Panasonic S1R umożliwia kontrolę intensywności procesu odszumiania w dość szerokim zakresie. Do dyspozycji mamy 11-stopniową skalę, a zawiera się ona pomiędzy −5 a +5, ze skokiem jednostkowym. Poniżej prezentujemy wycinki naszej scenki testowej wykonane na czułościach ISO 6400 i 12800 z różnymi stopniami redukcji zakłóceń. Poza minimalnym (−5) i maksymalnym (+5) poziomem odszumiania, prezentujemy również poziom pośredni (0).

ISO 6400
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 12800
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5
ISO 25600
Odszumianie −5
Odszumianie 0
Odszumianie +5

Odszumianie na najniższym poziomie jest zauważalne. Widać, że kolejne stopnie przynoszą istotną zmianę w postaci coraz „gładszego” obrazu, co jednak siłą rzeczy odbija się na utracie detali.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z S1R wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem Z7 oraz Sony A7R III.

Podobnie jak w poprzednim rozdziale, możemy uczciwie przyznać, że S1R imponuje rozdzielczością gerenowanych obrazów. Sensory konkurencji charakteryzują się niewiele niższą liczbą pikseli, zatem w tej kategorii także możemy się wypowiadać o nich w superlatywach. Jeśli chodzi o zaszumienie, wybrane trzy aparaty radzą sobie porównywalnie w bardzo szerokim zakresie czułości. Nawet przy ISO 6400 różnice nie są duże. Dla kolejnej nastawy ogólny poziom zaszumienia jest wysoki na wszystkich prezentowanych wycinkach.

Przyjrzyjmy się teraz wynikom pomiarów. Te uzyskaliśmy programem Imatest na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Z wyjątkiem ostatniej, rozszerzonej nastawy czułości, do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane. Przejdźmy więc teraz do porównania składowej luminancji dla testowanego bezlusterkowca i trzech innych aparatów. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Na podstawie powyższego wykresu widać, że istotniejsze różnice pomiędzy ocenianymi aparatami zauważymy dopiero przy ISO 25600. Dla nastawy ISO 6400, Lumix, EOS oraz Nikon generują niemal identyczny poziom szumu luminancji. Wyróżnia się natomiast Alpha, której przewaga nad resztą to ok. 1/3 EV, a zatem niewiele.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i 14-bitowych RAW-ów. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Pliki RAW natomiast wywoływane są programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku S1R zakres ten wynosi od 0 do 1023. Identyczny zakres ma również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona do ISO 3200. Dla wyższych nastaw ich wygląd zostaje mocno zaburzony, szczególnie od ISO 12800, gdzie obserwujemy grzebieniową strukturę histogramów. Patrząc na poniższą tabelkę, widzimy duży przeskok wartości odchylenia standardowego pomiędzy nastawami ISO 200 i 400. Kolejne zaburzenie widać przy przejściu z ISO 800 do 1600. Nasze podejrzenia idą w kierunku architektury dual-gain, która tłumaczy dwa różne poziomy wzmocnień dla dwóch zakresów ISO. Ale jak zobaczymy w następnym rozdziale, ów przeskok powinien być widoczny pomiędzy nastawą ISO 400 i 800. Być może mamy tu do czynienia z dodatkową redukcją sygnału, związaną z zastosowaniem długich ekspozycji. Zauważyć można także pewną zmienność średniej wartości sygnału.

Darki wyglądają dobrze do ISO 1600. Dalej w oczy rzucają się dwa jaśniejsze obszary przy lewej krawędzi kadru oraz lekkie rozjaśnienie pozostałych krawędzi.

Na zakończenie prezentujemy także darki w formacie JPEG.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200