W Panasoniku S1R zastosowano matrycę typu CMOS o całkowitej liczbie 50.44 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 36×24 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 47.3 miliona. Pliki RAW, mające w systemie rozszerzenie RW2, charakteryzują się rozdzielczością 8368×5584 pikseli.

Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy w oparciu o zdjęcia zapisane w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, a pomiary wykonaliśmy przy pomocy programu Imatest. W teście wykorzystaliśmy obiektyw Panasonic Lumix S Pro 50 mm f/1.4. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

----- R E K L A M A -----

Wyniki stoją na niższym poziomie niż np. w Sony A7R III, za to wyższym niż w Nikonie Z7. W przypadku tego pierwszego stwierdziliśmy wyraźne wyostrzanie JPEG-ów, z kolei w "zetce" – najprawdopobniej ono nie występuje. Sprawdźmy zatem kwestię wyostrzania w testowanym aparacie, w tym celu zapoznamy się z wykresami wygenerowanymi przez program Imatest (przebiegi funkcji MTF oraz profile na granicy czerni i bieli) dla wyostrzania o wartości −5.

Podobnie jak w Alphie, także w Lumiksie JPEG-i są wyostrzane, choć w nieco mniejszym stopniu. Na górnych wykresach widzimy lokalne maksimum w profilach na granicy czerni i bieli, na dolnych z kolei wyraźne wybrzuszenia w przebiegu funkcji MTF. To wszystko nie pozostawia wątpliwości odnośnie wyostrzania.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu także wykorzystaliśmy obiektyw Panasonic Lumix S Pro 50 mm f/1.4. Najwyższe wyniki otrzymane przy jego pomocy prezentujemy na poniższym wykresie.

Maksymalne wyniki nowego Lumiksa są doprawdy imponujące. Wyprzedził on konkurentów i to aż o ponad 10 lpmm dla f/4. Co ciekawe, w zestawieniu najsłabiej wypadł aparat o najbardziej upakowanej matrycy – EOS 5Ds R. Wszystkie prezentowane modele mają sensory pozbawione filtrów antyaliasingowych, nie inaczej jest w wypadku Lumiksa. Tak czy inaczej, spójrzmy na wykresy z Imatestu, wygenerowane dla przykładowego pliku RAW z S1R.

Wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista świadczą o braku filtra AA, nie widać również śladów wyostrzania.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

Wprawdzie efekt ten jest widoczny, to jest to jedyne miejsce na tablicy do pomiaru zdolności rozdzielczej, w którym można go dostrzec. Mora nie powinna zatem stanowić większego problemu przy tak wysokorozdzielczej matrycy.

Tryb wysokiej rozdzielczości (High Resolution Mode)

Podobnie jak w modelu Lumix G9, Panasonic wyposażył testowanego flagowca w tryb wysokiej rozdzielczości. Działa on w oparciu o wykonanie 8 ekspozycji z przesunięciem sensora o pół sensela, możliwe do zrealizowania dzięki obecności stabilizacji tegoż. Unikamy w ten sposób potrzeby demozaikowania, a wynikowy obraz charakteryzuje się bardzo dużą rozdzielczością i szczegółowością. Aparat zapisuje wyłącznie pliki RAW o rozdzielczości 16736×11168 pikseli (187 milionów) i objętości ok. 330 MB. By uzyskać plik JPEG bądź TIFF potrzebujemy oprogramowania dostarczanego przez producenta – Silkypix Developer Studio. Z dodatkowych opcji, możemy wybrać równoczesne nagrywanie standardowych zdjęć (też w formacie RAW) oraz ustalać opóźnienie migawki: od 1/8 s do 30 s. Ponieważ wykorzystywana jest wyłącznie migawka elektroniczna, zakres stosowanych czasów naświetlania jest ograniczony do 1s – 1/16000 s. Maksymalna nastawa ISO to 3200, a przysłony – f/16. Warto także dodać, że używanie trybu HR wymaga od fotografa trochę cierpliwości – przy krótkich czasach ekspozycji "zamraża" on aparat na ok. 14 sekund.

Tryb ten przeznaczony jest generalnie do fotografowania statycznych obiektów ze statywu. Panasonic przewidział także opcję niwelującą rozmycie obiektów będących w ruchu, której skuteczność sprawdzimy w dalszej części rozdziału.

W celu sprawdzenia rozdzielczości obrazu w trybie HR, wykonaliśmy kolejną serię zdjęć, przy równoczesnym zapisie zwykłych plików RAW. Te ostatnie wywołaliśmy zarówno przy wykorzystaniu dcraw, jak i oprogramowania producenta. Dcraw niestety nie wspiera zdjęć w wysokiej rozdzielczości, dlatego te uzyskaliśmy wyłącznie w Silkypix. W poniższej tabelce zebraliśmy wyniki dotyczące jednej pary plików (zwykłego i HR), najlepszej w serii.

tryb / program	dcraw	Silkypix
zwykły	4390	6355
HR	-	7670

Wywołanie tego samego pliku (tryb normalny) w programie Silkypix daje ok. 45% wyższe MTF-y, niż w przypadku dcraw. Przyczyną jest oczywiście wyostrzanie, aplikowane przez to oprogramowanie. Wykresy wygenerowane w Imateście świadczą o tym jednoznacznie:

Na podstawie powyższego wykresu widać również, że w przypadku zwykłego RAW-a wywołanego w Silkypix występuje bardzo duża różnica pomiędzy składową poziomą i pionową, czego nie obserwowaliśmy dla dcraw.

W trybie HR natomiast, także mamy do czynienia z wyostrzaniem, jednak o mniejszej intensywności, a procentowa różnica pomiędzy poszczególnymi składowymi jest podobna jak dla obrazu wygenerowanego w dcraw:

Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że Silkypix lepiej radzi sobie z plikami HR niż zwykłymi, bowiem mamy do czynienia z mniejszą ingerencją w obraz.

O tym, z jak wysoką rozdzielczością mamy do czynienia w trybie HR, niech świadczy wycinek naszej scenki, zaprezentowany w 100% powiększeniu.

Więcej zdjęć (w formacie JPEG, wywołanych w Silkypix) można znaleźć w ostatnim rozdziale niniejszego testu.

Warto jeszcze zobaczyć, czy na zdjęciu HR zauważymy ślady mory. Jak widać na podstawie poniższego wycinka, efekt ten nie występuje. Obszar o największym zagęszczeniu linii na naszej tablicy testowej został odwzorowany przy minimalnym efekcie false-color.

Na koniec sprawdźmy jeszcze skuteczność trybu redukcji przemieszczających się obiektów, przy korzystaniu z trybu HR. Pierwsze zdjęcie zostało wykonane gdy był on nieaktywny, a w drugim był on włączony.

Różnica jest bardzo łatwo dostrzegalna, zatem ową funkcję oceniamy pozytywnie.