Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu. Poniższy wykres pokazuje jego osiągi w centrum kadru, na brzegu matrycy APS-C/DX i na brzegu pełnej klatki.

Ocena osiągów Nikkora 4/300 PF wcale nie jest prosta. Wspomniane wcześniej rekordy i osiągi na poziomie dochodzącym do prawie 50 lpmm są notowane w okolicach przysłony f/4.0 przez dobrej klasy „stałki” o świetle f/1.4–2.0. Gdy domykamy je o 2–3 EV, odcinamy prawie wszystkie aberracje optyczne i dzięki temu możliwe są rekordy. Trudno tego oczekiwać od Nikkora 4/300, bo dla niego przysłona f/4.0 jest maksymalnym otworem względnym i tam aberracje optyczne muszą być obecne. Na f/5.6 odcinamy je zauważalnie, ale przymknięcie o 1 EV to wciąż za mało, aby jedynym ogranicznikiem wyników była dyfrakcja. W przypadku dobrych obiektywów przymknięcie przysłony o 2 EV powoduje, że aberracje optyczne znikają prawie całkowicie. Tak więc dobrą przysłoną do ocen Nikkora jest wartość f/8.0, dla której osiąga on wynik 42.1 ± 0.4 lpmm. Jak to się ma do innych teleobiektywów tej marki? Można tutaj przypomnieć bardzo przez nas chwalony i drogi model 2/200 VR, który maksymalnie docierał prawie do 47 lpmm, ale na f/8.0 uzyskiwał 40.5 ± 0.9 lpmm, a więc mniej niż tutaj testowany model. Jedne z najlepszych wyników zanotowanych na Nikonie D3x uzyskał Zeiss 2/135, który na przysłonie f/4.0 docierał do prawie 49 lpmm. Na f/8.0 wynik sięgał jednak 44.3 ± 0.8 lpmm, a więc tylko trochę lepiej od 2 EV ciemniejszego Nikkora 4/300.

Obraz jest więc chyba jasny. Nowy Nikkor 4/300 PF VR, po przymknięciu, nie odstaje od najlepszych systemowych „stałek”. Gdyby był obiektywem wybitnym, na f/5.6 moglibyśmy oczekiwać rezultatów na poziomie 44–45 lpmm, a na f/8.0 o 1–2 lpmm wyższych niż obecnie. Te lekkie odstępstwo od ideału można jednak wybaczyć i jednocześnie można wysnuć hipotezę, że jest ono efektem zastosowania nowej technologii.

Uciekając już od dywagacji i patrząc na realne osiągi, trudno mieć tutaj jakiekolwiek zastrzeżenia. Nikkor AF-S 300 mm f/4E PF ED VR daje dobrej jakości obraz w centrum kadru już na maksymalnym otworze względnym i bardzo dobry po przymknięciu do f/5.6–8.0. Na brzegu detektorów APS-C i pełnej klatki obraz jest w pełni użyteczny nawet na f/4.0. Co więcej, nie obserwujemy bardzo dużych różnic pomiędzy centrum kadru a brzegiem detektora. Nasza ocena rozdzielczości testowanego obiektywu musi być więc pozytywna.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Nikon D3x, JPEG, f/4.0

Nikon D3x, JPEG, f/5.6