Sony A700 posiada matrycę CMOS o efektywnej liczbie 12.2-milionów pikseli. Tak jak CCD w A100, tutaj także rozmiar matrycy reprezentuje standard APS-C, a jej wymiary wynoszą 23.5x15.6 mm. Zdjęcia zapisywane jako RAW, czyli w przypadku Sony rozszerzeniem pliku jest ARW i mają rozdzielczość 4288x2856 pikseli. Możliwy jest zapis skompresowanego pliku RAW, który w menu oznaczony jest jako cRAW. Jego objętość to około 60-70% nieskompresowanego pliku RAW.

Pomimo dużo większego zaawansowania Sony A700 nad A100, funkcja wstępnego podnoszenia lustra nie zmieniła się. Nadal jest dostępne tylko dwusekundowe podniesienie lustra przed wyzwoleniem migawki. Funkcja ta nazywa się po prostu 2-sekundowym samowyzwalaczem, czyli dokładnie tak jak w A100. To trochę dziwne posunięcie, bo w tej kwestii Sony odstaje znacząco od wszystkich swoich konkurentów. Canon i Olympus, nawet w najprostszych swoich lustrzankach, dają nam tyle sekund na wstępne podniesienie ile wymagamy, Nikon w wyższych modelach daje nam to samo, w Pentaxie, przy użyciu pilota, możemy zastosować 3-sekundowe podnoszenie.

Rozdzielczość układu jako całości

Tradycją stało się, że rozdzielczość zdjęć wykonanych lustrzanką liczymy na plikach JPEG i podajemy w parach linii na wysokość obrazu (LW/PH). Taki pomiar wykonujemy, aby dać możliwość porównania osiągów lustrzanki z kompaktem, a także aby ocenić stopień wyostrzania JPG-ów. Wykres dla Sony A700 w połączeniu z obiektywem Sony 1.4/50 mm przedstawiamy poniżej. Nie należy się jednak sugerować dość niskimi wartościami MTF i przez to słabo oceniać tę lustrzankę, ponieważ zdjęcia były zapisywane z najmniejszym stopniem wyostrzenia, który wydaje się być faktycznie zerowym poziomem. To z kolei poważna zaleta. Świadomi fotografowie często wolą mieć naturalny plik z zerowym wyostrzeniem, tak aby operację tą zastosować tylko jeden raz, po całkowitej obróbce na komputerze i po ustaleniu ostatecznego rozmiaru oraz formatu zdjęcia.

Rozdzielczość matrycy

Jak pamiętamy, nasze testy pokazywały, iż 10-megapikselowe matryce Alfy 100 oraz Nikona D200 poczynały sobie podobnie, umożliwiając osiąganie takich samych rozdzielczości.

Czy nowy 12-megapikselowy CMOS Alfy 700 radzi sobie lepiej? Czy pracując na nim uzyskamy lepsze wyniki niż na Alfie 100? Jak wypada on w porównaniu do detektora Nikona D300? Odpowiedzi na te pytania ani nie są oczywiste, ani łatwe. Po pierwsze, jak pokazał przykład Canona 40D, zwiększenie ilości pikseli nie zawsze pociąga za sobą rzeczywisty przyrost realnych szczegółów na zdjęciu. Po drugie, na najniższych czułościach (a na tych właśnie przeprowadzamy test maksymalnych osiągów matrycy) detektory CCD poczynały sobie często lepiej niż CMOSy. Tak więc 10 megapikseli Alfy 100 wcale nie stoi na straconej pozycji wobec 12 megapikseli A700.

Gdy chcemy porównywać osiągi matryc różnych producentów napotykamy problem optyki, na której trzeba wykonać test. Dotychczas robiliśmy to na stałoogniskowych obiektywach klasy 50 mm. Nie jest to jednak metoda wolna od wad. Każdy producent projektuje bowiem swoją 50tkę w inny sposób. Jeden zrobi instrument o świetnej jakości w centrum, a gorszej na brzegu, drugi poświęci wybitne osiągi w centrum, żeby różnica pomiędzy brzegami a środkiem kadru była mniejsza. Dodatkowo problem stwarza dziwna polityka Sony, która polega na niedodawaniu do swoich lustrzanek pełnoprawnego wstępnego podnoszenia lustra - opcji którą mają w standardzie najtańsze lustrzanki Canona czy Olympusa. Dostępny samowyzwalacz 2 sekund pomaga, choć jak pokazują nasze testy, przy 50 mm nie do końca wystarcza.

Jak obejść ten problem? Chciałoby się mieć wysokiej jakości stałkę, która dla przysłon w okolicach f/5.6 - f/16 daje wybitnie ostre obrazy, najlepiej o ogniskowej zauważalnie krótszej od 50 mm, choć nie dochodzącej do szerokich kątów, oraz taką, która jest dostępna na wszystkie mocowania, tak aby umożliwić porównania międzysytemowe. Najlepszy kandydatem okazała się Sigma 30 mm f/1.4 EX DC, która jest dostępna na mocowaniach Canona, Nikona, Olympusa, Pentaxa, Sigmy oraz Sony, ma dobrą ogniskową i przymknięta potrafi generować wybitnie ostre obrazy w centrum kadru.

Sprawdźmy więc jak we współpracy z rzeczoną Sigmą wypadły A100, A700 oraz Nikon D300. Wykres pokazujący zależność wartości MTF50 (uśrednione pomiary rozdzielczości pionowej i poziomej uzyskane na dwóch tablicach testowych o różnych rozmiarach) od przysłony zaprezentowany jest poniżej.

Pierwsze co rzuca się w oczy to lekki postęp w stosunku do osiągów A100. Przechodząc na A700 możemy liczyć się ze wzrostem szczegółowości naszych obrazów, choć nie jest to postęp duży. Czy A700 w pełni wykorzystuje potencjał swoich 12 megapikseli? Porównanie do Nikona D300 pokazuje, że nie. Można zaryzykować nawet twierdzenie, że pod względem rozdzielczości obrazu na niskich ISO, A700 bliżej A100 niż do Nikona D300, co oczywiście powodem do dumy nie jest.

Obiektywy Sigma 30 mm f/1.4 EX DC wykorzystywane w pomiarze rozdzielczości otrzymaliśmy od: