W M11 Monochrom przewidziano możliwość regulacji odszumiania dla plików JPEG, choć jak widać wyżej, bez opcji jej wyłączenia. Dostępne nastawy pozwalają na zmiany tego parametru w zakresie ±1 ze skokiem jednostkowym. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania skrajnych ustawień (−1 oraz +1) odszumiania dla ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie −1
Odszumianie +1
ISO 12800
Odszumianie −1
Odszumianie +1

Odszumianie działa w gruncie rzeczy całkiem nieźle. Obserwujemy bowiem zmniejszenie się poziomu zakłóceń, podczas gdy szczegółowość bardzo nie ucierpiała.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z M11 Monochrom wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Panasonika S1R oraz Sony A7R V. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Wszystkie trzy wybrane do porównania aparaty generują bardzo dobry poziom szczegółowości. Na wycinkach po prawej stronie wyraźnie widać strukturę druku rastrowego etykiety butelki wraz z morą, która w przypadku Leiki jest najmniej dostrzegalna. Bardzo dobrze prezentują się także zdjęcia z M11 Monochrom na wysokich ISO. Brak kolorowych składowych szumu sprawia, że wizualnie zakłócenia mniej rzucają się w oczy niż u konkurentów. Monochromatyczne, cyfrowe „ziarno” na tyle nieznacznie degraduje obraz, że nawet nastawa ISO 25600 pozostaje w zasadzie użyteczna.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 25000. Przy kolejnej wartości widzimy załamanie, zatem z pewnością zachodzi pewna redukcja sygnału.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Dla nastawy ISO 6400 Leica M11 Monochrom generuje najniższy poziom szumu luminancji w naszym zestawieniu, choć w żadnym przypadku różnice nie przekraczają 1 EV. Jej przewaga nad EOS-em R5 i Lumiksem S1R to ok. 1/2 EV. Odrobinę większą różnicę widzimy względem Z7 II. Z kolei z najwyższym poziomem szumu mamy do czynienia w A7R V – M11 Monochrom wypada tu o ponad 2/3 EV lepiej.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Standardowo wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W M11 Monochrom na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie ok. 1024. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 512–1536 (a zatem o szerokości 1024). Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 300 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
125
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
50000
100000
200000

Aż do ISO 25000 histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona, mimo zaburzenia w maksimum. Od kolejnej nastawy zmienia się charakterystyka przetwarzania sygnału, bowiem bias rośnie ok. dwukrotnie.

Darki wyglądają bardzo dobrze, bowiem rozkład szumu jest dość równomierny. Dopiero na wysokich nastawach można dostrzec pewne ślady bandingu, ale co ciekawe – tylko po prawej stronie kadru.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
125
200
400
800
1600
3200
6400
12500
25000
50000
100000
200000