W A99 II przewidziano (przynajmniej teoretycznie) możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich trzech ustawień odszumiania dostępnych w A99 II, dla ISO 25600, 51200 i 102400.

ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 51200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 102400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Naszym zdaniem rezultat odszumiania w stopniu „niskim” oferuje najlepszą jakość obrazu. Kompromis pomiędzy utratą detali, a zredukowanym szumem wydaje się najkorzystniejszy.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A99 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 5Ds R i Nikona D810. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Zdjęcia ze wszystkich trzech aparatów z powyższego zestawienia cechują się świetną reprodukcją szczegółów. W Sony A99 II wpływ szumu jest dostrzegalny od ISO 1600, jednak nie oddziałuje on negatywnie na postrzeganie detali. Natomiast dla ISO 6400 staje się on znaczący. Kolejna wartość (12800) jest naszym zdaniem maksymalną użyteczną nastawą.

Na tle konkurencji, na wysokich ISO A99 II wypada nieco lepiej niż Nikon. Lustrzanka Sony ustępuje natomiast Canonowi 5Ds R, w którym poziom zakłóceń wydaje się być najniższy.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

W zakresie czułości natywnych (ISO 100–25600) nie dostrzegamy wyraźnych załamań. Takie pojawia się dopiero dla ISO 51200, co jednak nie dziwi w wypadku czułości programowych.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Dla ISO 6400 najniższy szum zanotowaliśmy na zdjęciach z Pentaksa K-1, z kolei najwyższy w testowanej Alphie. Różnica pomiędzy K-1 i A99 II to ok. 1 i 1/3 EV. Przewaga 5Ds R i D810 to z kolei (odpowiednio) ok. 2/3 EV i 1/3 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A99 II na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie 511, jednak od pewnego momentu sukcesywnie rośnie. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Większa część histogramów w zakresie czułości ISO 50–12800 swoim kształtem przypomina rozkład Poissona. Od ISO 25600 ich maksimum znajduje się w zerze, a odchylenia standardowe przekraczają średnie wartości sygnału. W przypadku czułości ISO 51200 i 102400 nie jest to dla nas zaskoczeniem, ponieważ są one oznaczone jako programowe. Warto też zwrócić uwagę na ok. 4-krotnie wyższy bias niż w modelu A7R II, wyposażonym w ten sam sensor światłoczuły.

Do wyglądu darków nie mamy większych zastrzeżeń. Niejednorodności w rozkładzie szumu są niewielkie, nie zauważamy także objawów bandingu.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400