Canon 2000D posiada dokładnie te same wymiary, co jego poprzednik, model 1300D. Specjalnych różnic w wadze również nie zauważymy – aparat waży 10 g mniej, a więc 475 g. Po wzięciu testowanej konstrukcji do ręki od razu można odczuć, że do czynienia mamy z aparatem przeznaczenia amatorskiego. Korpus wykonany został w całości z tworzyw sztucznych – wyjątkiem jest jedynie bagnet i gwint statywowy. Korpus łatwo zbiera kurz, nie jest specjalną trudnością również jego przypadkowe zarysowanie. Nie możemy jednak mieć zastrzeżeń do spasowania poszczególnych elementów, to jest bowiem wzorowe, w przeciwieństwie do np. bezlusterkowych aparatów entry level tego producenta. Wszystkie przyciski pracują z odpowiednim oporem, a pokrętło sterujące zapewnia dokładną nastawę wybranego parametru. Pod tym względem producent na pewno zatem nie zawiódł.

Zasilanie i gniazda

Canon 2000D zasilany jest takim samym akumulatorem jak jego poprzednik, czyli oznaczonym jako LP-E10. Ma on pojemność 860 mAh i według specyfikacji aparatu wystarcza na wykonanie około 500 zdjęć (w temperaturze pokojowej i przy fotografowaniu z wykorzystaniem wizjera). Nam na jednym ładowaniu udawało się wykonać ok. 700 zdjęć. Warto w tym miejscu dodać, że dość dziwnie zachowuje się wskaźnik naładowania baterii. Bezpośrednio z dwóch kresek potrafi momentalnie wskazać rozładowującą się baterię.

Odpowiednia dla LP-E10 ładowarka dodawana jest w komplecie z aparatem i posiada oznaczenia LC-E10. Czas ładowania akumulatora wynosi około 2 godzin. Opcjonalnie do 2000D możemy podłączyć zasilacz sieciowy ACK-E10. W 2000D nie zmieniło się również nic w zakresie obsługi kart pamięci. Zapis zdjęć i filmów odbywa się na kartach SD, SDHC oraz SDXC (także zgodnych z UHS-I i Eye-Fi). Gniazdo nośnika pamięci znajduje się na spodzie aparatu, bezpośrednio obok komory akumulatora i zabezpiecza je pojedyncza klapka.

----- R E K L A M A -----

Na lewej ściance aparatu pod gumową zaślepką odnajdziemy:

• gniazdo na wężyk spustowy RS-60E3,
• uniwersalne złącze USB 2.0 Hi-Speed / wyjście audio-wideo,
• wyjście HDMI typu C.

Warto również wspomnieć, że istnieje możliwość podłączenia do aparatu opcjonalnego odbiornika GPS GP-E2.

Przyciski

Układ elementów sterujących w 2000D jest w zasadzie identyczny jak u poprzednika. Ich omówienie rozpoczniemy tradycyjnie od górnej ścianki aparatu.

Poza standardowym spustem migawki i pokrętłem sterującym odnajdziemy również na niej przycisk otwierający lampę błyskową. W menu ustawień aparatu istnieje możliwość zmiany domyślnej funkcji tego przycisku i można mu przypisać ustawiania czułości. Na górnej ściance mamy również pokrętło trybów, na którym znajdują się następujące pozycje:

• M – tryb ustawień manualnych,
• Av – preselekcja przysłony,
• Tv – preselekcja czasu,
• P – tryb półautomatyczny,
• [A+] – tryb „Inteligentna scena auto”,
• Błysk wyłączony,
• CA – tryb „Twórcze Auto”,
• zestaw trybów tematycznych:
  • Portret,
  • Krajobraz,
  • Makro,
  • Sport,
  • Portret nocny,
• Tryb filmowania.

Bezpośrednio przy pokrętle trybów znajduje się jeszcze włącznik aparatu. Spójrzmy teraz na tylną ściankę.

W EOS-ie 2000D, tak jak w poprzednim modelu, wszystkie przyciski znajdziemy po prawej stronie korpusu. Bezpośrednio przy wizjerze znajdziemy niewielkie pokrętło regulacji dioptrii. Nieco niżej po prawej stronie odnajdziemy przycisk włączający tryb Live View, który służy również do nagrywania filmów. W prawym górnym rogu mamy natomiast dwa przyciski, z których lewy w trybie fotografowania służy jako blokada ekspozycji, a prawy umożliwia wybór pola AF. W trybie przeglądania przyciski te wykorzystywane są do pomniejszania i powiększania zdjęć oraz przechodzenia do widoku miniaturek. Bezpośrednio przy prawej krawędzi wyświetlacza LCD, zaczynając od góry, mamy przycisk przysłony i kompensacji ekspozycji. W trybie odtwarzania służy on do usuwania zdjęć. Bezpośrednio pod nim znajduje się przycisk Q, wyświetlający ekran szybkich nastaw. Po prawej stronie natomiast mamy przycisk DISP. zmieniający informacje wyświetlane na ekranie LCD. Jest on stosunkowo głęboko osadzony w obudowie, co sprawia, że przypadkowe wciśnięcie go opartym o tylną ściankę kciukiem, jest w zasadzie niemożliwe. Mimo to jego obsługa nie nastręcza szczególnych trudności.

W tradycyjnym miejscu odnajdujemy krzyżak wielofunkcyjny z przyciskami kierunkowymi. Posiadają one dodatkowe funkcje wykorzystywane podczas fotografowania:

• górny – wybór ISO,
• prawy – tryb AF,
• dolny – balans bieli,
• lewy – tryb wyzwalania migawki.

Pośrodku przycisków kierunkowych znajduje się przycisk zatwierdzania ustawień SET. W ustawieniach indywidualnych znaleźć można opcję umożliwiającą przypisanie mu dodatkowej funkcji: jakość obrazu, kompensacja błysku, włączanie/wyłączanie monitora LCD oraz podgląd głębi ostrości. Na samym dole odnajdziemy natomiast przycisk uruchamiający MENU oraz włącznik trybu odtwarzania.

Na przedniej ściance aparatu znajduje się jedynie przycisk zwalniający blokadę bagnetu.

Menu

Menu w Canonie 2000D przypomina to znane z poprzednika – nie jest to zatem wersja znana z nowszych lustrzanek. Zabrakło również menu z przewodnikiem, które, w aparacie przecież amatorskim, powinno być obecne. Całość podzielona została na 10 zakładek tworzących cztery grupy: ustawienia fotografowania (lub filmowania), przeglądania, konfiguracji aparatu oraz Moje Menu, w którym możemy zgromadzić najczęściej używane przez nas opcje. Poniżej przedstawiamy filmy prezentujące poszczególne kategorie menu.

Pod względem organizacyjnym i graficznym menu w EOS-ie M50 wygląda tak jak w w ostatnich aparatów systemowych Canon. Mamy zatem do czynienia z podziałem na 5 kategorii oznaczonych różnymi kolorami: ustawienia fotografowania/filmowania (czerwony), odtwarzanie (niebieski), nastawy aparatu (żólty) ustawienia indywidualne C.FN (pomarańczowy) oraz Moje menu (zielony). Warto dodać, że w przeciwieństwie np. do modelu M5, menu odtwarzania widoczne jest od razu po wejściu do menu, a nie tylko w trybie przeglądania zdjęć. Poniżej prezentujemy filmy przedstawiające zawartość poszczególnych kategorii.

Menu fotografowania

Menu filmowania

Menu odtwarzania

Menu ustawień

Menu nastaw własnych

Moje menu

Wyświetlacz

Wyświetlacz to identyczna konstrukcja, jaką producent zastosował w EOS-ie 1300D. Mamy zatem do czynienia z 3-calowym ekranem LCD o rozdzielczości 920 tys. punktów. Obraz na wyświetlaczu pozostaje dobrze widoczny w zakresie kąta patrzenia 170 stopni zarówno w pionie, jak i w poziomie. Istnieje możliwość regulowania jasności ekranu LCD w 7-stopniowej skali.

Obraz generowany przez wyświetlacz charakteryzuje się przeciętną jakością. Ponarzekać możemy zwłaszcza na pracę w ostrym słońcu. Jest ona bowiem znacznie bardziej uciążliwa, niż w takich aparatach jak EOS 800D czy 77D. Wydaje się zatem, że Canon zaoszczędził na powłokach antyodbiciowych.

Po włączeniu aparatu na wyświetlaczu pojawia się tablica kontrolna z ustawieniami fotografowania (chyba że zmienimy odpowiednie ustawienia w menu funkcji indywidualnych). Ekran można wyłączyć lub wyświetlić na nim ustawienia aparatu, wciskając kolejno przycisk DISP.. Wciśnięcie przycisku Q zmienia tablicę kontrolną w aktywny ekran szybkich nastaw, na którym można zmieniać ustawienia widocznych elementów.

W trybie odtwarzania przyciskiem DISP. możemy zmieniać sposób wyświetlania pojedynczego zdjęcia. Do dyspozycji mamy następujące możliwości:

• samo zdjęcie,
• zdjęcie + podstawowe informacje,
• miniaturka zdjęcia + skrócony EXIF + histogram (Y lub RGB do wyboru),
• miniaturka zdjęcia + skrócony EXIF + histogramy (Y oraz RGB).

Zdjęcia możemy oczywiście powiększać oraz oglądać w formie indeksów (4 lub 9 miniaturek).

Tryb Live View

Tryb Live View aktywowany jest przyciskiem znajdującym się po prawej stronie wizjera i oznaczonym symbolem aparatu. Automatyczne ustawianie ostrości działa w jednym z trzech trybów:

• FlexiZone-Single – możliwość ręcznego wyboru położenia pojedynczego obszaru AF na ekranie,
• Tryb Live-wykrywanie twarzy,
• tryb szybki – ustawianie ostrości za pomocą czujnika AF po opuszczeniu lustra.

W pierwszych dwóch trybach ogniskowanie odbywa się przy pomocy detekcji kontrastu na matrycy. Jakość autofokusa pozostawia bardzo dużo do życzenia. Szkoda zatem, że producent nie zdecydował się na umieszczenie w 2000D matrycy wykonanej w architekturze Dual Pixel, gdzie każda fotodioda bierze udział w fazowym ostawianiu ostrości. Sytuacja wygląda nieco lepiej w tzw. trybie szybkim, w którym najpierw opuszczane jest lustro, następnie ustawiana jest ostrość przy użyciu czujnika fazowego, po czym lustro unosi się z powrotem. Wadą tego rozwiązania jest oczywiście hałas związany z pracującym zwierciadłem przy każdorazowym ogniskowaniu oraz chwilowa utrata podglądu obrazu. Regulując ostrość ręcznie możemy wspomóc się 5- lub 10-krotnym powiększeniem obrazu. Niestety, o funkcji focus-peaking w 2000D możemy zapomnieć.

W trybie LV przyciskiem DISP. możemy sterować wyświetlaniem na ekranie dodatkowych informacji, a obejmują one: podstawowe parametry fotografowania, informacje o wybranych ustawieniach aparatu oraz histogram (Y lub RGB). Osobno można ustawić wyświetlanie siatki kadrowania (dwa rodzaje do wyboru), która widoczna jest we wszystkich podglądach.

Wciśnięcie przycisku Q uruchamia podręczne menu (tzw. szybkie nastawy), które obejmuje następujące ustawienia: metoda AF, tryb wyzwalania migawki, balans bieli, styl obrazów, automatyczny optymalizator jasności, jakość i rodzaj zdjęć, ISO.

Filmy

Tryb wideo w 2000D oferuje te same możliwości co jego poprzednik. Biorąc pod uwagę rozwój rynku fotograficznego w aspekcie możliwości filmowych, testowany EOS prezentuje się nadzwyczaj marnie. Zapomnieć możemy o 4K, slow-motion czy płaskich profilach kolorów, a autofokus kontrastowy wydaje się być po prostu bezużyteczny.

Tak samo jak w 1300D do wyboru mamy tryb automatyczny lub ręczny. W przypadku tego pierwszego z parametrów ekspozycji regulować możemy jedynie kompensację. W trybie manualnym natomiast mamy możliwość regulacji zarówno wartości przysłony, czasu naświetlania, jak i czułości ISO w trakcie rejestracji. Szkoda jednak, że nie mamy możliwości nagrywania filmów w trybach priorytetu przysłony, czy migawki.

Filmy zapisywane są z rozszerzeniem MOV z użyciem kodeka MPEG-4AVC/H.264. Producent zaleca stosowanie kart o klasie szybkości 6 lub wyższej. Ze względu na ograniczenia systemu plików, rozmiar pojedynczego pliku wideo nie może przekroczyć 4 GB. Ponadto maksymalny czas nagrywania jednego filmu ograniczony jest do 29 min i 59 s. Wbudowany mikrofon pozwala na rejestrację dźwięku jedynie mono. Testowany aparat umożliwia nagrywanie filmów w następujących trybach zapisu:

• 1920×1080 pix, 30p, 25p, 24p (340 MB/min),
• 1280×720 pix, 60p, 50p (340 MB/min),
• 640×480 pix, 30p, 25p (90 MB/min).

Podczas filmowania nie mamy niestety dostępu do autofokusa ciągłego. Działanie systemu AF możemy wymusić jedynie poprzez wciśnięcie do połowy spustu migawki. Trzeba jednak pamiętać, że przy filmowaniu z oczywistych względów działa jedynie AF kontrastowy, a ten jak już wspominaliśmy wcześniej, jest wolny. Jego użyteczność przy filmowaniu zatem, jest mocno ograniczona.

Canon 2000D oferuje również tryb „migawka wideo”, czyli funkcję, która pozwala na nagrywanie filmów, składających się z krótkich ujęć o długości 2, 4 lub 8 sekund. Po nagraniu pojedynczego ujęcia można je dodać do automatycznie tworzonego albumu. Wszystkie ujęcia w danym albumie zapisywane są jako pojedynczy plik wideo. Dość dziwnym ograniczeniem tej funkcji jest to, że w danym albumie mogą znaleźć się jedynie ujęcia o tej samej długości. Zmiana czasu trwania ujęcia spowoduje automatyczne utworzenie nowego albumu i zapisanie w nim nowo nagranego ujęcia.

Wizjer

W Canonie 2000D znalazł się wizjer o takich samych parametrach, jak w poprzednim modelu. Lustrzany, pentagonalny celownik pokrywa około 95% rzeczywistego kadru i charakteryzuje się powiększeniem (dla obiektywu o ogniskowej 50 mm) wynoszącym 0.80x. Punkt oczny, czyli odległość źrenicy wyjściowej wizjera, wynosi 21 mm. Dostępna jest również regulacja dioptrii w zakresie od −2.5 do +0.5. Poniżej prezentujemy schemat wizjera zaczerpnięty z instrukcji obsługi aparatu.

Wizjer w testowanym aparacie niestety nie zachwyca, ani pod względem powiększenia, ani pokrycia kadru. Warto jednak zaznaczyć, że często w tej klasie sprzętu w bezlusterkowcach wizjer w ogóle nie występuje.