każdego z pokręteł wymaga wciśnięcia małego przycisku zwalniającego blokadę. W przypadku pierścienia, który obraca się z niewielkim oporem, owa blokada wydaje się być uzasadniona. Pokrętło trybów pracy aparatu jednak obraca się z dość wyraźnym oporem, zatem przy braku blokady jego przypadkowe przekręcenie byłoby raczej mało prawdopodobne.

W temacie wygody użytkowania warto jeszcze poruszyć kwestię monochromatycznego panelu LCD. Stosuje się go głównie w aparatach przeznaczonych dla bardziej wymagających użytkowników, a jego celem jest wyświetlanie najważniejszych informacji o ustawieniach aparatu i wykorzystywany jest przy ich regulacji. Dzięki temu proces obsługi przebiega sprawniej i w większości sytuacji zwalnia z konieczności wyświetlania informacji na głównym ekranie, czy wchodzenia do menu aparatu.

W modelu D7100 monochromatyczny panel LCD wyświetlał naprawdę sporo informacji. Z jakiego powodu w D7200 dokonano aż tak wyraźnej redukcji pod tym względem? Na to pytanie nie znamy niestety odpowiedzi. Możemy jednak stwierdzić, że takie posunięcie obniżyło wygodę użytkowania aparatu. Aby sprawdzić część z podstawowych ustawień aparatu musimy korzystać z głównego wyświetlacza. Ten uruchamia się również podczas zmiany formatu i wielkości zapisywanych zdjęć, balansu bieli i co dziwniejsze, również czułości ISO, mimo że akurat ten parametr widoczny jest na panelu LCD. W przypadku czułości jest to dodatkowo irytujące, gdy chcemy ją zmienić nie odrywając oka od wizjera. Po wciśnięciu odpowiedniego przycisku i tak zaświeci nam się główny wyświetlacz z ekranem ustawień.

Obiektywy

Nikon D7200 jest kompatybilny ze wszystkimi obiektywami z bagnetem typu F. Użytkownik systemu Nikona ma dostęp do dużej gamy obiektywów, zarówno dla kieszeni amatora, jak i profesjonalisty. Oprócz obiektywów Nikkor można oczywiście stosować obiektywy firm niezależnych, takich jak np. Samyang, Sigma, Tamron, Tokina, Voigtlander czy Zeiss.

Szybkość

W tej kategorii nie mamy zastrzeżeń do D7200. Aparat jest gotowy do użycia natychmiast po przekręceniu włącznika na pozycję ON. Ponadto w innych aspektach związanych z szybkością działania nie można doszukać się jakichkolwiek wad. Przeglądanie zdjęć w powiększeniu, kasowanie i formatowanie karty, poruszanie się po menu – wszystko to odbywa się sprawnie i bez opóźnień. Jedynie ładowanie ostatniego poziomu miniaturek (72 zdjęcia) może zabrać kilka sekund.

Zdjęcia seryjne

W Nikonie D7200 mamy do wyboru dwa tryby zdjęć seryjnych: szybki (CH) oraz wolny (CL). Maksymalne szybkości fotografowania w trybie CH są następujące:

• 7 kl/s – zdjęcia JPEG i 12-bitowe RAW-y przy cropie 1.3x,
• 6 kl/s – zdjęcia JPEG i 12-bitowe RAW-y formatu DX oraz 14-bitowe RAW-y przy cropie 1.3x,
• 5 kl/s – 14-bitowe RAW-y formatu DX.

Test szybkości wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC 8 GB Extreme Pro 633x Class 10. Zdjęcia wykonywane były przy czułości ISO 1600 i migawce 1/1000 sekundy. Skompresowane bezstratnie pliki 14-bitowe RAW zajmowały 43.6 MB, 12-bitowe – 37.6 MB, natomiast pliki JPEG zapisane w najlepszej możliwej jakości – 18.3 MB. W przypadku cropa 1.3x, skompresowane bezstratnie 14-bitowe RAW-y zajmowały 26.6 MB, 12-bitowe – 23.3 MB, a JPEG-i 12.1 MB.

Rezultaty dla serii trwającej 30 sekund są następujące:

• Tryb kadrowania DX:
  • JPEG fine – 129 zdjęć (4.3 kl/s),
  • RAW 14-bitowy – 59 zdjęć (1.97 kl/s),
  • RAW 12-bitowy – 70 zdjęć (2.33 kl/s),
• Tryb kadrowania 1.3x:
  • JPEG fine – 188 zdjęć (6.27 kl/s),
  • RAW 14-bitowy – 91 zdjęć (3.03 kl/s).
  • RAW 12-bitowy – 107 zdjęć (3.57 kl/s),

Spójrzmy na dokładne wyniki dla trybu szybkiego (H), przy ustawionym formacie obrazu DX:

W formacie DX aparat nie ma większych problemów z osiągnięciem deklarowanej prędkości fotografowania. Jedynie dla 12-bitowych RAW-ów zanotowaliśmy minimalnie niższą prędkość na poziomie 5.8 kl/s. W przypadku plików JPEG bufor zapycha się po około 8 sekundach, co można uznać za całkiem dobry wynik. Dalsze fotografowanie odbywa się z dość nierówną prędkością. Jej średnią wartość można jednak oszacować na poziomie 3.6 kl/s. Przerwa w okolicach 22 sekundy wynika z faktu, że aparat osiągnął maksymalną liczbę 100 zdjęć i konieczne było ponowne wciśnięcie spustu migawki.

Osiągi dla RAW-ów prezentują się całkiem nieźle. Bufor pozwala na wykonanie serii 19 (12-bitowych) lub 14 (14-bitowych) RAW-ów. W dalszym etapie fotografowanie spada odpowiednio do poziomu 1.93 oraz 1.66 kl/s. Przejdźmy teraz do wyników otrzymanych w trybie szybkim dla zdjęć zapisywanych w przy cropie 1.3x.

W przypadku JPEG-ów aparat nie ma najmniejszych problemów z osiągnięciem prędkości fotografowania 7 kl/s. Co więcej, jest w stanie wykonać z tą prędkością pełną serię 100 zdjęć. Również w dla 12-bitowych RAW-ów aparat osiąga w początkowej fazie prędkość 7 kl/s. Po zapełnieniu bufora (po około 4 sekundach), spada ona do poziomu 2.98 kl/s. Podczas fotografowania w 14-bitowych RAW, początkowa prędkość wyniosła 5.9 kl/s. Do deklarowanej wartości zabrakło zatem niewiele. Gdy wykorzystamy już całą pojemność bufora możemy spodziewać się spadku prędkości do wartości około 2.65 kl/s.

Stabilizacja obrazu

Lustrzanki firmy Nikon nie mają wbudowanej stabilizacji obrazu w korpusie. Koniecznością jest korzystanie w tym celu ze stabilizowanych obiektywów, których oferta cały czas się poszerza. Warto przypomnieć, że największy konkurent Nikona, czyli Canon, także nie stosuje funkcji stabilizacji matrycy w swoich lustrzankach.

Czyszczenie matrycy

W Nikonie D7200 zastosowano system automatycznego czyszczenia matrycy, który można uruchomić w dowolnej chwili w menu lub ustawić, aby czyszczenie odbywało się przy każdym włączaniu i/lub wyłączaniu aparatu. Podczas testu aparatu automatyczne czyszczenie było aktywne w obu wspomnianych przypadkach. Automatyczny proces usuwania kurzu wystarczająco zabezpieczał przed zabrudzeniami, bowiem na zdjęciach jasnej, gładkiej powierzchni przy dużej wartości przysłony nie dostrzegliśmy zabrudzeń.

Fotografowanie z interwałometrem

D7200, podobnie jak jego poprzednik, umożliwia wykonywanie zdjęć poklatkowych. Tryb ten nosi nazwę „Fotografowanie z interwałometrem” i znajduje się w menu fotografowania. Opcje, które tam znajdziemy obejmują między innymi ustawienie czasu rozpoczęcia fotografowania. Możemy je rozpocząć od razu, wybierając po prostu opcję „teraz” lub ustawić konkretną godzinę rozpoczęcia. Pozostałe opcje obejmują czas interwału, liczbę interwałów oraz liczbę zdjęć na interwał. Na wyświetlaczu widzimy również sumaryczną liczbę zdjęć, która jest automatycznie obliczana na podstawie wprowadzonych ustawień. Ostatnia z opcji – wygładzanie ekspozycji – pozwala aparatowi na dostosowanie ekspozycji do poprzedniego zdjęcia w trybach innych niż M. Podczas fotografowania z interwałometrem, na chwilę przed rozpoczęciem kolejnego interwału, na ekranie LCD wskaźnik czasu otwarcia migawki będzie pokazywał liczbę pozostałych interwałów, a wskaźnik przysłony liczbę zdjęć pozostałą w bieżącym interwale. Informacje te można również wyświetlić w dowolnym momencie, naciskając spust migawki do połowy.

Wi-Fi

W odróżnieniu od swojego poprzednika Nikon D7200 został wyposażony w moduł komunikacji bezprzewodowej Wi-Fi. Pozwala on na połączenie z komputerem (program Nikon Camera Control Pro) lub urządzeniem mobilnym (tabletem lub smartfonem) za pomocą aplikacji Wireless Mobile Utility – D7200 funkcjonuje tu jako punkt dostępu.

Aplikacja pozwala nam generalnie na trzy operacje: zdalne wykonywanie zdjęć, przeglądanie tych zapisanych na karcie pamięci w aparacie i kopiowanie zdjęć na urządzenie mobilne. Pierwsza z nich zapewnia podgląd kadrowanego obrazu na ekranie telefonu/tabletu. Dotknięcie ekranu w danym miejscu skutkuje ustawieniem ostrości w wybranym fragmencie kadru. Wykonanie zdjęcia odbywa się po dotknięciu przycisku z symbolem aparatu. Fotografie w tym trybie są automatycznie zapisywane na smartfonie, aczkolwiek ich rozdzielczość jest ograniczona do wartości 1680×1080 pikseli lub VGA do wyboru. Ponadto, na ekranie widzimy wartość przysłony, czas ekspozycji, liczbę pozostałych zdjęć do zapisania i wskaźnik baterii. Nie mamy niestety możliwości zmiany żadnych parametrów ekspozycji, a jedynie włączenia samowyzwalacza.

Aplikacja WMU umożliwia przeglądanie zdjęć zarówno tych zapisanych na urządzeniu, jak i tych w aparacie. W tym drugim przypadku jednak, zanim podgląd będzie możliwy, aplikacja pobiera informacje dotyczące zdjęć zapisanych na karcie pamięci. Proces ten trwa tym dłużej im więcej zdjęć mamy zapisanych na karcie i w przypadku kilkuset fotografii może potrwać nawet kilka minut. Zdjęcia zapisane w aparacie możemy pobrać na urządzenie, przy czym mamy możliwość ustalenia wielkości kopiowanych zdjęć. Poza opcjami Recommended size (1680×1080) oraz VGA w tym przypadku możemy także pobrać zdjęcie w jego oryginalnej wielkości. Warto także dodać, że na urządzenie możemy skopiować zdjęcia w formacie RAW.

Lampa błyskowa

W Nikonie D7200 znajduje się wbudowana lampa błyskowa o liczbie przewodniej 12 dla ISO 100. Zakres kompensacji błysku zawiera się między −3 a +1 EV ze skokiem 1/3 lub 1/2, natomiast czas synchronizacja błysku wynosi 1/250 s. Dostępne są następujące tryby pracy lampy błyskowej:

• synchronizacja z pierwszą kurtyną,
• redukcja efektu czerwonych oczu,
• redukcja efektu czerwonych oczu + synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z tylną kurtyną + synchronizacja z długimi czasami.

• i-TTL,
• tryb manualny (od 1/128 mocy błysku do pełnego błysku),
• błysk stroboskopowy,
• tryb sterownika.

Oczywiście Nikon D7200 obsługuje bezprzewodowy system sterowania błyskiem nazywany CLS (Creative Lighting System). Lampę wbudowaną można wykorzystać wówczas jako sterownik i z poziomu aparatu można sterować zewnętrznymi lampami błyskowymi. Możliwe jest przyporządkowanie każdej lampy do jednej z dwóch grup (A i B) i przypisanie jej pracy na jednym z 4 kanałów. Kiedy mowa o CLS, trzeba wspomnieć o synchronizacji z krótkimi czasami ekspozycji (tryb Auto FP).

Siłę błysku porównujemy zawsze wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej.

D7200	7D Mark II
Tryb M
Tryb P

W trybie M testowana lustrzanka Nikona doświetliła fotografowany motyw minimalnie bardziej niż lustrzanka Canona. Lampa w 7D MkII ma mniejszą liczbę przewodnią wynoszącą 11, zatem lepszego wyniku D7200 w tej kategorii można było oczekiwać. W trybie P jednak testowany Nikon naświetlił zdjęcie w znacznie większym stopniu niż Canon.

Autofokus

Nikon D7200 został wyposażony w oparty na detekcji fazy autofokus Advanced Multi-CAM 3500 II. Jest to nowsza wersja systemu AF, który znalazł się w modelu D7100. Zwiększeniu uległ zakres pracy, który w D7200 zawiera się w przedziale od −3 do +19 EV (przy 100 ISO). Nie zmieniła się natomiast liczba pól detekcji, która tak jak u poprzednika wynosi 51, a wśród których 15 to punkty krzyżowe. Ustawianie ostrości może odbywać się standardowo w czterech trybach: pojedynczym (AF-S), ciągłym (AF-C), automatycznym (AF-A) i ręcznym (M). Do tego dochodzi wybór następujących obszarów autofokusu:

• Wybór punktowego AF – jednego z 51 dostępnych.
• Obszar dynamicznego AF – w trybie AF-C lub AF-A po wybraniu punktu ostrości, z którego obiekt zacznie uciekać, aparat na podstawie sąsiednich punktów AF będzie śledził nasz obiekt. Liczba aktywnych punktów zdefiniowana jest przez następujące tryby:
  • 9-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania obiektów o przewidywalnym ruchu,
  • 21-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania obiektów o nieprzewidywalnym ruchu,
  • 51-polowy AF z dynamicznym wyborem pola – przeznaczony głównie do fotografowania szybko poruszających się obiektów.
  W trybie AF-S aparat będzie korzystał tylko z punktu, w którym ostrość została ustawiona.
• Śledzenie 3D – w trybie AF-C i AF-A aparat śledzi obiekty, które opuściły wybrane pole AF i wybiera odpowiednio nowe pola AF. Ustawienie to jest przydatne do szybkiego komponowania zdjęcia nieregularnie poruszających się obiektów.
• Automatyczny wybór pola AF – aparat automatycznie wykrywa fotografowany obiekt i wybiera pola AF. Jeżeli aparat wykryje twarz, przydzieli priorytet fotografowanej osobie.

D7200 został wyposażony również w funkcję korygowania ustawiania ostrości w obiektywie. Jest to bardzo przydatne rozwiązanie pozwalające na zniwelowanie tzw. efektu backfokusu (BF) lub frontfokusu (FF), który może czasami pojawiać się w niektórych obiektywach. W menu znajduje się opcja, która pozwala na skorygowanie tej wady i zapamiętanie ustawień dla 20 obiektywów.

Z dodatkowych ustawień dotyczących autofokusu znajdziemy również opcje pozwalające określić priorytet ostrości lub wyzwalania migawki zarówno w trybie AF-S, jak i AF-C. Funkcja „Blokada śledzenia ostrości” natomiast, pozwala określić jak ma pracować AF w przypadku nagłych dużych zmian odległości do fotografowanego obiektu. Do dyspozycji mamy 5-stopniową skalę, która pozwala określić opóźnienie działania AF w przypadku nagłej zmiany odległości do obiektu znajdującego się w obrębie pola AF (zapobiega to na przykład nagłemu przeogniskowaniu, gdy fotografowany obiekt zostanie na krótko przesłonięty przez inny obiekt). Opcję ową można zupełnie wyłączyć, wówczas aparat ustawia ostrość natychmiast po zmianie odległości do fotografowanego obiektu.

Standardowo, w teście autofokusu wykonujemy serię 40 zdjęć. Na zastosowanym obiektywie ustawiamy przysłonę f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Na wykresie poniżej prezentujemy wyniki otrzymane na obiektywach Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED (ustawionym na ogniskową 70 mm) oraz AF 50 mm f/1.8D. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Trzeba przyznać, że celnością autofokusa testowany aparat nie zachwyca, szczególnie w przypadku użycia obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED. Warto zaznaczyć, że dokonaliśmy nieznacznej korekcji AF, bowiem obiektyw zdawał się wykazywać nieznaczny backfocus. Mimo sprawdzenia kilku wartości korekcji, najlepiej obiektyw wypadł przy ustawieniu −2. Jak widać jednak, rozrzut wyników jest i tak całkiem spory. Lepsze wyniki otrzymaliśmy dla obiektywu Nikkor AF 50 mm f/1.8D. Mimo, że niemal 3/4 rezultatów mieści się w pierwszych trzech przedziałach, liczba trafień w punkt nie zachwyca. Ten obiektyw jednak pokazywał już całkiem wyraźny backfocus ale dobranie optymalnej wartości korekcji okazało się utrudnione. W zależności od tego, w którą stronę obiektyw był rozogniskowany wykazywał różne punkty ostrzenia. W tym przypadku jednak wartość −8 okazała się dać najlepsze wyniki. Spójrzmy teraz na wyniki w świetle żarowym.

Wyniki wciąż są dość dalekie od ideału. Co prawda w przypadku obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED mamy nieco więcej wyników w pierwszych dwóch przedziałach, ale notujemy też większe wartości odchyłek niż poprzednio. W przypadku obiektywu Nikkor AF 50 mm f/1.8D spadła co prawda nieco liczba trafień w punkt, jednak 95% strzałów mieści się w pierwszych trzech przedziałach. Rezultaty z tego obiektywu, w porównaniu do zaprezentowanych wyników 7D Mark II czy K-3, w ogólnym ujęciu nie są wcale złe. Warto dodać, że przy świetle żarowym oba obiektywu pokazywały podobne zachowanie jak dla lamp 5500K. Ponownie zatem dobranie optymalnych wartości korekcji było utrudnione.

Celność autofokusa w D7200 postanowiliśmy także sprawdzić w trybie ciągłym, na poruszającym się obiekcie. W teście fotografowaliśmy obiekt poruszający się naprzemiennie w dwóch kierunkach: od i w stronę aparatu. Częstotliwość ruchu utrzymywała się na poziomie 1 cyklu na około 3 sekundy, a amplituda ruchu nie przekraczała 2 metrów. W tej części wykorzystaliśmy obiektyw Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED ustawiony na ogniskową 70 mm z maksymalnie otwartą przysłoną. Test przeprowadziliśmy w trybie szybkich zdjęć seryjnych oraz trybie wolnym, ustawiając szybkość fotografowania na 4 kl/s. W kwestii obszaru AF zdecydowaliśmy się sprawdzić trzy przypadki: punktowy (centralny), dynamiczny 21-polowy oraz śledzenie 3D. Dla każdego z ustawień wykonaliśmy serię zawierającą od 40 do 50 zdjęć. Skuteczność trafień ocenialiśmy wzrokowo, na podstawie ostrości wykonanych zdjęć. Wyniki przedstawiające procent udanych zdjęć prezentujemy poniżej:

• Tryb szybki:
  • AF punktowy – 66%,
  • AF 21-polowy – 73%,
  • śledzenie 3D – 58%.
• Tryb wolny (4 kl/s):
  • AF punktowy – 80%,
  • AF 21-polowy – 80%,
  • śledzenie 3D – 74%.

Widać, że wyniki w tym teście są na całkiem dobrym poziomie, szczególnie dla trybu wolnego. Warto dodać, że zdjęcia nieostre trafiały się najczęściej w momencie, kiedy fotografowany obiekt zmieniał kierunek ruchu. Kiedy już śledzenie odbywało się w danym kierunku, aparat raczej nie miał problemów z utrzymaniem ostrości.

Pomiar światła

W zakresie systemu pomiaru światła w Nikonie D7200 nic się nie zmieniło w stosunku do poprzednika. Pomiar zatem odbywa się przy pomocy czujnika RGB, złożonego z 2016 segmentów. Zakres pomiaru wynosi od 0 do 20 EV lub od 2 do 20 EV dla pomiaru punktowego (dla f/1.4, ISO 100). Kompensacja ekspozycji może być zmieniana w zakresie ±5 EV ze skokiem 1/3 lub 1/2 EV. System pomiaru światła może pracować w trzech trybach:

• matrycowym – pomiar odbywa się w całym polu,
  • 3D Color Matrix II – dla obiektywów typu G i D,
  • Color Matrix II – dla obiektywów z procesorem,
  • Color Matrix – dla obiektywów bez procesora,
• centralnie ważonym – 75% wagi przypada na koło o średnicy 8 mm pośrodku kadru. Średnicę koła można zmienić na 6, 10 lub 23 mm albo ważenie może być oparte o średnią z całego kadru (w przypadku obiektywów bez procesora średnica koła wynosi 8 mm lub stosowana jest średnia z całego kadru),
• punktowym – światło mierzone jest wokół aktywnego punktu AF o średnicy 3.5 mm (2.5% kadru), w przypadku obiektywów bez procesora światło mierzone jest wokół centralnego punktu.

Podczas testów aparatu system pomiaru światła działał prawidłowo i nie zanotowaliśmy żadnych przypadków, w których zachowywałby się on dziwnie lub podawał błędne wskazania.