G9 X oferuje zapis zdjęć w następujących bazowych rozdzielczościach:

• L, czyli 5472×3648,
• M1, czyli 4320×2880,
• M2, czyli 2304×1536,
• S, czyli 720×480

• JPEG,
• RAW (CR2),
• RAW+JPEG.

Pliki JPEG możemy modyfikować, używając opcji „Moje kolory”. Mamy do wyboru opcje:

• barwy wzmocnione,
• barwy naturalne,
• sepia,
• czerń i biel,
• intensywne kolory,
• odcień skóry słaby,
• odcień skóry mocny,
• korekta błękitu,
• korekta zieleni,
• korekta czerwieni,
• kolory własne.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji wyostrzania i odszumiania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości i zapisywanych przy zastosowaniu odszumiania dla wysokich wartości ISO.

ISO 3200
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 6400
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne
ISO 12800
Odszumianie słabe
Odszumianie normalne
Odszumianie silne

Na przedstawionych wycinkach trudno dostrzec wyraźne różnice w redukcji zakłóceń dla poszczególnych nastaw tego parametru. Wyjątkiem jest najwyższa czułość – ISO 12800. Z przykrością musimy uznać, że proces odszumiania jest bardzo silny nawet dla ustawienia „niskie”, w wyniku czego utrata szczegółów jest stosunkowo duża.

Poniżej znajdują się przykłady zasięgu funkcji wyostrzania. Tak jak i poprzednim razem, prezentujemy wycinki scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.

Ostrość −2
Ostrość 0
Ostrość +2

Mimo już dość silnego wyostrzania plików JPEG, co pokazaliśmy w poprzednim rozdziale, możemy ten efekt dodatkowo wzmocnić. Choć jak widać na zaprezentowanych wycinkach, zakres manewru jest stosunkowo duży, najlepiej jednak wybrać nastawę „-2”, ponieważ dla domyślnej widoczne są zakłócenia w postaci efektu „halo”.

Balans bieli

Aparat G9 X umożliwia ustawianie balansu bieli przy użyciu następujących trybów:

• automatyczny,
• słoneczny dzień,
• cień,
• pochmurny dzień,
• żarówki,
• świetlówki,
• świetlówki H,
• lampa błyskowa,
• według wzorca 1 i 2.

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (średnie odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.

Szczególnie dobre zachowanie odnotować należy dla automatyki podczas fotografowania zacienionych scen. Wartości błędu wskazują, że aparat dobrze sobie radzi także podczas słonecznej pogody. Brak możliwości stosowania nastawy wg skali Kelvina powoduje, że zdani jesteśmy na predefiniowane programy – w tym wypadku zarówno dla zachmurzenia, jak i światła żarowego aparat dobrze przetwarza kolory. To ważne, gdyż automat przy żarówkach po prostu raczy nas wysoką zawartością czerwieni w obrazie.

Uzyskane wyniki pokazują też, że kolory są lekko przesycone, co jest typowe dla firmy Canon, a wartość średnia ze wszystkich pomiarów wynosi 119%.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Auto
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Słoneczny dzień
Światło: Zacienienie Balans bieli: Auto
Światło: Zacienienie Balans bieli: Zacienienie
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Auto
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Zachmurzenie
Światło: Żarówki Balans bieli: Auto
Światło: Żarówki Balans bieli: Żarówki
Światło: 5500K Balans bieli: Auto

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

Szum

Pomiar szumów wykonujemy na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, korzystając z programu Imatest. Poniżej przedstawiamy wyniki dla plików JPEG:

Na pierwszy rzut oka widać, że krzywa nie rośnie równomiernie wraz ze zwiększaniem wartości ISO. Dostrzec możemy dwa przegięcia, pierwsze przy ISO 400, a drugie dla ISO 3200. Takie zachowanie nie powinno nas specjalnie dziwić, w modelu G7 X także je odnotowaliśmy. W tych miejscach aparat najwyraźniej zmienia algorytmy odszumiania, gdyż nachylenie prostej jest odmienne, a także widać silniejszą korektę niebieskiej części widma. Jednak w przeciwieństwie do swoich starszych braci, niski całkowity poziom szumu (czyli 1.5%) odnotowujemy jedynie do poziomu ISO 1600. To znak, że algorytmy odszumiania nie działają efektywnie i stosowanie wysokich czułości niesie ze sobą widzialne ziarno na obrazie.

Poniżej przedstawiamy wycinki sceny testowej zarejestrowanej w formacie JPEG na najmniejszym możliwym do ustawienia wyostrzaniu.

By porównać uzyskane próbki z innymi aparatami, należy wybrać z rozwijanych list odpowiednie modele oraz zaznaczyć czułość, dla której mają być podane wyniki. W efekcie poniższa tabelka zostanie zaktualizowana nowymi wycinkami scenki testowej.

Wycinki w zasadzie potwierdzają to, co widzieliśmy już na wykresie szumu – nawet na najwyższych czułościach zakłócenia są słabo widoczne. Na tym polu opisywany aparat wypada lepiej niż Sony RX100 III. Niestety to iluzoryczne prowadzenie, bo detalu, który ginie, jest zatrważająco dużo. Przypomnijmy, że scenka jest fotografowana na najniższym poziomie odszumiania, który w tym aparacie oznaczony jest jako „niski”. Nazwa nie jest adekwatna do tego, co widzimy. Na niskich czułościach trudno dostrzec znaczące różnice między porównywanymi modelami aparatów, czyli Sony RX100 III oraz Fuji XQ2. Przekroczenie ISO 800 pokazuje, że obraz z Canona jest czystszy, jednak wynika to z bardziej agresywnego odszumiania. Najlepiej naszym zdaniem prezentuje się Fuji XQ2, które dopiero dla ISO 3200 oddaje prowadzenie aparatowi Sony RX100 III. Podsumowując, możemy stwierdzić, że jest dobrze, a nawet bardzo dobrze, jeśli nie będziemy korzystać z czułości wyższych niż ISO 1600. Jak na aparat tych gabarytów to doskonały wynik.