Główne cechy aparatu Panasonic Lumix LX100 II:

• matryca multiaspect o rozmiarze 4/3 o rozdzielczości 21.77 Mpix,
• obiektyw o ekwiwalencie ogniskowych 24–75 mm i jasności f/1.7–2.8,
• pierścień przysłony oraz koło nastawy czasu migawki i kompensacji ekspozycji,
• wizjer elektroniczny o rozdzielczości 2.3 Mpix i powiększeniu 0.7x,
• dotykowy ekran,
• tryb seryjny 11 kl/s oraz nagrywanie filmów 4K,
• komunikacja WiFi oraz NFC.

Obiektyw

LX100 II wyposażony został w stabilizowany obiektyw LEICA DC VARIO-SUMMILUX, który oferuje zakres ogniskowych 10.9–34 mm (ekwiwalent dla „małego obrazka”: 24–75 mm), czyli 3.1-krotny zoom. Światłosiła tego obiektywu wynosi f/1.7–2.8.

W celu zabezpieczenia przedniej soczewki przed uszkodzeniem podczas transportu producent oferuje dekielek, który mocuje się do obudowy za pomocą specjalnego, dostarczonego wraz z aparatem paska. Konstrukcja tubusu umożliwia montowanie na obiektywie filtrów w rozmiarze 43 mm. Dzięki temu możemy używać filtrów polaryzacyjnych, dodatkowych filtrów ND o dużej gęstości czy też innych – efektowych.

Spójrzmy, jak zmienia się wielkość otworu względnego w zależności od użytej ogniskowej (w ekwiwalencie dla 35 mm).

Widzimy wyraźnie, że obiektyw powoli ciemnieje wraz ze zwiększaniem ogniskowej do okolic ekwiwalentu 50 mm. Dalsze zwiększanie ogniskowej nie powoduje już zmiany – możemy cieszyć się tą samą wielkością otworu przysłony.

Poniżej prezentujemy przykładowe zdjęcia wykonane na nastawach (dla formatu małoobrazkowego) 24 mm, 50 mm oraz 75 mm.

10.9 mm (ekwiwalent 24 mm)

34 mm (ekwiwalent 50 mm),

34 mm (ekwiwalent 75 mm), zoom 3.1 x

Dodatkowy zoom cyfrowy 2 x (ekwiwalent 150 mm)

Aparat LX100 II posiada dedykowany tryb makro aktywowany przełącznikiem na obiektywie. Po jego wybraniu możliwe staje się ustawianie ostrości dla obiektów umieszczonych nie bliżej niż 3 cm od przedniej soczewki obiektywu. Skala odwzorowania wynosi 1:3.5, co w przeliczeniu na format małoobrazkowy równa się 1:1.63. Poniżej prezentujemy przykładowe zdjęcie wykonane w trybie makro dla największego możliwego przybliżenia.

Tryb makro

Warto jeszcze pochylić się nad jedną kwestią. Poprzednik niechlubnie „słynął” z tego, że obiektyw potrafił zaciągać kurz, przez co na sensorze pojawiały się zabrudzenia widoczne potem na zdjęciach wykonywanych zwłaszcza z wykorzystaniem dużej liczby przysłony. Po teście LX100 II wykonaliśmy zdjęcie białej ściany na przysłonie f/16 by zobaczyć, jak to wygląda w następcy. Nie zauważyliśmy żadnych zabrudzeń. Warto jednak podkreślić, że aparat mieliśmy jedynie przez 3 tygodnie i test ten nie może być traktowany jako „pewniak”, że nowszy model jest pozbawiony wady poprzednika.

Matryca

Opisywany model aparatu został wyposażony w matrycę CMOS wielkości 4/3 cala, czyli o wymiarach 17.3×13 mm. Jej efektywna rozdzielczość wynosi 21.77 Mpix. Wprowadzenie możliwości wyboru proporcji obrazu (multiaspect) spowodowało jednak, że efektywnie wykorzystamy jedynie 17 Mpix. Oznacza to, że nie zmienia się kąt widzenia liczony po przekątnej kadru (za wyjątkiem formatu 1:1), co wyraźnie widać na rysunku poniżej.

Poszczególne wielkości kadru zostały zaznaczone kolorami:

• żółtym – 4:3,
• zielonym – 16:9,
• niebieskim – 3:2,
• pomarańczowym – 1:1.

Takie podejście oznacza, że matryca jest niewiele mniejsza od standardu 4/3 (85% powierzchni) i gdy będziemy chcieli przeliczać ogniskową na ekwiwalent aparatu małoobrazkowego, musimy użyć współczynnika 2.2. Warto wspomnieć, że LX100 II ma ten sam sensor pozbawiony filtra dolnoprzepustowego i procesor Venus Engine, jak między innymi GX9.

Elementy sterowania

Aparat charakteryzuje się obecnością z grubsza tych samych elementów kontrolnych, co jego poprzednik. Nowością jest jednak większa ilość przycisków programowalnych.

Przednia ścianka to miejsce zajmowane w dużej części przez obiektyw. Na jego korpusie producent umieścił nie tylko wspomniany już pierścień sterowania przysłoną, ale także dodatkowy pierścień sterujący oraz dwa mikroprzełączniki:

• wyboru formatu zdjęcia (1:1, 4:3, 3:2, 16:9),
• ostrości (tryb ręczny, autofokus, makro).

Górną ściankę zajmują w kolejności od lewej do prawej:

• gorąca stopka zabezpieczona specjalną osłoną,
• mikrofon stereofoniczny,
• pokrętło nastawy czasu migawki z umieszczonym pod nim włącznikiem zasilania,
• spust migawki z dźwignią zoomu,
• przycisk iA,
• przycisk Fn1,
• pokrętło korekcji ekspozycji.

Na tylnej ściance producent umieścił – poza wyświetlaczem LCD – następujące elementy kontrolne:

• okienko wizjera wraz z czujnikiem zbliżeniowym i regulacją dioptrażu,
• przycisk LVF,
• kontrolka połączenia WiFi,
• przycisk Fn4,
• przycisk nagrywania,
• przycisk AE/AF LOCK,
• przycisk Q.MENU,
• przycisk odtwarzania,
• wybierak czterokierunkowy o następujących funkcjach:
  • górny – zmiana czułości ISO,
  • prawy – zmiana balansu bieli,
  • lewy – zmiana trybu AF,
  • dolny – tryby wyzwalania migawki,
• przycisk Fn3, pełniący w trybie odtwarzania funkcję kasowania zdjęć,
• przycisk DISP.

Dolna ścianka została wykorzystana na umiejscowienie gwintu statywowego, głośnika oraz komory akumulatora i karty pamięci. Położenie gwintu statywowego powoduje, że po przymocowaniu aparatu do statywu nie mamy możliwości otwarcia pokrywy komory baterii.

Zasilanie i złącza

Aparat zasilany jest dedykowanym litowo-jonowym akumulatorem oznaczonym jako DMW-BLG10, który według zapewnień producenta powinien wystarczyć na wykonanie około 300 zdjęć. Jego parametry to 7.2 V i 1025 mAh. W komorze baterii jest także miejsce na zainstalowanie karty pamięci standardu Secure Digital (SD, SDHC i SDXC). Gniazdo baterii zabezpieczono przed przypadkową próbą włożenia akumulatora w nieprawidłowy sposób.

LX100 II jest wyposażony w uniwersalne złącze AV/USB oraz port HDMI – umieszczone na bocznej ściance aparatu i zabezpieczone ochronną klapką. Warto zaznaczyć, że w przeciwieństwie do poprzednika, LX100 II możemy ładować bezpośrednio przez USB, co na pewno będzie przydatne np. podczas podróży.

Podczas testów nie stwierdziliśmy znaczących odchyleń od deklarowanej wydajności akumulatora. Bez problemu wykonywaliśmy ponad 300 zdjęć na jednym cyklu ładowania. Ładowanie akumulatora przez aparat w dedykowanej ładowarce USB trwa około dwóch godzin.

Wyświetlacz

LX100 II wyposażony jest w 3-calowy ekran LCD o rozdzielczości 1.24 miliona punktów. By zapewnić jak najlepszy kontrast, zastosowano na nim powłoki antyrefleksyjne. Trzeba przyznać, że wyświetlacz naprawdę nieźle się spisuje – obraz cechuje dobre oddanie kolorów i kontrast, choć przy bardzo silnym punktowym świetle widoczne są odblaski.

Dużym usprawnieniem względem pierwszej wersji aparatu jest zaimplementowanie interfejsu dotykowego. Tak więc, za pomocą palców regulować możemy w zasadzie wszystkie nastawy aparatu, łącznie z menu głównym i trybem przeglądania zdjęć. Głównie jednak dotyk powinien się sprawdzić do zmiany punktów AF. Niestety, w przeciwieństwie do wyższych modeli, takich jak G9, w LX100 II nie znalazła się możliwość ustawienia aktywnej części ekranu, zatem ponarzekają zapewne ci, którzy kadrują lewym okiem – w ich przypadku bowiem szansa na zmianę punktów nosem jest wysoka. Również niefortunne umiejscowienie przycisku nagrywania – zaraz nad górną ścianą ekranu – sprawia, że notorycznie zdarzało nam się ustawiać w to miejsce punkt AF w momencie, gdy chcieliśmy po prostu rozpocząć nagrywanie. Dobrym rozwiązaniem byłoby zatem wprowadzenie możliwości wyboru aktywnej na dotyk części ekranu w menu – mamy nadzieję, że Panasonic zrobi to wraz z przyszłą aktualizacją aparatu.

Oprócz powyższych zastrzeżeń, dotyk sprawdza się świetnie, bardzo usprawniając pracę z aparatem. Cieszy dobra responsywność – moduł odpowiada praktycznie od razu, co nie jest wcale oczywiste we wszystkich systemach.

Wizjer

Model LX100 II posiada wbudowany wizjer elektroniczny – dokładnie ten sam co jego poprzednik. Jest to wyświetlacz o rozdzielczości 2,76 mln punktów i powiększeniu 1.39x (0.70x w ekwiwalencie dla pełnej klatki). Wyposażony jest także w czujnik zbliżeniowy oraz regulację dioptrażu.

Do jakości wyświetlanego obrazu możemy mieć pewne zastrzeżenia. Po pierwsze, wrażenia nie robi płynność, która wynosi zaledwie 60 kl/s (lub 30 kl/s w trybie eco). Po drugie, przy szybkim przesuwaniu aparatem w wizjerze bez trudu zauważymy efekt tęczy. Wynika to z faktu, że zastosowany wizjer nie jest typu OLED, którego pojedyncza warstwa emisyjna składa się z trzech diod RGB, lecz sekwencyjnie wyświetla trzy różne kolory, które w efekcie nakładania się symulują wynikową barwę.