A skoro mowa o odszumianiu, spójrzmy teraz, co pod tym względem oferuje testowany EOS. Do dyspozycji mamy pięciostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom standardowy, słaby, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie trzech wartości czułości: ISO 6400, 12800 oraz 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Dla czułości ISO 6400 i 12800 kolejne stopnie odszumiania powodują zauważalną redukcję szumu. Choć odbija się to na szczegółowości obrazu, to jednak bardzo wyraźnej degradacji detali nie widać. Działanie wieloklatkowej redukcji szumów daje całkiem rozsądny efekt. Poza wyraźnym obniżeniem szumu, zachowuje się również całkiem sporo szczegółów obrazu. Przy ISO 25600 i wyłączonym odszumianiu poziom zaszumienia obrazu jest na tyle wyraźny, że proces jego redukcji w miarę wzrostu intensywności wyraźnie odbija się również na utracie szczegółów obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Canona 760D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D5500 i Pentaksem K-S2. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Do jakości obrazu na RAW-ach wykonanych na niższych czułościach w 760D nie można mieć większych zastrzeżeń. Wypada on na tym polu podobnie do zaprezentowanych aparatów konkurencji. Oczywiście w przypadku lustrzanki Nikona można dostrzec lepsze odwzorowanie szczegółów niż w przypadku Canona, ale ten problem poruszaliśmy już w rozdziale czwartym. W testowanym EOS-ie obraz utrzymuje się na całkiem dobrym poziomie mniej więcej do ISO 1600. Przy tej czułości szum co prawda jest już zauważalny, ale jego negatywny wpływ można uznać za nieznaczny. Również na ISO 3200 sytuacja wygląda całkiem nieźle. Na wyższych czułościach jednak testowany Canon nieco odstaje od zaprezentowanych lustrzanek konkurencji. Szczególnie jest to widoczne przy porównaniu z K-S2 na ISO 12800 i 25600. Należy jednak przypomnieć, że dla tych czułości w Pentaksie działa proces redukujący szum na surowych plikach. W porównaniu do D5500 różnica nie jest już taka wyraźna, ale można zauważyć, że poziom szumu w Nikonie jest jednak nieco niższy.

W tym miejscu warto też dokonać porównania 760D i jego poprzednika. Skupiając się głównie na wyższych czułościach z łatwością zauważymy, że nowy model nie wypada zbyt korzystnie w tym pojedynku. Obserwowany poziom szumu jest jednak niższy w 700D, a jego przewagę można zauważyć już w okolicach ISO 800–1600.

Sprawdźmy teraz, co w omawianym temacie pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

Do przebiegu powyższego wykresu nie mamy większych zastrzeżeń, bowiem na pierwszy rzut oka wzrost szumu w miarę zwiększania ISO wydaje się być wykładniczy. Nieco podejrzanie wyglądają jedynie wyniki przy przejściu od ISO 800 do ISO 1600. Można tam bowiem dopatrzyć się minimalnego załamania. To oczywiście mogłoby wskazywać na odszumianie surowych plików, chociaż trzeba zaznaczyć, że wyniki testów nie dają wyraźnych przesłanek potwierdzających to stwierdzenie. Struktura szumu widoczna na zdjęciach nie wzbudza naszych podejrzeń, a ponadto rezultaty pomiarów dynamiki tonalnej nie noszą śladów żadnych podejrzanych zachowań.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla testowanego EOS-a, modelu 700D oraz omawianych do tej pory lustrzanek konkurencji.

Jak widać sytuacja jest jasna i niezbyt korzystna dla testowanego aparatu. Na wyższych czułościach przewaga jego poprzednika jest całkiem wyraźna. Trzeba jednak przyznać, że D5500 radzi sobie tylko nieznacznie lepiej w porównaniu do 760D. Warto zaznaczyć, że do ISO 3200 składowa luminancji w przypadku Nikona przyjmuje wartości zbliżone do tych, jakie zanotował Pentax, zatem na wykresie trudno je rozdzielić. Ponadto powyższy wykres bardzo ładnie pokazuje powód wspomnianej już wcześniej przewagi K-S2 na czułościach od ISO 12800. Czarno na białym (i to dosłownie) widać, że w Pentaksie mamy do czynienia z redukcją szumu na surowych plikach.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla 760D na podstawie pomiarów dokonanych na 48-bitowych plikach.

Darki

Canon 760D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Podobnie jak w modelu 700D średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 200 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii nie napotykamy niespodzianek, bowiem testowany EOS zachowuje się podobnie jak inne lustrzanki Canona. Histogramy stworzone na podstawie darków wyglądają całkiem dobrze, a kształtem zbliżone są do rozkładu Poissona. Statystyka sygnału zaprezentowana poniżej nie daje powodów do narzekań. W całym zakresie czułości bowiem, średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego. Do wyglądu darków na najwyższych czułościach można mieć jednak pewne zastrzeżenia. Typowych i wyraźnych oznak bandingu nie widać, aczkolwiek rozkład szumu na matrycy charakteryzuje się pewnymi niejednorodnościami. Jaśniejszy wydaje się być środek kadru w stosunku do jego brzegów, a dodatkowo daje się zauważyć strukturę pionowych pasów.

Na darkach w formacie JPEG na najwyższych czułościach również można zauważyć opisaną wcześniej niejednorodność.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600