Obiektyw ma średnie rozmiary, do momentu gdy nie spróbujemy go zogniskować na bardzo mała odległość. Wtedy tuleja z przednią soczewką wysuwa się na tyle mocno, że obiektyw rośnie w długości prawie dwukrotnie! Na szczęście konstruktorzy przewidzieli dwa tryby pracy przełączane specjalnym przyciskiem: pełny, w którym obiektyw szuka ostrości w pełnym zakresie od 0.28 m do nieskończoności, przez co ogniskowanie trwa długo, wolno i hałaśliwie, a my jesteśmy skazani na wysuwanie się całej długiej rury i drugi, ograniczony do minimalnej odległości 0.4 m, w którym rura wysuwa się już tylko na 1/3 swojej długości, dzięki czemu obiektyw w normalnych warunkach (nie makro) pracuje znacznie szybciej.

W Tamronie zastosowano ten sam patent co w Sigmie 2.8/105. To znaczy, przednia soczewka obiektywu jest schowana bardzo głęboko w obudowę (około 4-5 cm), co stawia pod znakiem zapytania użyteczność dołączanej w zestawie osłony przeciwsłonecznej, ale przy tym dość mocno zwiększa rozmiary całego obiektywu. Jednym z najważniejszych parametrów przy wyborze obiektywu makro jest minimalna odległość, z której jesteśmy w stanie uzyskać ostry obraz. Jeżeli producent podaje ją od przedniej soczewki lub od płaszczyzny ogniskowej, wszystko jest jak należy. Jeśli jednak wpadł na pomysł podawania jej od końca obudowy obiektywu, wydłużenie jej o owe 4-5 cm ma jak najbardziej głęboki sens marketingowy! Dlatego kupując obiektyw makro, warto zerkać nie tylko na odległość minimalnej odległości ostrzenia, a także od czego jest ona mierzona.

Wewnątrz Tamrona mamy do czynienia z 10 soczewkami ustawionymi w 9 grupach oraz 9-cio listkową przysłoną, która można zamknąć aż do f/32. Obiektyw jest zakończony gwintem na filtr o rozmiarze 55 mm.