Skoro mówimy o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch wartości czułości: ISO 3200 i 6400.

ISO 3200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Kolejne stopnie odszumiania coraz mocniej obniżają poziom szumu, choć różnica pomiędzy „sąsiednimi” nastawami jest raczej delikatna. Naszym zdaniem, ustawienie „standardowe” zapewnia całkiem sensowny efekt końcowy.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a M200 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Fujifilm X-A7 i Olympusem E-PL9.

O ile przy porównaniu JPEG-ów można było dostrzec różnice w jakości obrazu pomiędzy M100 i M200 (na korzyść nowszego modelu), to na podstawie RAW-ów oba bezlusterkowce prezentują bardzo porównywalny poziom.

Spójrzmy teraz na rezultaty pomiaru szumu na surowych plikach. Wartości wyznaczyliśmy na podstawie zdjęć tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Do powyższego wykresu nie mamy zastrzeżeń. W miarę zwiększania czułości wzrost szumu utrzymuje wykładniczy charakter i w całym zakresie nie obserwujemy podejrzanych załamań.

Rzućmy teraz okiem na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji (Y) dla testowanego bezlusterkowca oraz omawianych do tej pory aparatów konkurencji. Dla zachowania lepszej czytelności, zakres ISO ograniczyliśmy do wartości 25600.

Praktycznie dla każdej nastawy ISO szum w M200 jest o prawie 1 EV wyższy niż u konkurencji. Dla ISO 6400 najlepiej wypada Fujifilm X-A7, choć różnica pomiędzy nim a E-PL9 jest bardzo nieznaczna.

Poniżej prezentujemy jeszcze wykres uzyskany dla Canona EOS M200 w przypadku pracy na plikach 48-bitowych.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, Canon EOS M200 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W M200 mamy podobną sytuację jak w ostatnich EOS-ach, bowiem dla czułości ISO 100 i 200 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 510, po czym jest zwiększany 4-krotnie do poziomu około 2040. W związku z tym w poniższych przykładach dla dwóch najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023, a dla pozostałych 1024–3072. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Dla niższych czułości kształt histogramów odbiega nieco od rozkładu Poissona, ale pozostają one dobrze odseparowane od zera. Dla dwóch najwyższych nastaw ISO rozkłady są już bardzo szerokie, ale dopiero dla maksymalnej, rozszerzonej czułości statystyka się załamuje. Do wyglądu darków można mieć zastrzeżenia w przypadku najwyższych czułości. Dość łatwo zauważyć bowiem niejednorodności w rozkładzie szumu w postaci pionowych szerokich pasów.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200