Carl Zeiss Batis 40 mm f/2 CF - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna i sferyczna
Aberracja chromatyczna
Poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, że Batis nie ma problemów z podłużną aberracją chromatyczną. Zabarwienia obrazu w nieostrościach są słabo widoczne i to niezależnie od użytej przysłony.
Jak widać, poziom tej wady spada lekko wraz z przymykaniem przysłony. Tyle, że nawet maksymalne wartości trzymają się poziomu 0.03–0.05%, w więc uznawanego przez na za bardzo mały. Aberracja chromatyczna zupełnie nie powinna nam przeszkadzać na zdjęciach wykonywanych Batisem.
A7R II, RAW, FF, f/2.0 | A7R II, RAW, FF, f/11.0 |
Aberracja sferyczna
Pierwsze zdjęcia w niniejszym rozdziale pokazują minimalne przesunięcie głębi ostrości w kierunku dalszych odległości wraz z przymykaniem przysłony. Lekkie pływanie ogniska więc występuje. Problemy z nie do końca skorygowaną aberracją sferyczną występują także, gdy spojrzymy na krążki światła uzyskane przed lub za ogniskiem. Jeden z nich ma wyraźnie jaśniejszą obwódkę niż drugi i jest to klasyczny objaw aberracji sferycznej.
A7R II, f/2.0, przed | A7R II, f/2.0, za |
Fotografując z bliska jesteśmy w stanie dojrzeć, że nawet na maksymalnym otworze względnym krążki światła nie mają przekroju kołowego, lecz widać na nich listki przysłony. Efekt ten zanika dopiero dla większych odległości (powyżej 50 cm). Nie mamy tutaj jednak powodów do niepokoju. Zeiss Batis 2/40 wyróżnia się na tle konkurencji wyjątkowym dystansem ustawiania ostrości i przez to dotykają go cechy znane z obiektywów makro, które przy fotografowaniu z bliska też są ciemniejsze niż deklarowany na obudowie otwór względny.
A7R II, f/2.0, 24 cm | A7R II, f/2.0, 30 cm |
A7R II, f/2.0, 40 cm | A7R II, f/2.0, 50 cm |