Sony A9 - test aparatu
7. Szumy i jakość obrazu w RAW
Od razu w czy rzuca się fakt, że procentowa obecność wszystkich składowych szum RGBY na wszystkich czułościach ISO, poza najwyższą, podobna. Oznacza to, że zaszumienie jest redukowane. Z pierwszym, niewielkim, załamaniem wykładniczego charakteru krzywej spotkamy się dla ISO 800. Drugą wartością czułości, dla której wyraźnie widać kompensację zaszumienia jest ISO 12800. Nie możemy pochwalić takiego zachowania oprogramowania A9 – przy wyłączonym parametrze odszumienia jego redukcja nie powinna mieć miejsca. Zwłaszcza w tak wysoko pozycjonowanym aparacie.
Sprawdźmy zatem, jak testowana lustrzanka radzi sobie z programowym odszumianiem zdjęć JPEG. Przewidziano trzy stopnie redukcji szumu: wyłączony, niski oraz standardowy. Efekt działania wszystkich stopni przetestowaliśmy na nastawach ISO 12800 oraz 25600.
ISO 12800 | |||
|
|||
|
|||
|
|||
ISO 25600 | |||
|
|||
|
|||
|
Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A9 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 1D X Mark II i Nikona D5. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.
Wycinki zdjęć z Sony A9 robią dobre wrażenie. Co prawda, ich ostrość jest nieco niższa, niż z D5, faktem jest jednak, że charakteryzują się wysoką szczegółowością. Już od ISO 800 zauważyć można niewielką przewagę konkurentów pod względem ilości szumów, Od ISO 6400 róznica, zwłaszcza w stosunku do D5, staje się wyraźna Można ocenić, że od czułości ISO 25600 szum staje się wycinkach bardzo wyraźny i przeszkadza w odbiorze fotografowanej sceny. Najwyższą nastawą, jaka wydaje się dawać akceptowalny w niektórych sytuacjach obraz jest ISO 51200. Z dwóch rozszerzonych czułości raczej nie ma sensu korzystać.
Sprawdźmy, jak wygląda procentowa obecność szumu na surowych plikach RAW przekonwertowanych do 24-bitowych TIFFów.
Warto zaznaczyć, że w całym zakresie czułości podstawowych (czyli do ISO 51200) krzywa zachowuje wykładniczy charakter, a wraz z kolejnymi nastawami zwiększa się odległość pomiędzy składowymi RGBY. Oznacza to, że w tym przedziale nie spotkamy się z odszumianiem. Inaczej wygląda sprawa przy dwóch najwyższych, rozszerzonych czułościach. Przy ISO 102400 można zauważyć wyraźne załamanie. Oznacza to, że obie te nastawy są prawdopodobnie programowo odszumiane.
Sprawdźmy, jak plasuje się Sony A9 na tle swojego pośredniego poprzednika i konkurentów. Zakres czułości Nikona D5 ograniczyliśmy do wartości ISO 409600.
Podkreślić należy dwie rzeczy – Sony A9 szumi aż o 1 EV mniej, niż A7 II, co, przy tym samym zagęszczeniu pikseli, jest świetnym wynikiem oraz lustrzanki Canona i Nikona radzą sobie pod względem zaszumienia nieco lepiej. W całym zakresie czułości Nikon D5 notuje wyniki o 1 i 1/3 EV lepsze, Canon 1D X Mark II notuje obecność szumu o 2/3 EV niższą. Sytuacja zmienia się oczywiście powyżej ISO 51200, gdzie wkracza odszumianie surowych plików przez oprogramowanie Sony, tego przedziału więc nie oceniamy. Warto jednak mieć na uwadze, że aparat Canona jest nieco mniej „upakowany”, co częściowo wyjaśnia przewagę 1D X Mark II nad testowanym bezlusterkowcem.
Tradycyjnie, przedstawiamy również poziom szumu RGBY na plikach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów
Darki
Sony A9 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 1 000 000 zliczeń.
RAW | |||
ISO | Dark Frame | Crop | Histogram |
50 | |||
100 | |||
200 | |||
400 | |||
800 | |||
1600 | |||
3200 | |||
6400 | |||
12800 | |||
25600 | |||
51200 | |||
102400 | |||
204800 |
Do samego wyglądu darków możemy mieć pewne zastrzeżenia. Na zdjęciach można bowiem zauważyć pewne nieregularności w poziomie ekspozycji na całym kadrze – prawy dolny róg wydaje się wyraźnie jaśniejszy. Taki wygląd jest prawdopodobnie skutkiem nagrzewania się elementów elektronicznych położonych w sąsiedztwie sensora. Na trzech najwyższych czułościach zauważymy również oznaki bandingu.
ISO | średni poziom sygnału | odchylenie standardowe |
50 | 512.601 | 2.191 |
100 | 512.434 | 2.284 |
200 | 512.394 | 3.604 |
400 | 512.679 | 6.153 |
800 | 512.846 | 8.392 |
1600 | 513.170 | 17.452 |
3200 | 514.128 | 50.829 |
6400 | 515.152 | 66.889 |
12800 | 517.458 | 140.181 |
25600 | 522.542 | 272.719 |
51200 | 544.250 | 472.319 |
102400 | 678.137 | 777.672 |
204800 | 1327.683 | 1387.670 |
JPEG | |||
ISO | Dark Frame | Crop | |
50 | |||
100 | |||
200 | |||
400 | |||
800 | |||
1600 | |||
3200 | |||
6400 | |||
12800 | |||
25600 | |||
51200 | |||
102400 | |||
204800 |