Skoro mówimy o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch wartości czułości: ISO 6400 oraz 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

W miarę wzrostu stopnia intensywności tego procesu zauważalne staje się obniżenie poziomu szumu. Musimy liczyć się także z postępującą utratą szczegółów, choć nie jest ona drastyczna.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a M100 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Fujifilm X-A10 i Panasonikiem GX800.

W kategorii wizualnej oceny szumów, naszym zdaniem najkorzystniej wypada bezlusterkowiec Fujifilm. Aparaty Canona i Panasonika nieco mu ustępują, natomiast względem siebie radzą sobie porównywalnie.

Spójrzmy teraz na rezultaty pomiaru szumu na surowych plikach. Wartości wyznaczyliśmy na podstawie zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do powyższego wykresu nie mamy zastrzeżeń. W miarę zwiększania czułości wzrost szumu utrzymuje wykładniczy charakter i w całym zakresie nie obserwujemy podejrzanych załamań.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji (Y) dla testowanego bezlusterkowca oraz omawianych do tej pory aparatów konkurencji.

EOS M100 i GX800 idą praktycznie łeb w łeb do ISO 3200. Przy ISO 6400 Canon szumi mniej od Panasonika o ok. 1/3 EV. Przewaga X-A10 nad EOS-em dla tej nastawy to z kolei ok. 1 EV.

Na zakończenie omawiania szumu prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla Canona EOS M100 w przypadku pracy na plikach 48-bitowych.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon EOS M100 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W M100 mamy podobną sytuację jak w ostatnich lustrzankach EOS, bowiem dla czułości ISO 100 i 200 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 512, podczas gdy dla pozostałych wynosi on około 2048. W związku z tym w poniższych przykładach dla dwóch najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023, a dla pozostałych 1024–3072. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Dla niższych czułości kształt histogramów odbiega nieco od rozkładu Poissona, ale pozostają one dobrze odseparowane od zera. Dla dwóch najwyższych nastaw ISO rozkłady są już bardzo szerokie, ale ich maksimum praktycznie pozostaje niezmienione. Widać to dobrze po statystyce sygnału, którą prezentujemy w poniższej tabelce. Do wyglądu darków można mieć niewielkie zastrzeżenia w przypadku najwyższych czułości. Dość łatwo zauważyć bowiem niejednorodności w rozkładzie szumu w postaci pionowych szerokich pasów.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600