Na pierwszy rzut oka, A68 i starsza Alpha A77 II to bliźniacze konstrukcje. Oba aparaty mają identyczne wymiary i kształt obudowy. Dzięki temu, w amatorskiej A68 mamy wygodny, dobrze wyprofilowany uchwyt, częściowo wyścielony przyczepnym, gumowym tworzywem. Oczywiście różnice między obiema lustrzankami istnieją i są całkiem znaczące. Dotyczą one głównie materiałów użytych do ich produkcji. Alpha A77 II jest uszczelniana i ma szkielet ze stopów magnezu, natomiast A68 wykonano jedynie z tworzyw sztucznych. Z jednej strony trudno mieć do nich większe zastrzeżenia, jednak biorąc aparat do ręki czuć, że mamy do czynienia ze sprzętem amatorskim. Zmiany dostrzeżemy także w kwestii elementów sterujących, o czym piszemy dalej w tekście.

Zasilanie i gniazda

Aparat jest zasilany akumulatorem litowo-jonowym o symbolu NP-FM500H, pojemności 1600 mAh i napięciu 7,2 V. Teoretycznie pozwoli on na wykonanie 580 zdjęć przy korzystaniu z ekranu LCD lub 540, gdy używamy wizjera. Nasze obserwacje odnośnie wydajności akumulatora generalnie pokrywają się z deklaracjami producenta. Dołączona do zestawu ładowarka oznaczona jest symbolem BC-VM10. Istotną zaletą systemu zasilania testowanego aparatu jest precyzyjny, procentowy wskaźnik zużycia akumulatora, który pozwala z dużą dokładnością kontrolować poziom jego naładowania. Opcjonalnie dostępny jest także zasilacz sieciowy o symbolu AC-PW10AM.

Na spodzie korpusu znajduje się komora na wspomniany akumulator, zamykana pod plastikową klapką. Slot kart pamięci zlokalizowano na prawej ścianie korpusu. Umożliwia umieszczenie w nim karty SD (SDHC, SDXC, także zgodne z UHS-I) lub Memory Stick (PRO Duo i PRO-HG Duo).

Gniazda Micro USB (do którego możemy dołączyć także wężyk spustowy RM-VPR1), HDMI typu Micro, mikrofonu oraz zewnętrznego zasilacza zgromadzono na lewej ściance aparatu. Złącze zasilania ma odzielną gumową zaślepkę, natomiast pozostałe trzy zakrywa jedna wspólna.

Przyciski

Opis przycisków i przełączników zaczniemy tradycyjnie od górnej ścianki korpusu.

Z lewej strony znajduje się pokrętło trybów pracy aparatu z blokującym je przyciskiem pośrodku. Wciśnięcie go jest niezbędne aby zmienić pozycję pokrętła. Kółko zawiera następujące pozycje:

• AUTO – tryb automatyczny (do wyboru Inteligentne auto oraz Lepsza automatyka),
• P – tryb półautomatyczny,
• A – priorytet przysłony,
• S – priorytet migawki,
• M – tryb ręczny,
• 1, 2, 3 – nastawy własne,
• Film,
• Szybkie zdjęcia seryjne (8 kl/s),
• Zdjęcia panoramiczne,
• SCN – programy tematyczne (Portret, Sporty, Makro, Krajobraz, Zachód słońca, Scena nocna, Z ręki o zmierzchu, Nocny portret).

Z lewej strony wizjera zlokalizowano przycisk MENU, uruchamiający główne menu aparatu. Po prawej stronie celownika znajdują się trzy przyciski. Pierwszy z nich – MOVIE – włącza rejestrację klipu filmowego. Drugi – C1 – pozwala na wybór trybu działania AF (pojedynczy, ciągły, automatyczny). W trybie przeglądania zdjęć guzik ten powiększa aktualnie wybrany obraz. Trzeci przycisk (AEL) umożliwia zablokowanie ekspozycji oraz włączenie trybu synchronizacji błysku z długimi czasami ekspozycji. W trybie przeglądania przełącza widok zdjęcia na miniaturki.

Poniżej przycisku AEL zlokalizowano wybierak wielokierunkowy. Możemy go także obracać, dlatego pełni on również funkcję pokrętła sterującego. Niestety jedynie guzik „w górę” ma dodatkową funkcję (DISP – pozwala zmieniać ilość i formę informacji wyświetlanych podczas kadrowania oraz oglądania wykonanych zdjęć), pozostałe są nieaktywne. Pod nim znajduje się przycisk Fn, uruchamiający menu funkcyjne (podręczne) aparatu. W trybie odtwarzania możemy za jego pomocą obrócić wybrane zdjęcie. Ostatnie dwa przyciski na tylnej ściance to guzik wejścia do trybu przeglądania zdjęć, a także przycisk C2. Domyślnie pozwala na ograniczenie zakresu odległości pracy autofokusa.

Na przodzie korpusu także umieszczono kilka elementów sterujących. Pomiędzy bagnetem obiektywu a rękojeścią, znajduje się przycisk Podgląd, który nie został oznaczony żadnym piktogramem. Jego domyślną funkcją jest uruchomienie poglądu głębi ostrości (przymknięcie przysłony do wartości roboczej). Po lewej stronie mocowania obiektywu umieszczono przełącznik trybu ustawiania ostrości (AF, MF), przycisk blokady bagnetu oraz guzik pozwalający podnieść lampę błyskową.

Sony A68 jest w dużym zakresie konfigurowalny. Możliwe jest przypisanie funkcji do 10 przycisków: C1, C2, środkowego guzika wybieraka, AEL, ISO, kompensacji ekspozycji, WB, trybu pracy, podglądu oraz blokady ostrości. Lista funkcji, jakie możemy do nich zaprogramować obejmuje:

• standard – wybór pola AF (tylko środkowy przycisk wybieraka),
• tryb pracy migawki,
• tryb błysku,
• korekcja błysku,
• obszar ostrości,
• kompensacja ekspozycji,
• czułość ISO,
• tryb pomiaru ekspozycji,
• balans bieli,
• tryby DRO/Auto HDR,
• strefa twórcza (czyli profile kolorystyczne),
• efekt wizualny (czyli filtry cyfrowe),
• wykrywanie uśmiechu i twarzy,
• efekt gładkiej skóry,
• automatyczne kadrowanie portretowe,
• SteadyShot (fotografowanie),
• SteadyShot (filmowanie),
• poziom nagrywania audio,
• rozmiar obrazu,
• format obrazu,
• jakość obrazu,
• przewodnik w aparacie,
• pamięć MR,
• blokadę AEL (także w trybie punktowego pomiaru ekspozycji),
• przełącznik AEL (także w trybie punktowego pomiaru ekspozycji),
• pamięć blokady FEL,
• zmiana blokady FEL,
• pamięć blokady FEL/AEL,
• zmiana blokady FEL/AEL,
• blokadę regulacji AF/MF,
• zmiana regulacji AF/MF,
• śr. AF z podążaniem,
• AF priorytet oczu,
• blokada AF,
• AF włączony,
• kontrola zakresu AF,
• blokada fokusa,
• podgląd przysłony,
• podgląd zdjęcia,
• zoom cyfrowy,
• zoom,
• powiększenie,
• wyłącz monitor,
• zebra,
• linie siatki,
• wyświetlanie poziomu dźwięku,
• poziom zarysu,
• kolor zarysu,
• jasność monitora,
• nieustawiono.

Menu

Układ menu w A68 nie różni się ono od tego, jakie możemy znaleźć np. w A6300 czy A7 II. Zostało podzielone na 4 grupy ułożone w formie poziomych zakładek, których nie trzeba przewijać w pionie. Poszczególne grupy zawierają menu:

• ustawień fotografowania (9 zakładek),
• ustawień niestandardowych (7 zakładek),
• odtwarzania (2 zakładki),
• ustawień (5 zakładek).

Menu ustawień niestandardowych:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień:

Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest możliwość samodzielnego określenia zawartości menu funkcyjnego. Do dyspozycji mamy 12 pozycji (dwa rzędy po 6 ikon), a lista dostępnych opcji wygląda następująco:

• tryb pracy migawki,
• tryb błysku,
• korekcja błysku,
• obszar ostrości,
• kompensacja ekspozycji,
• czułość ISO,
• tryb pomiaru ekspozycji,
• balans bieli,
• tryby DRO/Auto HDR,
• strefa twórcza (czyli profile kolorystyczne),
• tryb fotografowania,
• efekt wizualny (czyli filtry cyfrowe),
• śr. AF z podążaniem,
• wykrywanie uśmiechu i twarzy,
• efekt gładkiej skóry,
• automatyczne kadrowanie portretowe,
• rozmiar obrazu,
• format obrazu,
• jakość obrazu,
• SteadyShot (fotografowanie),
• SteadyShot (filmowanie),
• poziom nagrywania audio,
• zebra,
• linie siatki,
• wyświetlanie poziomu dźwięku,
• poziom zarysu,
• kolor zarysu,
• nieustawiona.

Wyświetlacze

A68 wyposażono w uchylny monitor LCD o przekątnej 2.7 cala i rozdzielczości 460 800 punktów. Jakość wyświetlanego obrazu jest niestety słaba, a przyczynia się do tego m.in. niezbyt wysoka rozdzielczość oraz szum pojawiający się nawet w niezbyt ciemnym otoczeniu. Do tego dochodzi nieco irytujące smużenie obrazu. Nie najlepsze są także kąty widzenia. Gdy patrzymy na ekran z góry, w jasnych partiach widzimy turkusowy zafarb, z dołu – pomarańczowy. Przy patrzeniu z boku z kolei, spada kontrast.

Wyświetlacz nie zachwyca również jasnością obrazu. Przy ustawieniu regulatora jasności pośrodku skali, jest ona dość przeciętna. Jeśli fotografujemy w niezbyt jasnym otoczeniu, wydaje się być wystarczająca. Z drugiej jednak strony, dla nas podczas pracy w studiu jasność ta była zbyt niska i najczęściej korzystaliśmy z ustawienia maksymalnego. Sytuacja pogarsza się, gdy fotografujemy w słońcu. Wówczas nawet przy maksymalnym ustawieniu nie zapewnia komfortowej widoczności, szczególnie że odbicia otoczenia na powierzchni ekranu są całkiem wyraźne i potrafią przeszkadzać. Można w takiej sytuacji skorzystać z ustawienia „słoneczny dzień”.

Na plus należy zaliczyć możliwość odchylenia ekranu w górę o ok. 135 stopni oraz w dół o ok. 55 stopni. Niestety mechanizm działa dość opornie i manewrowanie wyświetlaczem nie jest szczególnie wygodne. Zaletą zastosowanego rozwiązania jest brak problemów z wychylaniem ekranu po zamocowaniu aparatu na statywie.

Zmianą wyświetlanych na monitorze parametrów i informacji steruje przycisk DISP. Dodatkowo, widoczność poszczególnych trybów możemy ustalić w menu. Do dyspozycji użytkownika pozostaje 5 wariantów:

• obraz z parametrami ekspozycji oraz informacjami m.in. na temat rozdzielczości, jakości obrazu oraz proporcji boków rejestrowanych zdjęć, wskaźnik baterii oraz graficzną skalę migawki i przysłony,
• obraz z parametrami ekspozycji oraz szereg ikon zajmujących prawą i lewą krawędź monitora, odnoszących się do opcji dostępnych w menu funkcyjnym Fn, ale w domyślnym układzie,
• czysty obraz z parametrami ekspozycji i liniami pomocniczymi (opcjonalnymi),
• obraz, histogram oraz parametry ekspozycji,
• brak podglądu fotografowanego obrazu, widoczne są ikony odnoszące się do wybranych opcji zawartych w menu funkcyjnym (w domyślnym układzie), ułożone w formie tabelki, oprócz tego wyświetlane są parametry oraz drabinka ekspozycji, a także histogram luminancji.

W trybie przeglądania zdjęć możemy oglądać pojedynczą fotografię w trybie pełnoekranowym oraz z wyświetleniem podstawowych parametrów naświetlania i informacji o pliku, a także w szczegółowym widoku z histogramem luminancji oraz dla poszczególnych kanałów RGB. Powiększenia widoku zdjęć dokonujemy przy pomocy przycisku z symbolem lupy (uruchamia on zoom 100%) oraz AEL lub tylnego kółka sterującego (przednie służy wówczas do przeglądania zdjęć w powiększeniu). Widok miniatur obejmuje siatkę 3×3 oraz 5×5 szt.

A68 wyposażono także w niewielki, monochromatyczny wyświetlacz LCD (identyczny jak w A77 i A99), znajdujący się na górnym panelu aparatu. Przewidziano opcję włączenia jego podświetlenia, przy pomocy niewielkiego przycisku zlokalizowanego po prawej stronie ekranu. Schemat wyświetlacza oraz opis poszczególnych elementów, które mogą się na nim pojawić, prezentujemy na schemacie poniżej (zaczerpniętym z instrukcji obsługi aparatu).

Tryb wideo

Przycisk Movie umożliwia szybki dostęp do nagrywania filmów w każdym trybie fotografowania. Rejestracja odbywa się wówczas w trybie automatycznym, choć możliwa jest zmiana ISO (w zakresie 100–12800) oraz kompensacja ekspozycji (±2 EV). Co więcej, działa również kilka efektów kolorystycznych (np. aparat zabawka, kolor częściowy). Po wyłączeniu autofokusa i wejściu w osobny tryb filmowania (odpowiednia pozycja na kółku trybów) aktywują się trzy pozostałe tryby nagrywania: A, S, M (dostępne w menu Fn). Ich funkcjonalność jest analogiczna jak podczas fotografowania, czyli w trybie A sterujemy wartością przysłony, a w S – czasem naświetlania (również w trakcie nagrywania). W trybie M oczywiście ustawiamy wszystkie parametry ręcznie. Nie należy zapominać o funkcji nagrywania dźwięku, systemie stabilizacji obrazu oraz możliwości redukcji szumu wiatru (dostępne w menu, w zakładce dot. filmowania).

Podczas nagrywania w trybie automatycznym, autofocus aparatu działa w trybie AF-C (ciągłym), przy czym jedyną dostępną wówczas wartością przysłony jest f/3.5 (lub wyższa wartość dla ciemniejszych obiektywów). Możliwa jest też zmiana strefy (w trybie autofokusa Strefa) lub punktu ostrości (w trybie Elastycznym i Rozległym elastycznym punktowym AF). Generalnie ustawianie ostrości odbywa się dość szybko i skutecznie, a w razie potrzeby możemy przełączyć się na ręczną regulację i wspomagać się funkcją „focus peaking”. Dostępne jest także 4-krotne powiększenie obrazu – także podczas nagrywania – i to w połączeniu z funkcją „focus peaking”.

Filmy nagrywane są w trzech formatach: XAVC S, AVCHD lub MP4 z użyciem kodeka MPEG-4 AVC/H.264. Dostępne są następujące tryby zapisu:

• format XAVC S Full HD (1920×1080px)
  • 50p, 50 Mb/s,
  • 25p, 50 Mb/s,
• format AVCHD Full HD (1920×1080px)
  • 50i, 24 Mb/s (FX),
  • 50i, 17 Mb/s (FH),
  • 50p, 28 Mb/s (PS),
  • 25p, 24 Mb/s (FX),
  • 25p, 17 Mb/s (FH),
• format MP4
  • HD (1440×1080px), 12 Mb/s, 25 kl/s,
  • VGA (640×480px), 3 Mb/s, 25 kl/s.

Aparat rejestruje dźwięk w systemie Dolby Digital (AVCHD) lub AAC (MP4).

Podczas rejestrowania filmów aparat pozwala także skorzystać z funkcji „Efekt wizualny” oferującej następujące filtry:

• Aparat zabawka,
• Kolor pop,
• Posteryzacja,
• Zdjęcie retro,
• High-key: Miękki,
• Kolor częściowy,
• Czarno-biały o dużym kontraście.

Przykładowe filmy nagrane testowaną Alphą prezentujemy poniżej. Wszystkie zostały zarejestrowane przy użyciu obiektywu Sony Carl Zeiss Vario-Sonnar T* DT 16–80 mm f/3.5–4.5.

Przykładowe filmy

• film 1 – AVCHD 1920×1080 pix 50i FX, 60.7 MB,
• film 2 – AVCHD 1920×1080 pix 50i FH, 39.5 MB,
• film 3 – AVCHD 1920×1080 pix 50p PS, 60.2 MB,
• film 4 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 53.3 MB,
• film 5 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FH, 37.5 MB,
• film 6 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 44.3 MB, efekt: Aparat zabawka,
• film 7 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 10.1 MB, efekt: Retro,
• film 8 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 28.2 MB, efekt: Czarno-biały o dużym kontraście,
• film 9 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 62.4 MB, działanie AF,
• film 10 – AVCHD 1920×1080 pix 25p FX, 40.4 MB, ISO 6400,
• film 11 – MP4 1440×1080 pix 25p 12 Mbit/s, 24.9 MB,
• film 12 – XAVC S 1920×1080 pix 50p, 118.1 MB,
• film 13 – XAVC S 1920×1080 pix 25p, 107.9 MB,
• film 14 – XAVC S 1920×1080 pix 50p, 61 MB.

Wizjer

W A68 zastosowano identyczny jak w A58 elektroniczny wizjer OLED Tru-Finder o całkowitej rozdzielczości wynoszącej 1 440 000 punktów i rozmiarze 0.39 cala. Jego powiększenie wynosi ×0.88 (×0.57 dla formatu 35 mm), pokrywa on ok. 100% kadru, a jego punkt oczny wynosi 26.5 mm (od okulara). Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +3. Podobnie jak w przypadku wyświetlacza, jasność można regulować ręcznie (w 5-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Warto także wspomnieć o korekcji temperatury barwowej wizjera oraz czujniku zbliżenia. Czas przełączenia między ekranem a wizjerem to niespełna sekunda, jednak zwłoka jest wyczuwalna.

Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP. Co więcej, nie różnią się one od tych prezentowanych na LCD. Wyjątek stanowi tryb „wizjer” (tabelka z parametrami naświetlania), który z racji braku podglądu fotografowanego obrazu nie miałby w tym wypadku większego zastosowania. Naturalnie, korzystając z wizjera możemy zmieniać ustawienia w menu głównym i funkcyjnym, a także przeglądać wykonane fotografie.

Ogólnie jakość wyświetlanego obrazu w EVF jest przyzwoita. Rozmiar wizjera mogłby być co prawda nieco większy, ale jest raczej typowy w klasie entry-level (pozytywny wyjątek stanowią produkty firmy Pentax). Inną kwestią pozostaje ogólny komfort korzystania z elektronicznego celownika w porównaniu do optycznego. W głównej mierze jest to kwestia przyzwyczajenia, a obie konstrukcje mają swoich zwolenników i przeciwników.