Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu. Rezultaty, jakie uzyskał on w centrum kadru i na jego brzegu, są zaprezentowane na poniższym wykresie.

Biorąc pod uwagę parametry testowanego obiektywu i jego rozmiary, zachowanie w centrum kadru oceniamy bardzo wysoko. Choć nie ma tam rekordów rozdzielczości, to wyniki są naprawdę świetne. Już na maksymalnym otworze względnym mamy do czynienia z wysokim poziomem prawie 68 lpmm, który, na dodatek, szybko polepsza się wraz z przymykaniem przysłony. Maksimum swoich osiągów PanaLeica notuje na przysłonie f/4.0, gdzie mamy do czynienia z bardzo wysoką wartością wynoszącą prawie 84 lpmm.

Patrząc na rozmiary obiektywu i jego światło, miałem obawy o to, co pokaże on na brzegu kadru. Skorygowanie pola widzenia wynoszącego 100 stopni jest bardzo trudne i zwykle robi się to poprzez stosowanie dużych i skomplikowanych optycznie instrumentów.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, wydaje nam się, że Panasonic Leica DG Summilux 9 mm f/1.7 ASPH poradził sobie tutaj całkiem rozsądnie. Na maksymalnym otworze względnym jesteśmy na granicy poziomu przyzwoitości, a po przymknięciu przysłony jesteśmy w stanie wyraźnie przekraczać wartości sięgające dobrego poziomu 60 lpmm.

Podsumowując, mamy obiektyw, który daje nam świetną jakość obrazu w centrum kadru, a dodatkowo rozsądną jakość na jego brzegu. A wszystko to przy małych rozmiarach, wadze oraz przy dobrym świetle. Trudno nie być zadowolonym.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-M5 II, JPEG, f/1.7

Olympus E-M5 II, JPEG, f/4.0