Tradycyjnie na początku tego rozdziału prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, zapisanych w formacie JPEG.

Od razu w czy rzuca się fakt, że procentowa obecność wszystkich składowych szum RGBY na wszystkich czułościach ISO, poza najwyższą, podobna. Oznacza to, że zaszumienie jest redukowane. Z pierwszym, niewielkim, załamaniem wykładniczego charakteru krzywej spotkamy się dla ISO 800. Drugą wartością czułości, dla której wyraźnie widać kompensację zaszumienia jest ISO 12800. Nie możemy pochwalić takiego zachowania oprogramowania A9 – przy wyłączonym parametrze odszumienia jego redukcja nie powinna mieć miejsca. Zwłaszcza w tak wysoko pozycjonowanym aparacie. Sprawdźmy zatem, jak testowana lustrzanka radzi sobie z programowym odszumianiem zdjęć JPEG. Przewidziano trzy stopnie redukcji szumu: wyłączony, niski oraz standardowy. Efekt działania wszystkich stopni przetestowaliśmy na nastawach ISO 12800 oraz 25600.

----- R E K L A M A -----

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie standardowe
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie standardowe

Odszumianie w testowanym aparacie działa całkiem nieźle. Oprogramowanie A9 dobrze radzi sobie z redukcją szumu kolorowego, a spadek szczegółowości nie jest wysoki nawet przy standardowej nastawie. Skutkiem odszumiania jest jednak lekkie kolorystyczne „wypranie” wycinków.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A9 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona 1D X Mark II i Nikona D5. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Wycinki zdjęć z Sony A9 robią dobre wrażenie. Co prawda, ich ostrość jest nieco niższa, niż z D5, faktem jest jednak, że charakteryzują się wysoką szczegółowością. Już od ISO 800 zauważyć można niewielką przewagę konkurentów pod względem ilości szumów, Od ISO 6400 róznica, zwłaszcza w stosunku do D5, staje się wyraźna Można ocenić, że od czułości ISO 25600 szum staje się wycinkach bardzo wyraźny i przeszkadza w odbiorze fotografowanej sceny. Najwyższą nastawą, jaka wydaje się dawać akceptowalny w niektórych sytuacjach obraz jest ISO 51200. Z dwóch rozszerzonych czułości raczej nie ma sensu korzystać.

Sprawdźmy, jak wygląda procentowa obecność szumu na surowych plikach RAW przekonwertowanych do 24-bitowych TIFFów.

Warto zaznaczyć, że w całym zakresie czułości podstawowych (czyli do ISO 51200) krzywa zachowuje wykładniczy charakter, a wraz z kolejnymi nastawami zwiększa się odległość pomiędzy składowymi RGBY. Oznacza to, że w tym przedziale nie spotkamy się z odszumianiem. Inaczej wygląda sprawa przy dwóch najwyższych, rozszerzonych czułościach. Przy ISO 102400 można zauważyć wyraźne załamanie. Oznacza to, że obie te nastawy są prawdopodobnie programowo odszumiane.

Sprawdźmy, jak plasuje się Sony A9 na tle swojego pośredniego poprzednika i konkurentów. Zakres czułości Nikona D5 ograniczyliśmy do wartości ISO 409600.

Podkreślić należy dwie rzeczy – Sony A9 szumi aż o 1 EV mniej, niż A7 II, co, przy tym samym zagęszczeniu pikseli, jest świetnym wynikiem oraz lustrzanki Canona i Nikona radzą sobie pod względem zaszumienia nieco lepiej. W całym zakresie czułości Nikon D5 notuje wyniki o 1 i 1/3 EV lepsze, Canon 1D X Mark II notuje obecność szumu o 2/3 EV niższą. Sytuacja zmienia się oczywiście powyżej ISO 51200, gdzie wkracza odszumianie surowych plików przez oprogramowanie Sony, tego przedziału więc nie oceniamy. Warto jednak mieć na uwadze, że aparat Canona jest nieco mniej „upakowany”, co częściowo wyjaśnia przewagę 1D X Mark II nad testowanym bezlusterkowcem.

Tradycyjnie, przedstawiamy również poziom szumu RGBY na plikach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów

Darki

Sony A9 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 1 000 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

W zakresie ISO 50–25600 wygląd histogramów przypomina rozkład Poissona. Sytuacja zmienia się przy ISO 51200, od tej wartości bowiem maksimum sygnału wypada w zerze. Od ISO 102400 natomiast odchylenie standardowe zaczyna przekraczać wartość sygnału. Bias, podobnie jak w lustrzance A99, ustalony został na około 512.

Do samego wyglądu darków możemy mieć pewne zastrzeżenia. Na zdjęciach można bowiem zauważyć pewne nieregularności w poziomie ekspozycji na całym kadrze – prawy dolny róg wydaje się wyraźnie jaśniejszy. Taki wygląd jest prawdopodobnie skutkiem nagrzewania się elementów elektronicznych położonych w sąsiedztwie sensora. Na trzech najwyższych czułościach zauważymy również oznaki bandingu.

DARK

ISO	średni poziom sygnału	odchylenie standardowe
50	512.601	2.191
100	512.434	2.284
200	512.394	3.604
400	512.679	6.153
800	512.846	8.392
1600	513.170	17.452
3200	514.128	50.829
6400	515.152	66.889
12800	517.458	140.181
25600	522.542	272.719
51200	544.250	472.319
102400	678.137	777.672
204800	1327.683	1387.670

Dla porządku, prezentujemy również darki w formacie JPG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800