Dużym utrudnieniem w użytkowaniu tego aparatu jest działanie autofokusa, który nie szwankuje jedynie w bardzo dobrych warunkach oświetleniowych. W świetle dziennym, na świeżym powietrzu lub w studio działa w miarę sprawnie (jak na tej klasy aparat mogło by być lepiej).

Szybkość

Olympus C-8080 nie zaskakuje jeśli chodzi o szybkość wykonania ekspozycji przy stałych i dobrych warunkach oświetleniowych. Wtedy prędkość wykonywania zdjęć jest przeciętna. Średni czas mierzony od naciśnięcia spustu migawki do zarejestrowania zdjęcia jako JPG w najlepszej jakości zajmuje 0.77 sek. Testowaliśmy także ile zdjęć zostanie wykonanych przez każdy aparat w trybie seryjnym w ciągu 30 sekund dla różnych formatów zapisu. Dla JPG-a o średnim stopniu kompresji o pojemności 3858 KB, (ale sczytującego obraz z pełnej matrycy) udało się wykonać 10 fotografii, dla JPG-a o dużym stopniu kompresji i pojemności 2267 KB, aparat zarejestrował 13 fotografii, zaś dla plików RAW (dla aparatów Olympusa mają one rozszerzenie ORF) o pojemności 11809 KB udało się zarejestrować 5 obrazków w przeciągu pół minuty.
Poniżej przedstawiam wykres prezentujący momenty rejestracji zdjęć w tym aparacie, przy wciśniętym spuście migawki:

Wyraźnie widać, że Olympus ładuje maksymalnie 5 zdjęć do bufora, po czym dość długo go opróżnia. Dlatego w ciągu 30 sekund udało się wykonać jedynie 10 zdjęć JPEG w najlepszej jakości (SHQ).

Menu

Pierwsze menu pojawia się tylko podczas uruchamiania aparatu (lub po przełączeniu się z wizjera na wyświetlacz LCD). Pokazuje ono wszystkie aktualne ustawienia aparatu, które możemy od razu skorygować. Znika ono po naciśnięciu spustu migawki lub po wciśnięciu przycisku menu.

Obsługa menu jest prosta, a podczas normalnej pracy na ekranie zawsze pojawiają się potrzebne parametry. Oprócz tradycyjnych parametrów ekspozycji, wiemy na której karcie pamięci pracujemy, jak wyzwalana jest migawka (w tym przypadku przez pilota), ile zdjęć możemy jeszcze wykonać i w jakim stopniu zapełniony jest bufor oraz format, w którym zapisujemy fotografie.

Zmiana dowolnych parametrów także nie powinna sprawiać problemów. Niektórym użytkownikom jednak może przeszkadzać fakt, że niezbędne w użyciu będą dwie ręce (dokładniej dwa palce), ale jest to kwestia przyzwyczajenia.

Jakość zdjęć

Zdjęcia można zapisywać w formacie RAW, TIFF oraz JPEG w trzech różnych jakościach: SHQ (Super High Quality), HQ (High Quality) oraz SQ (Standard Quality). W standardach SHQ i HQ możemy zapisywać fotografie w pełnej rozdzieczości (3264x2448) oraz w formacie 3:2 (3264x2176). Dla odmiany Standard SQ dzieli się na SQ1 i SQ2. W pierwszym mamy do dyspozycji zapis pliku w rozdzielczości: 2592x1944, 2288x1712 i 2048x1536 oraz w jakości High i Normal, zaś w SQ2: 1600x1200, 1280x960, 1024x768 i 640x480 (również możemy wybrać jakość High i Normal). SQ rozbito na dwa podtryby (chyba tylko dla wygody nawigacji), których przydatność zależy raczej od gustu użytkownika.
W tabeli poniżej przedstawione są wycinki planszy sfotografowane przy czułości ISO 100 w trzech podstawowych trybach:

SHQ
HQ
SQ (High)

Wiele parametrów ekspozycji można skompensować na komputerze, gdy aparat zapisze fotografię jako surowy zrzut z matrycy, czyli plik "RAW". W Olympusie pliki te noszą rozszerzenie *.ORF. Taki plik można pobrać tutaj (rozmiar 11.5 MB).

Klipy filmowe

Możemy nagrywać filmy z dźwiękiem w formacie Quick Time Movie (*.mov) w jakości: 640x480, 320x240, 160x120 przy 30kl/s. Format *.mov choć bardzo rozpropagowany jest w internecie, to jednak jego obróbka nie jest tak łatwa jak plików *.avi i zazwyczaj wymaga kupienia dodatkowego oprogramownaia. Minusem jest brak możliwości wykonywania zbliżeń podczas kręcenia filmów, a autofocus działa z opóźnieniem. Zaletą - dobra kompresja filmów w formacie *.mov i brak ograniczenia na długość filmu (edyną przeszkodą jest pojemność karty).

Przykładowy klip wideo nagrany podczas testów dostępny jest tutaj (rozmiar 16.8MB).