Bez wątpienia największym problemem współczesnych obserwatorów nieba jest silne oświetlenie uliczne znacząco pogarszające widoczność w miastach. Ideałem jest, gdy możemy prowadzić obserwacje z dala od świateł miejskich. Obserwator pod idealnie ciemnym niebem jest w stanie dostrzec około 3000 gwiazd o jasności do około 6.5 magnitudo. Na tle takiego nieba doskonale widoczne są mgławice, galaktyki i inne rozmyte obiekty, takie jak komety. W małych miastach widoczność oscyluje w okolicach 5.5 magnitudo, co ogranicza ilość widocznych gwiazd ponad dwukrotnie. Nadal można tu obserwować mgławice, choć nie będą to już widoki tak spektakularne. W centrach wielkich miast z trudem widać najjaśniejsze gwiazdy nieba. W takich warunkach najlepiej skoncentrować się na obserwacjach Księżyca oraz planet (do czego dobrze nadają się teleskopy katadioptryczne zbudowane w systemie Maksutowa-Cassegraina lub Schmidta-Cassegraina). Obiekty te w każdych niemal warunkach wyglądają dość dobrze, choć oczywiście nie do końca. Problemem trochę innego rodzaju jest stabilność termiczna atmosfery. Atmosfera w sposób naturalny rozmywa obrazy obiektów stawiając pewną barierę dla sprzętu i powiększenia. Są noce, że obrazy są bardzo stabilne, są też takie podczas których niewiele uda się dostrzec na tarczach planet mimo nawet dość poważnego sprzętu. W miastach problem się komplikuje – dochodzą bowiem czynniki cywilizacyjne. Zazwyczaj obraz rozmywany jest przez ciepłe powietrze unoszące się z kominów wentylacyjnych oraz znad rozgrzanych dachów i ulic. Planując miejsce obserwacji warto mieć to na uwadze.

Teleskop Maksutowa-Cassegraina o zwierciadle 110 mm japońskiej firmy Vixen.

Z podobnego względu błędem jest wykonywanie obserwacji przez otwarte okno. Ciepłe powietrze wydostające się z pomieszczenia miesza się z zimnym na zewnątrz powodując ogromną niestabilność obrazu. W mroźną pogodę nie sposób jest w ten sposób obserwować obiektów nawet przy powiększeniu 20–30x. Teleskop może uzyskać prawidłowe obrazy dopiero po wystawieniu na zewnątrz (może to być np. balkon, lub taras). Część zamkniętych konstrukcji optycznych powinna też mieć trochę czasu na dostosowanie swojej temperatury do otoczenia. Nie liczmy więc na to, że trzymany w ciepłym pokoju teleskop da nam ostre obrazy od razu po wystawieniu na mroźny balkon.

Teleskop Celestron Omni XLT 127 zbudowany w systemie Schmidta-Cassegraina umieszczony na montażu paralaktycznym CG-4.

----- R E K L A M A -----

ZASZALEJ NA ŚWIĘTA

Sony 70-200/2.8 FE GM OSS - KOMIS

6298 zł

Fujifilm GFX 50S II (2262 zdj.) - KOMIS

10999 zł

Sony 600/4 FE GM OSS - KOMIS

47999 zł

Sony 24-70/2.8 FE GM - KOMIS

3799 zł

Dość często można spotkać osoby próbujące obserwować przez okno dachowe na poddaszu domu. Kolejny błąd. Po pierwsze, jakość wykonania szyb zazwyczaj jest dalece niewystarczająca, co bardzo ogranicza wyrazistość i rozdzielczość uzyskiwanych obrazów. Po drugie, okno takie bardzo ogranicza pole widzenia. Prawdziwą radość z obserwacji czerpie się obserwując konkretne obiekty. Teleskop skierowany w przypadkowe miejsce nieba nie pokaże zbyt wiele, a szansa, że akurat jasna planeta, czy Księżyc pojawią się w takim oknie, jest niewielka.

Teleskop Celestron NexStar 127 SLT zbudowany w systemie Maksutowa-Cassegraina i umieszczony na zrobotyzowanym montażu azymutalnym.

Dla dociekliwych Światłosiła a warunki obserwacji – W astronomii, tak jak w fotografii, używa się pojęcia światłosiły, która jest stosunkiem ogniskowej obiektywu (zwierciadła) i jego średnicy. Najjaśniejsze teleskopy mają światłosiły na poziomie od f/3.5 do f/6.0. Za umiarkowane światłosiły uznaje sie wartości w zakresie f/7.0–f/9.0, a najciemniejsze teleskopy mają zwykle światło na poziomie f/10–f/13. Najjaśniejsze teleskopy świetnie nadają się do obserwacji obiektów mgławicowych i pełnię ich możliwości można wykorzystać pod ciemnym niebem. Teleskopy o świetle f/10–f/13 to narzędzia nadające się najlepiej do obserwacji planet, Księżyca i Słońca, które będą odpowiednie pod jasne, miejskie niebo. Za najbardziej uniwersalne instrumenty uznaje się wysokiej klasy refraktory o obiektywach 10–15 cm i świetle f/6.0–f/9.0.