Większe odszumianie w D5000 na plikach JPEG w stosunku do D300 widać także na pomiarach szumu programem Imatest. Na najwyższych czułościach, w testowanym Nikonie, szum jest około 0.5% mniejszy niż w D300. Na niskich czułościach jest on w obu aparatach porównywalny i zarazem niski.

W Nikonie D5000 są trzy stopnie odszumiania: słaby, standardowy i mocny. Efekt ich działania na czułości ISO 3200 pokazujemy poniżej. Ponieważ ilość szumu na zdjęciach jest niewielka, również skutki odszumiania nie są duże.

3200 ISO
NR Off
NR Słabo
NR Standard
NR Mocno

Jak już wcześniej wspominaliśmy, matryce w testowanym tutaj D5000 i D300 są takie same. W poprzednim rozdziale było jednak wyraźnie widać, że JPEG-i z D5000 są bardziej odszumiane niż w D300. Czy na zdjęciach RAW także zobaczymy jakieś różnice pomiędzy tymi aparatami?

100 ISO
D5000
500D
E-620
D300
200 ISO
D5000
500D
E-620
D300
400 ISO
D5000
500D
E-620
D300
800 ISO
D5000
500D
E-620
D300
1600 ISO
D5000
500D
E-620
D300
3200 ISO
D5000
500D
E-620
D300
6400 ISO
D5000
500D
D300
12800 ISO
500D

Okazuje się, że jakość RAW-ów z D300 i D5000 jest praktycznie taka sama. Szum w całym zakresie czułości utrzymuje się w w obu aparatach na tym samym poziomie włączając w to czułości programowe: ISO 100 i 6400. Różnic nie widać także w stopniu wyostrzenia zdjęć.

Na czułościach ISO 1600 i 3200 szum w Nikonie jest minimalnie, choć zauważalnie mniejszy niż w Canonie. Czułości ISO 6400 w obu aparatach prezentują się już podobnie, co potwierdza wykres szumu.

Poziom szumu w D5000 jest bardzo niski. Zaczyna być dostrzegalny w okolicach ISO 800 i powyżej tej wartości wolno wzrasta osiągając na ISO 3200 poziom 3%. W stosunku do Olympusa E-620, pod względem szumów na najwyższych czułościach, Nikon radzi sobie o około 1.0-1.5 EV lepiej.

Pomiary na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów potwierdzają ten sam poziom szumów w obu Nikonach.

Darki

Nikon D5000 zapisuje RAW-y w postaci 12-bitowej. To odpowiada maksymalnemu poziomowi sygnału równemu 4096. Po wykonaniu 3-minutowych ekspozycji bez dopływu światła, RAW-y zostały wywołane programem dcraw, ale tak, aby uzyskać obraz jeszcze sprzed interpolacji. Sygnał w 48-bitowych plikach ograniczyliśmy jednak do zakresu od 0 do 255, tak aby pokazać to co najważniejsze. Biel na tych zdjęciach odpowiada wartościom wyższym niż 255. Oś pionowa histogramów dla zdjęć RAW ma zakres od 0 do 100000 zliczeń.

Darki zapisane w aparacie w formacie JPEG nie zostały przez nas poddane żadnym obróbkom. Odpowiednie dla nich histogramy zostały wykonane w skali logarytmicznej, ponieważ taka skala pozwala na lepsze zobrazowanie sygnału bliskiego zeru.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)

Wynik taki jaki widać powyżej był przez nas oczekiwany. Tradycyjnie już bowiem, analiza darków z lustrzanki Nikon wskazuje na programową ingerencję w RAW-y. Histogramy mają kształt połówki dzwonu, a ich maksimum jest praktycznie w zerze. Jest to zachowanie niefizyczne i sugeruje, że przed zapisem zdjęcia, sygnał jest redukowany.

Taka zaburzona statystyka nie daje nam miarodajnych wartości średniej sygnału ani odchylenia od tej wartości. Prezentujemy te dane jednak dla porządku poniżej. Można je natomiast porównać z wynikami dla Nikona D90. W obu tych lustrzankach działa prawdopodobnie ten sam algorytm. Minimalne różnice widać w średnim poziomie sygnału, ale odchylenie standardowe dla każdej wartości ISO jest takie samo w D5000 jak i w D90.