Jak wyglądają maksymalne osiągi i poziomy przyzwoitości na jego prawie 21 Mpix matrycy? W trakcie testu tego aparatu rozdzielczość sprawdzaliśmy przy pomocy obiektywów Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM, Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2 ZF oraz Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED (ustawiony na ogniskową 24 mm). Maksymalne wyniki sięgały okolic 83 lpmm, a na przysłonie f/16, która jest często naszym poziomem odniesienia przy ustalaniu poziomu przyzwoitości, notowaliśmy rezultaty w okolicach 40 lpmm. Tuż przed wykonaniem obecnego testu wypożyczyliśmy jeszcze obiektyw Sigma A 85 mm f/1.4 DG HSM i niezależnie na nim sprawdziliśmy osiągi matrycy D500. Tym razem także maksymalne osiągi trzymały się przedziału 82–83 lpmm, a wyniki uzyskane na f/16 oscylowały w zakresie 40–42 lpmm.

Możemy więc śmiało napisać, że w przypadku matrycy Nikona D500 najwybitniejsze obiektywy stałoogniskowe będą przekraczały wartość 80 lpmm, te bardzo dobre będą docierać do 75–80 lpmm, a poziom przyzwoitości będzie ustalony w okolicach 41–43 lpmm. Mając na uwadze powyższe fakty możemy ocenić zachowanie Nikkora AF-P DX 70–300 mm VR w centrum kadru. Uzyskane przez niego wyniki są zaprezentowane na wykresie poniżej.

Najlepiej wypada tutaj ogniskowa 135 mm, gdzie uzyskane wyniki potrafią dochodzić do 65–66 lpmm i to od maksymalnego otworu względnego. Fotografując na tej ogniskowej będziemy zadowoleni z jakości uzyskiwanego obrazu. Trochę gorzej od 135 mm wypadają ogniskowe 70 i 200 mm. W obu tych przypadkach możemy uzyskać wyniki dochodzące do prawie 60 lpmm (dla 70 mm po przymknięciu przysłony, a na 200 mm od maksymalnego otworu względnego), więc większych powodów do narzekań nie mamy.

Najsłabiej wypada maksymalna ogniskowa. W jej przypadku, w szerokim zakresie przysłon od f/6.3 do f/11 możemy liczyć na bardzo podobne MTF-y w okolicach 43–44 lpmm. Jest to jednocześnie granica poziomu przyzwoitości i to, jak zostanie ocenione zachowanie obiektywu, może zależeć od doświadczenia fotografującego. Osoba bardziej zaawansowana, która ma w swoim arsenale lepsze obiektywy, może trochę kręcić nosem. Amator, który jest przecież grupą docelową tego instrumentu, może jednak uznać obraz za rozsądny i cieszyć się fotografowaniem.

Zobaczmy teraz, jak testowany obiektyw wypada na brzegu matrycy APS-C/DX.

Ranking ogniskowych jest bardzo podobny jak w centrum kadru. Znowu najlepiej wypada ogniskowa 135 mm i do niej trudno mieć jakiekolwiek zastrzeżenia. Przy 200 mm wyniki są trochę niższe, ale obiektyw zachowuje się rozsądnie nawet na maksymalnym otworze względnym. Na 70 mm to rozsądne zachowanie osiągniemy dopiero po przymknięciu przysłony, natomiast na maksymalnym otworze względnym mamy osiągi na granicy poziomu przyzwoitości. Ciut poniżej tego poziomu wypada ogniskowa 300 mm, ale po niej nie spodziewaliśmy się fajerwerków.

Podsumowując i biorąc pod uwagę cenę testowanego obiektywu, nie mamy prawie żadnych powodów do narzekań. Oczywiście, chciałoby się choć odrobinę lepszych wyników na 300 mm, ale warto pamiętać, że jeszcze 10 lat temu wyższej klasy obiektywy 70–300 mm miały problemy, aby na maksymalnej ogniskowej i maksymalnie otwartej przysłonie dawać obraz dobrej jakości. Tutaj, bardzo przyzwoite osiągi dostajemy w bardzo przystępnej cenie i chyba każdy amator, który zdecyduje się na poszerzenie swojego zestawu o ten obiektyw, będzie zadowolony z dokonanego wyboru.

Na zakończenie tej części testu tradycyjnie prezentujemy wycinki zdjęć naszej tablicy do testowania rozdzielczości pobrane z plików JPEG.

Nikon D500, JPEG, 135 mm, f/5.6

Nikon D500, JPEG, 300 mm, f/6.3