Jeśli chodzi o wygodę użytkowania Leiki Q3, to z uwagi na relatywnie sporą masę urządzenia, nie jest ona zbyt duża. Aparat nie ma jakiejkolwiek rękojeści, czy choćby nakładki na uchwyt – przednia ścianka jest zatem zupełnie płaska. Wprawdzie pokryto ją chropowatym tworzywem, to nie ma ono tak dobrej przyczepności jak gumowata wyściółka, zwykle spotykana w aparatach systemowych. Na dodatek, tylna ścianka jest zupełnie gładka i nawet obecność zagłębienia pod kciuk w jej górnym prawym rogu niewiele pomaga. Zdecydowanie polecamy używanie paska lub/i podpórki pod kciuk (thumb grip).

W trybie A i P, automatyka ISO dobiera czas tak, by nie był on dłuższy od 1/50 s. Dopiero po przekroczeniu zakresu maksymalnej zdefiniowanej czułości zostaje on odpowiednio wydłużony. Trochę nietypowo uszeregowano nastawy ISO: w zakresie od 50 do 50000 ISO czułość możemy zmieniać z dość dużym krokiem 1 EV, a powyżej – w gruncie rzeczy w mało używanym zakresie – regulacja odbywa się co 1/3 EV.

----- R E K L A M A -----

Nastawy wartości czasów naświetlania pozwalają na wybór wartości nadrukowanej na kółku, jak również bliskiej w zakresie ±2/3 EV. Wyjątkiem są tu pozycje 2000, gdzie można ustawić czas aż do 1/16000 s (tylko dla migawki elektronicznej), a także 1+, pozwalająca wybrać wartości dłuższe od 1 sekundy, a także czas T. W aparacie nie ma niestety takiego trybu, by przewijać za pomocą rolki sterującej w całym zakrescie czasów naświetlania.

Tryby pracy

Ustawiając odpowiednio pokrętła czasu naświetlania oraz wartości przysłony, aparat umożliwia pracę w trybach:

• P – półautomatycznym,
• A – preselekcji przysłony,
• S – preselekcji migawki,
• M – manualnym.

Oprócz tego, Q3 oferuje tryb w pełni automatyczny, a także wymienione niżej programamy tematyczne:

• sport,
• portret,
• krajobraz,
• nocny portret,
• śnieg / plaża,
• fajerwerki,
• światło świecy,
• zachód słońca,
• digiscoping.

Menu

Menu w Q3, podobnie jak w innych aparatach tej firmy, jest dość minimalistyczne i mało rozbudowane. Wchodzimy do niego po drugim wciśnięciu guzika MENU, pierwsze bowiem włącza menu podręczne. Wszystkie opcje zgromadzone na pięciu ponumerowanych kartach, przechodząc od dołu jednej do góry drugiej lub na odwrót. Pierwsza zakładka to ulubione ustawienia, które obejmują wszystkie pozycje menu. Ich liczba ograniczona jest do 11, czyli tyle, ile mieści się na dwóch ekranach plus pozycja „Main menu”. Niestety, menu nie jest dostępne w polskiej wersji językowej.

Zawartość menu można obejrzeć na poniższym filmie:

Panel kontrolny, wyświetlany po pierwszym wciśnięciu guzika MENU, pozwala na regulację czasu naświetlania (w obsługiwanym zakresie), czułości ISO , czy kompensacji ekspozycji. Oprócz tego mamy 9 ustawień funkcji, które możemy sami wybrać w menu głównym. Po panelu możemy się poruszać zarówno przy pomocy pokrętła nastawczego, jak i dotykowo.

Zmianą wyświetlanych na monitorze informacji steruje środkowy przycisk wybieraka. Podstawowy ekran w live view to podgląd kadru z danymi ekspozycji i wskaźnikami dot. np. balansuj bieli, formatu plików, stabilizacji i poziom baterii. Oprócz tego mamy jeszcze czysty podgląd kadru, bez żadnych informacji oraz podgląd z samymi danymi ekspozycji. Dodatkowo, dostępnych jest także pięć funkcji, których widoczność określamy w menu, mianowicie:

• siatka kadrowania (3×3),
• widok przepaleń (zebra),
• funkcja focus peaking,
• elektroniczna poziomica (w dwóch osiach),
• histogram luminancji.

W trybie przeglądania zdjęć możemy oglądać pojedynczą fotografię w trybie pełnoekranowym, jak również z wyświetleniem podstawowych parametrów naświetlania i informacji o pliku i histogramem luminancji. Dodatkowy widok wskazuje miejsca przepalone. Ekran miniatur obejmuje siatkę 4×3 lub 6×5 szt.

Szybkość

Aparat włącza się zwykle w ciągu ok. 1 sekundy. Nie wiedzieć czemu, czas ten wydłuża się niekiedy do 2–3 sekund. Formatowanie zapełnionej w 3/4 karty pamięci Angelbird o pojemności 64 GB trwało ok. 5 sekund. Poruszanie się po menu, czy trybie przeglądania zdjęć odbywa się płynnie, łącznie z wyświetleniem 30 miniaturek. Generalnie, aparat pracuje szybko i responsywnie, a jedyny wyjątek dotyczy zaciemnienia obrazu po wykonaniu zdjęcia. Dzieje się to w gruncie rzeczy krótką chwilę, ale zauważalną, utrudniając wykonywanie kilku zdjęć po sobie.

Już po naszym teście, Leica opublikowała nowy firmware do Q3, oznaczony numerem 1.2.0. Ponoć skraca on czas włączania aparatu, czego jednak nie mieliśmy już możliwości sprawdzić.

Zdjęcia seryjne

Leica Q3 oferuje kilka klatkaży trybów zdjęć seryjnych, w zależności od ustawień jakości plików RAW oraz aktywności ciągłego autofokusa. Do wyboru mamy następujące wartości:

• ciągły AF:
  • 2 i 4 kl/s – JPEG i RAW 14-bit,
• pojedynczy AF (tylko dla pierwszej klatki):
  • 7 kl/s – JPEG i RAW 14-bit,
  • 9 kl/s – JPEG i RAW 12-bit,
  • 15 kl/s – JPEG i RAW 12-bit – tylko migawka elektroniczna.

Do testu wykorzystaliśmy kartę pamięci Angelbird AV PRO 64 GB SDXC UHS-II V90. Czas naświetlania ustawiony został na 1/1000 s, wykorzystaliśmy ISO 1600. Objętość plików JPEG wyniosła 30.4 MB, a RAW – 115.7 MB. Dla 30-sekundowej serii 7 kl/s otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• JPEG – 113 zdjęć (3.77 kl/s),
• RAW 14-bit – 82 zdjęć (2.73 kl/s).

Spójrzmy jeszcze na szczegółowe wyniki naszych testów:

Aparat nie osiąga wprawdzie pełnych 7 kl/s, ale wynik na poziomie 6.7 kl/s jest w bardzo bliski tej wartości. Jak widać na podstawie wykresów, fotografowanie w maksymalnym tempie trwa w przypadku JPEG-ów ok. 9.5 sekundy, a dla RAW-ów tylko 0.5 s krócej. To przekłada się na zarejestrowanie 64 i 61 zdjęć odpowiednio dla formatu JPEG i RAW. Niestety, tryb 7 kl/s nie pozwala korzystać z ciągłego autofokusa – z tym udogodnieniem możemy najszybciej fotografować tylko przy 4 kl/s.

Testy trybu seryjnego przeprowadzamy z wykorzystaniem kart pamięci Angelbird AV PRO, udostępnionych przez firmę Fototechnika.

Autofokus

System ustawiania ostrości w Q3 działa w oparciu o detekcję fazy i kontrastu oraz pomiaru głębii. Do dyspozycji mamy 315 punktów AF. Aparat pozwala wybrać pomiędzy następującymi trybami ustawiania ostrości:

• pojedynczym (AFs),
• ciągłym (AFc),
• inteligentrnym (AFs lub AFc),
• manualnym (MF).

Możemy wybrać poniższe tryby obszaru ustawiania ostrości:

• 1-punktowy (precyzyjny),
• 1-obszarowy,
• strefowy,
• śledzenie,
• wykrywanie twarzy, oczu i ciała,
• j.w + detekcja zwierząt domowych.

W trybie MF do ręcznego ustawiania ostrości służy pierścień na obiektywie. Obraz zostanie powiększony w otoczeniu wybranego obszaru nastawy ostrości – pozycję tego obszaru możemy regulować klawiszami kierunkowymi, a powiększenie – kółkami (od ×3 do ×6). Aparat może wspomagać nas automatycznie, powiększając obraz przy obróceniu pierścienia ostrości oraz udostępniając funkcję focus peaking powodującą oznaczanie w trybie rzeczywistym zarysów obiektów, które znajdują się w płaszczyźnie ostrości. Do wyboru mamy 3 poziomy intensywności kolorowania (wysoki, średni, niski) oraz 4 kolory (czerwony, zielony, niebieski, biały).

Autofocus w Q3 pracuje naprawdę skutecznie. Jest bardzo szybki i nie ma problemów z trafianiem w obiekt w obrębie wybranego pola. Także w ograniczonym oświetleniu nie da nam powodów do narzekań. Zdecydowanie sprawnie działa również detekcja twarzy i oczu u ludzi – automatyka bez trudu odnajduje osoby w kadrze. Czasem można odnieść wrażenie, że działa „zbyt dobrze”, tzn. wykrywa twarze tam gdzie ich nie ma. Ta kwestia powinna zostać poprawiona poprzez aktualizację firmware, bowiem aparaty pełnoklatkowe innych firm rzadko przejawiają podobny problem.

Wykonaliśmy także standardowy dla aparatów systemowych test celności AF w studio, polegający na zrobieniu serii 40 zdjęć tablicy rozdzielczości przy f/2.8. Wyniku w postaci histogramu, prezentującego procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii, nie ma większego sensu prezentować, bowiem zarówno w świetle 5400 K (LED), jak i żarowym wszystkie „strzały” były trafione w punkt.

Pomiar ekspozycji

Pomiar światła dokonywany jest na matrycy przez obiektyw (TTL). Do wyboru mamy następujące metody pomiaru:

• wielosegmentowy,
• centralnie ważony,
• punktowy,
• światła (unikanie przepaleń).

Kompensację ekspozycji regulować można w zakresie od −3 EV do +3 EV z krokiem 1/3 EV. Możliwe jest także skorzystanie z bracketingu ekspozycji – aparat wykona wówczas 3 lub 5 zdjęć, z krokiem ekspozycji od 1/3 do 3 EV ze skokiem 1/3 EV.

Pomiar światła działa zadowalająco, korekty sięgały zwykle 2/3 EV w mało kontrastowych scenach.

Lampa błyskowa

Leica Q3 nie posiada wbudowanej lampy błyskowej. Zewnętrzną lampę błyskową (np. Leica SF 26, SF 40, SF 58, SF 60, SF 64) podłączamy do gorącej stopki. Dzięi obecności migawki centralnej, błysk możemy synchronizować nawet przy czasie 1/2000 s. Korektę błysku ustawiamy w zakresie ±3 EV (ze skokiem 1/3 EV). Lampa może pracować w następujących trybach:

• automatyczna,
• manualna,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji,
• synchronizacja na przednią lub tylną kurtynę.

Stabilizacja

Leica Q3 została wyposażony w system optycznej stabilizacji obrazu. Możemy ją ręcznie włączyć bądź wyłączyć lub pozostawić w pozycji Auto.

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć na wybranej ogniskowej (w Q3 jedynej), przy czym robimy to zarówno z włączoną jak i wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, w formie procentów liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji, czyli 1/60 sekundy.

Największa odległość pomiędzy krzywymi wynosi ok. 2 EV i na tyle właśnie oceniamy wydajność stabilizacji. Naszym zdaniem to przeciętny wynik, wyraźnie niższy od uzyskanego w teście Sony A7R V (3 i 2/3 EV), wyposażonym w analogiczny sensor.

Leica Looks

Dzięki aplikacji Leica FOTOS, mamy możliwość pobrania i wgrania do aparatu kilku cyfrowych filtrów efektowych. Oto one:

• contemporary,
• classic,
• blue,
• selenium,
• sepia.

Poniżej prezentujemy przykłady użycia wszystkich filtrów, przy czym pierwsze zdjęcie zostało wykonane z profilem standardowym.

iDR (Dark Area Optimization)

W Q3 mamy dostępną funkcję, której zadaniem jest rozjaśnienie ciemnych obszarów na zdjęciach JPEG, choć i jasne partie są lekko przyciemniane. Ma ona trzy stopnie siły działania (low, standard, high) oraz ustawienie automatyczne. Przykładowe zdjęcia z ww. ustawieniami (na pierwszym zdjęciu funkcja jest wyłączona) są dostępne poniżej.

Filmowanie

Tryb filmowania zostanie przetestowany w odrębnym materiale.

Moduł Wi-Fi i Bluetooth

W Leice Q3 zastosowano wbudowany moduł Wi-Fi i Bluetooth. Pozwalają one na komunikację ze smartfonem lub tabletem, dzięki czemu możliwe jest sterowanie aparatem z poziomu urządzenia mobilnego, kopiowanie na nie wykonanych zdjęć i ich geotagowanie, a także aktualizację firmware.

Aplikacja umożliwiająca łączenie dwóch urządzeń nosi nazwę Leica FOTOS i jest kompatybilna zarówno z system iOS, jak i Android. Przy zdalnym sterowaniu smartfonem lub tabletem umożliwia ona regulację czułości ISO, czasu naświetlania, czy kompensacji ekspozycji. Oprócz tego możemy wybrać format i rozdzielczość plików, pomiar światła i aktywować samowyzwalacz. Ekran smartfona pozwala również ustawienie ostrości w wybranym miejscu i wyzwolenie migawki.

Parowanie Bluetooth przebiegło szybko i sprawnie, natomiast nawiązanie połączenia Wi-Fi pomiędzy smartfonem a aparatem trwało ok. 15–20 sekund. Do komunikacji Leiki Q3 ze smartfonem nie mieliśmy żadnych zastrzeżeń, bowiem komunikacja odbywała się szybko i sprawnie, także podczas kopiowania zdjęć na urządzenie mobilne.