Funkcję wstępnego podnoszenia lustra odnajdziemy w czwartej zakładce menu fotografowania. Podczas testu rozdzielczości, w celu wyeliminowania ewentualnych drgań aparatu spowodowanych pracą lustra, funkcję tę mieliśmy włączoną. Korzystaliśmy również z migawki elektronicznej w trybie Live View.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając minimalnie wyostrzonych zdjęć JPEG wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu (LWPH) pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla innych aparatów i ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Canon EF-S 18–135 IS USM NANO, który oferowany jest w zestawie z aparatem Canon EOS 90D.

Wyniki Canona 90D z obiektywem zestawowym nieco rozczarowują – dość powiedzieć, że zmierzone mtf-y są niższe, niż w przypadku poprzednika. Na obronę Canona warto jednak dodać, że w przypadku 80D wykorzystaliśmy obiektyw stałoogniskowy – tego typu konstrukcje charakteryzują się zazwyczaj lepszą jakością obrazu, niż uniwersalne, budżetowe zoomy. Powyższe wyniki potwierdzają w zasadzie to, że korzystając z tańszych obiektywów, nie wykorzystamy potencjału przeszło 32-megapikselowego sensora.

W przypadku poprzednika, nie mieliśmy do czynienia z wyostrzaniem plików JPEG. Tak samo jest z najnowszym korpusem.

Powyższe wykresy przedstawiają przebiegi profilu na granicy czerni i bieli oraz funkcji MTF wygenerowane w programie Imatest dla jednego z pomiarów. Nie widać typowych lokalnych ekstremów w przebiegach profilów, które mogły by wskazywać na zastosowanie wyostrzania.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy kilka obiektywów: Canon EF 100 mm f/2.8 L Macro IS USM, Canon EF 35 mm f/2 IS USM, Canon EF 85 mm f/1.4L IS USM, Canon EF 70–200 mm f/2.8L IS III USM oraz Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM. Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

Już pierwszy rzut oka na wykres pozwala stwierdzić, że 90D deklasuje swojego mniej „upakowanego” poprzednika, osiągają na przysłonie f/4 około 20 lpmm wyższy rezultat. Co ciekawe, taki wynik wcale nie pozwala najnowszej lustrzance wyprzedzić konkurentów, a jedynie – stanąć z nimi do równej walki. Najwyższe osiągi w stawce notuje Nikon D7500, który dysponuje sensorem o rozdzielczości… 20 Mpix. Canon 90D z 32.5-megapikselową matrycą zajmuje 2 pozycję. Niewiele ustępują mu aparaty Fujifilm X-T3 (26 Mpix) oraz Sony A6500 (24 Mpix). Z czego wynika tak mało intuicyjna kolejność zaprezentowanych korpusów w kategorii rozdzielczości?

Spoglądając na szczegółowe wyniki z programu Imatest widzimy, że filtr antyaliasingowy w 90D charakteryzuje się asymetryczną pracą – w jednym kierunku został zniesiony, w drugim natomiast – pracuje ze standardową mocą. Funkcja MTF w okolicach częstości Nyquista daje w kierunku poziomym odpowiedź na niskim poziomie. Biorąc pod uwagę fakt, że prezentowany w powyższej tabeli rezultat jest wynikiem uśrednienia maksymalnych osiągów w obu kierunkach, testowany EOS, mimo imponującej rozdzielczości matrycy nie ma większych szans na bicie rekordów. Możemy się pokusić o małą symulację – w przypadku, gdyby EOS 90D miał zniesiony filtr w obu kierunkach, a obiektywy pozbawione były astygmatyzmy, moglibyśmy liczyć na wyniki rzędu 96 lpmm. Widać więc, jak dużo 90D traci na tym, że producent zdecydował się umieścić przed matrycą filtr dolnoprzepustowy.

Warto także skomentować różnicę w osiągach 90D oraz M6 Mark II. Do dyspozycji w przypadku testowanej lustrzanki mieliśmy najostrzejsze obiektywy stałoogniskowe, a mimo to wynik jest nieco niższy niż w przypadku aparatu, którego test opublikowaliśmy kilka dni temu (do wyników bezlusterkowca odsyłamy tutaj). Możliwe, opisywana różnica wynika z rozrzutu produkcyjnego matryc.

Przebiegi profilu na granicy czerni i bieli nie pokazują żadnych śladów wyostrzania.

Pozostaje jeszcze sprawdzić, czy obraz jest faktycznie pozbawiony efektu mory. W tym celu przyjrzymy się zdjęciom naszej tablicy testowej.

Trudno uznać, by filtr antyaliasingowy w 90D był w pełni skuteczny, bowiem obserwujemy wyraźne, kolorowe zakłócenia. Trzeba jednak przyznać, że tablica ISO 12233 stanowi spore wyzwanie w tej kwestii.