Podobnie jak inne najnowsze EOS-y, R8 nie zapisuje mRAW-ów, czy sRAW-ów. Zamiast tego mamy format C-RAW (Compact RAW), którego pliki mają tę samą rozdzielczość co zwykłe RAW-y, ale włączoną kompresję.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając zdjęć JPEG z zerowym wyostrzaniem wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu (LWPH) pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla innych aparatów i ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Canon RF 24–50 mm f/4.5–6.3 IS STM.

O ile maksymalne zanotowane wyniki w przypadku R8 ocierają się o poziom 2000 LW/PH, tak w R6 Mark II zbliżały się do 2600 LW/PH. Tyle tylko, że w teście bardziej zaawansowanego EOS-a użyliśmy jasnej, systemowej stałki 1.2/50. Widać, że sprzedawany w zestawie z R8 obiektyw 24–50 mm nie zapewni nam zbyt wysokich osiągów, co oczywiście nie powinno dziwić, zważywszy na jego klasę oraz cenę względem 1.2/50.

Spójrzmy jeszcze na wyniki z Imatestu, by sprawdzić, czy w JPEG-ach z R8 zauważymy ślady wyostrzania.

Górne wykresy przedstawiają przebiegi profilu na granicy czerni i bieli, a dolne funkcję MTF. Canon przyzwyczaił nas w swoich aparatach do braku jakiegokolwiek wyostrzania JPEG-ów przy ustawieniu tego parametru na zero. Tak też jest w przypadku R8 – nie widzimy ani lokalnych maksimów na górnych wykresach, ani „wybrzuszeń” na dolnych.

Podobnie jak w większości nowych EOS-ów, R8 oferuje dwa parametry modyfikujące proces wyostrzania JPEG-ów. Poza klasyczną już 8-stopniową skalą siły wyostrzania, mamy także parametry „Precyzja” oraz „Próg”, oba kontrolowane w 5-stopniowej skali. Pierwszy z nich odpowiada za szczegółowość procesu wyostrzania. Dla mniejszych liczb wyostrzanie odbywa się w mniejszej skali (jest bardziej szczegółowe). Drugi z parametrów określa poziom wyostrzania krawędzi na podstawie różnicy kontrastu. Im mniejsza liczba, tym wyższe wyostrzanie przy niskiej różnicy kontrastu.

Jak owe parametry wpływają na otrzymywane wyniki, sprawdziliśmy szczegółowo podczas testu modelu 5Ds R. W tym miejscu możemy przypomnieć, że przy sile wyostrzania ustawionej na zero, manewrowanie pozostałymi parametrami nie przynosi większych efektów. Dopiero zastosowanie większej siły wyostrzania ujawnia efekty ich działania. Przy wzrastającym parametrze precyzji otrzymujemy wyższe wyniki, a wyostrzanie jest wyraźniejsze. Z parametrem próg natomiast jest odwrotnie. Im wyższa jego wartość, tym niższe wyniki pomiarów, a stopnień wyostrzania słabnie.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy dwa obiektywy: Canon RF 24–70 mm f/2.8 L IS USM oraz Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM (podłączana oczywiście przez adapter RF-EF). Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

Wyniki, jakie zarejestrowaliśmy w przypadku R8 są w granicach błędów pomiarowych takie same jak w R6 Mark II. Osiągi EOS-a stoją jak widać na bardzo zbliżonym poziomie jak w Nikonie Z6 II. Lepiej natomiast wypadły aparaty Panasonika oraz Sony. Należy jednak zaznaczyć, że w tym pierwszym nie zastosowano filtra antyaliasingowego, natomiast w drugim sensor ma wyższą rozdzielczość (33 megapiksele) od pozostałych.

Sprawdźmy zatem jak przedstawia się kwestia owego filtra antyaliasingowego w R8, bowiem ma on istotny wpływ na otrzymane wyniki.

Wysokie, lecz zauważalnie się różniące wartości odpowiedzi w częstości Nyquista pokazują nam, że mamy do czynienia z asymetrycznym filtrem antyaliasingowym. Dla składowej pionowej jego funkcja została całkiem zniesiona, a dla poziomej mocno osłabiona. Naszym zdaniem, Canon w tym modelu mógł z powodzeniem zastosować filtr symetryczny, by poprawić nieco zdolność rozdzielczą. Ta odrobina mocy, którą pozostała w składowej poziomej, nie daje już praktycznych korzyści, bowiem mora i tak jest widoczna (co widać poniżej).