Podobnie jak w poprzednim modelu, w FZ-50 zastosowano sprawdzony obiektyw 7.4-88.8 mm (ekwiwalent 35-420 mm), wyprodukowany przez firmę Leica. Posiada on 12-krotny zoom optyczny, dwa wygodne pierścienie do ustawiania ostrości i zmiany ogniskowej oraz zwartą konstrukcję, dzięki której nic nie wysuwa się przy zmianie ww. parametrów.

Sprawdźmy jak ten znany z kilku innych konstrukcji Panasonica obiektyw współpracuje z nową matrycą pod względem rozdzielczości obrazu:

Maksymalne osiągi wynoszą nieco ponad 1800 LW/PH (wynik dla ekwiwalentu ogniskowych poniżej 100 mm) przy przysłonie f/4.0. W analogicznych warunkach, FZ-30 wyposażony w ten sam obiektyw i nieco mniejszą matrycę (8 Mpix) jest w stanie zarejestrować nieco ponad 1600 LW/PH. Przewaga rzędu 200 LW/PH w rozdzielczości pomiędzy modelem FZ-50 a FZ-30 utrzymuje się dla całego zakresu ogniskowych i wszystkich wartości przysłon. Na tle konkurencji (Canon S3 IS oraz Sony DSC-H5), Panasonic wypada bardzo dobrze. Maksymalne rozdzielczości u Canona sięgają co najwyżej 1600 LW/PH, a Sony jedynie dla ekwiwalentu 36 mm i f/2.8 osiąga 1800 LW/PH.

Powyższe wyniki dowodzą tylko temu, że Leica dobrze sprawiła się przy projektowaniu obiektywu, który z niewielkimi zmianami wykorzystano w aż 8 modelach cyfrowych kompaktów Panasonica.

Przyjrzyjmy się teraz zachowaniu na brzegu kadru (wykres poniżej):

Wyniki osiągane na brzegu kadru są wyraźnie gorsze oraz cechują się sporym rozrzutem w zależności od użytej ogniskowej. Najlepsze wartości oscylują w zakresie od 1100 do 1600 LW/PH. Ponownie mamy tu sytuację analogiczną do występującej w modelu FZ-30, z tą tylko różnicą, że tam najwyższe rozdzielczości sięgały 1400 LW/PH ale za to rozrzut pomiędzy najlepszym a najgorszym wynikiem był o 200 LW/PH mniejszy.

Ostry i bogaty w detale obraz na brzegu kadru, nieznacznie ustępujący temu w centrum, występuje dla ogniskowych 200-420 mm oraz 90 mm. Lekko mydlany obraz na obrzeżach kadru będzie uciążliwy przy korzystaniu z najkrótszych ogniskowych: 34-50 mm.

Jak tutaj najnowsze dziecko Panasonica wygląda na tle konkurencji? Jedynie dla ogniskowych poniżej 50 mm sytuacja jest gorsza niż u Canona i podobna do Sony. Dla dłuższych ogniskowych FZ-50 deklasuje Canona oraz nieznacznie przebija produkt Sony. Choć szczerze musimy zaznaczyć, że taki rozrzut jakości pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi zdecydowanie nam się nie podoba. Czy przy tak dużym zoomie można zrobić to lepiej, trudno powiedzieć. Obiektywy kompaktów o mniejszym zakresie ogniskowych potrafią dawać sobie radę znacznie lepiej, o czym mieliśmy okazję przekonać się przy teście Canona A710 IS, który pokazywał bardzo równe i wysokie MTFy na brzegu pola. Panasonic tego nie robi, a szkoda.

Aberracja chromatyczna

Kolejnym trudnym sprawdzianem pozwalającym ocenić jakość obiektywu jest jego zdolność do korygowania aberracji chromatycznej. Można by się spodziewać, że tak skomplikowana konstrukcja będzie miała w tym przypadku spore problemy. Nic z tych rzeczy! Dla ogniskowych poniżej 200 mm aberracja chromatyczna jest korygowana wzorcowo. Jedynie przy najdłuższych ogniskowych wada ta nasila się i dla 420 mm zmienia się od małej (0.08% dla f/4) do średniej (0.12% dla f/11).

Pomimo wzrostu widoczności aberracji chromatycznej przy najdłuższych ogniskowych, obiektyw radzi sobie z jej korekcją bardzo dobrze i w tej kategorii testowany aparat zasługuje na same pochwały! Podobnie jak w przypadku rozdzielczości, wyżej wspomniani konkurenci, również w tej kategorii odpadają w przedbiegach.

Dystorsja

Zniekształcenia geometryczne obrazu korygowane są poprawnie. Dla ekwiwalentu ogniskowej 35 mm występuje wyraźna dystorsja beczkowa (-3.8%). Zwiększanie ogniskowej szybko ją jednak niweluje. Przy ekwiwalencie 50 mm, dystorsja spada do -1.24% zaś dla pozostałych ogniskowych utrzymuje się na poziomie -0.4%. Jedynie przy najdłuższej ogniskowej spada ona do -0.18%. Choć poziom dystorsji dla ognikowych powyżej 100 mm jest niewielki, to Panasonic FZ-50 ustępuje wyraźnie m.in. Canonowi S3 IS. Aby pozytywnie ocenić poziom korekcji tej wady, dobrze by było, aby przy nie najszerszym przecież kącie uzyskiwanym przy 35 mm notowane zachowanie było lepsze.

Koma i astygmatyzm

Obiektyw zastosowany w Panasonicu dobrze radzi sobie z korekcją komy. Choć przy najkrótszej ogniskowej w rogu kadru, punkowy obiekt prezentuje się jako "przecinek", nie jest to odkształcenie duże. Powyżej poziomu 135 mm obraz fotografowanej przez nas diody prezentuje jako owal z lekką poświatą.

Astygmatyzm (różnica pomiędzy poziomą a pionową rozdzielczością obrazu) jest utrzymywany na średnim poziomie. Przy szerokim kącie i maksymalnym otworze względnym sięga on dość wysokiej wartości 15.6%. Zwiększanie ogniskowej pociąga ze sobą spadek astygmatyzmu. Przy 50 mm wynosi on 10.1%, a przy 90 mm 11.2%. Jednak przy 135 mm spada on już do 6.3%, dla 200 mm osiąga 1.2%, co jest najlepszym wynikiem notowanym przez Panasonica. Potem wada ta nieznacznie rośnie i przy najdłuższej ogniskowej astygmatyzm osiąga 8.0%.

Zachowanie FZ-50 w tej kategorii testowej nie jest bardzo nieprzyzwoite, ale klasowy obiektyw znanej firmy powinien dobrze radzić sobie z korekcją wszystkich wad pozaosiowych. Dlatego w tej kategorii pozostaje nam lekki niedosyt.

Winietowanie

Pociemnienie obrazu na brzegach kadru jest w Panasonicu na niskim poziomie. Dla szerokiego kąta i przy przysłonie f/2.8 (odpowiednik 35 mm dla błony 35 mm), spadek jasności w rogach obrazu wynosi 0.76 wartości przysłony (23%), co jest wynikiem średnim, a dla maksymalnie przymkniętej przysłony (f/11) spadek wynosi zaledwie 0.23 f-stop (7.6%). W miarę zwiększania ogniskowej winietowanie powoli spada, osiągając swoje minimum dla ekwiwalentu ogniskowej 420 mm. Stopień pociemnienie na brzegach kadru zmienia się wtedy od 0.29 f-stop dla f/3.7 (9.7%) do 0.01 f-stop dla f/8.0 (0.4%). Dla pośrednich ogniskowych winietowanie jest nieznacznie większe i utrzymuje się na poziomie 11% dla maksymalnie otwartej przysłony f/3.6, zaś dla f/11 oscyluje ona wokół 2%.

Wyniki te mogą jedynie cieszyć. W porównaniu do FZ-30, zastosowanie przysłony f/11 spowodowało dodatkową minimalizację gradientu oświetlenia kadru.

Odblaski

Pomimo usilnych prób nie udało się nam zarejestrować odblasków powstających przy zdjęciach pod ostre światło! Pozostaje tylko pochylić czoła przed sprawnością warstw antyodblaskowych obiektywu i poprawnością jego konstrukcji.

Makro

Zastosowany w Panasonicu tryb makro pozwala zbliżyć się do fotografowanego obiektu na odległość około 5 cm. W połączeniu z 10 MPix matrycą pozwala to uzyskać dosyć dobre efekty, które zadowolą średnio wymagających miłośników makro. Poniżej przykład takiego zdjęcia.

Autofokus

Zbyt wiele o autofokusie nie napiszemy - a to dlatego, że nie sprawił on w testach żadnych problemów. Po wykonaniu kilkuset zdjęć w warunkach studyjnych nie odnotowaliśmy żadnej pomyłki mechanizmu automatycznej nastawy ostrości. Jeżeli dodamy do tego ciche i w miarę szybie działanie, otrzymujemy pełny obraz autofokusu w Panasonicu. Podsumowując - rewelacja!