W Nikonie D3500 istnieje opcja włączenia redukcji szumów. Nie ma ona jednak żadnych dodatkowych stopni intensywności. Poniżej prezentujemy fragmenty zdjęć naszej scenki porównujące skuteczność odszumiania dla trzech czułości: 3200, 6400 i 12800 ISO.

ISO 3200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone
ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone

Siła procesu odszumiania została dobrana całkiem rozsądnie. Należy jednak pamiętać, że nawet przy ustawieniu „wyłączone” redukcja zakłóceń ma miejsce. Tak czy inaczej, amatorom korzystającym głównie z plików JPEG można polecić pozostawienie tej funkcji włączonej.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z D3500 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem 2000D i Pentaksem K-70. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Na niskich czułościach, zdjęcia ze wszystkich trzech zestawionych wyżej aparatów oferują bardzo dobre odwzorowanie detali. Co ciekawe, na tym etapie można się dopatrzeć minimalnej przewagi w ostrości wycinków z Canona 2000D i Pentaksa K-70 nad D3500. Warto w tym miejscu przypomnieć, że ani lustrzanka Nikona, ani Canona nie ma funkcji wstępnego podnoszenia lustra, którego ruch generuje drgania.

Przy ISO 3200 szum na zdjęciach z Nikona jest wyraźnie widoczny. Teoretycznie najlepiej w tej kategorii wypada Pentax, pamiętajmy jednak, że w jego przypadku obraz jest odszumiany już od ISO 400. 2000D również wizualnie szumi mniej od D3500.

Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do powyższego wykresu nie mamy zastrzeżeń, bowiem przebiegi są stosunkowo gładkie i nie obserwujemy niepokojących załamań.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Najniższym stopniem zaszumienia charakteryzuje się Pentax K-70. Nie można go jednak za to chwalić, jest to bowiem rezultat niezmiennie przez nas ganionego odszumiania RAW-ów. Podobnie jak przy wizualnej ocenie, Canon wypada lepiej od Nikona. Dla ISO 6400 różnica wynosi ok. 1/2 EV. Z kolei D3500 szumi mocniej od poprzednika o ok. 1 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku D3500 zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres posiada również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W zakresie ISO 100–1600 histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dla wyższych nastaw widzimy jednak zaburzenia.

Nie mamy zastrzeżeń do wyglądu samych darków. Nie widać na nich niepokojących niejednorodności (nierównomiernego grzania się sensora), ani bandingu. Pod tym względem D3500 zachowuje się całkiem nieźle.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG. Na nich także nie widać niczego niepokojącego.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600