Na samym korpusie od razu rzuca się w oczy duży pierścień do zmiany ogniskowej, który jest duży, wygodny i chodzi płynnie. Co ważne, gdy nim poruszamy, czujemy, że cały układ soczewek wraz z tubusem chodzi dość stabilnie i bez luzów. Oszczędności widać za to na pierścieniu do manualnego ustawiania ostrości. Po pierwsze jest on dużo węższy od pierścienia do zmiany ogniskowej, nie chodzi tak solidnie (ma delikatne luzy), kręci przednim układem soczewek (co spowoduje problemy we współpracy z filtrami połówkowymi czy polarami) oraz jest pozbawiony jakiejkolwiek skali ostrości.

Pomiędzy pierścieniem do zmiany ogniskowej a bagnetem znajdziemy jeszcze przełącznik trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF) oraz włącznik stabilizacji.

Konstrukcję wewnętrzną obiektywu oparto o 12 soczewek ustawionych w 10 grupach. Co warte pokreślenia, jedną z przednich soczewek wykonano z niskodyspersyjnego szkła UD, co ma zapewnić brak problemów z aberracją chromatyczną i sferyczną. Dodatkowo otrzymujemy 7-mio listkową przysłonę, którą w zależności od ogniskowej możemy domknąć do f/22-32. Obiektyw jest też wyposażony w rotujące mocowanie filtrów o średnicy 58 mm.

Porównanie cen analogicznych obiektywów wyposażonych w stabilizację i bez niej pokazywało, że w przypadku Canona dopłacamy za nią około 1500-2000 zł. Wystarczy popatrzeć na modele EF 70-200 f/2.8L, gdzie oba obiektywy są uznawane za porównywalne optycznie, a różnią się praktycznie tylko IS-em oraz ceną. Jak mamy więc patrzeć na zapewnienia Canona, który twierdzi, że w EF-S 55-250 IS daje nam stabilizację na poziomie 4 EV, czyli tak samo skuteczną jak w najdroższych i najnowszych L-kach, i tym razem w cenie niespełna 1000 zł za całość? Spróbujmy to zweryfikować spoglądając na poniższy rysunek, który pokazuje nam wycinki scenki testowej uzyskane przy ogniskowej 100 mm i przy stabilizacji raz wyłączonej a następnym razem włączonej.

Widać z niego jasno, że podobne efekty uzyskujemy stosując czas 1/100 sekundy przy braku stabilizacji, co dla czasu 1/15 sekundy dla stabilizacji włączonej. Oznacza to możliwość wydłużenia czasu na poziomie 6.5-7 razy czyli skuteczność stabilizacji na poziomie 2.7 EV. Sporo brakuje do obiecywanych 4 EV, tym bardziej, że stabilizację na poziomie 2-3 EV dają nam matryce w tanich lustrzankach Sony, Pentaxa czy Olympusa.

Atutem stabilizacji w obiektywie miała być jej większa skuteczność. I faktycznie jest to atut, ale tylko w najdroższych instrumentach, gdzie ich całkowita cena usprawiedliwia zastosowanie takich elementów, które umożliwią dojście do 4 EV. W przypadku tanich "szkieł" klasy testowanego tu EF-S 55-250 IS, gdzie oszczędza się na wielu rzeczach aby obiektyw skierować do początkującego użytkownika, uzyskanie stabilizacji tak samo skutecznej jak w najdroższych L-kach, jest mało prawdopodobne.