Wartości dla Sony A900 są wyraźnie niższe niż dla A100, co sugeruje, że jego piksele pracują mniej efektywnie niż u A100. Z jednej strony to zrozumiałe, bo matryce CCD na niskich czułościach zwykle pokazywały troszkę lepsze wyniki niż CMOS-y. Z drugiej, różnice są naprawdę spore, co pokazuje problemy A900 w oddawaniu dobrego kontrastu lub/i dużej liczby szczegółów. Miejsce na analizę tego zagadnienia jest jednak w teście A900, a nie w teście obiektywu, więc w tym momencie na tym poprzestaniemy i wrócimy do dyskusji własności optycznych obiektywu.

W obu przypadkach zachowanie na pełnym otworze jest słabe. Poziom lekko ponad 20 lpmm znajduje się daleko od 30 lpmm, które uznajemy za wynik akceptowalny, Jest on osiągany dopiero od f/2.0 i od tego momentu obiektyw daje nam ostre obrazy, które dla zakresu f/2.8-11 robią się bardzo ostre. Wyniki te, choć bardzo dobre, nie są wybitne, a takich oczekiwalibyśmy od "stałki", za którą musimy wyłożyć prawie 5000 zł. Wystarczy tylko przypomnieć, że najlepsze obiektywy stałoogniskowe testowane na 10-megapikselowych matrycach A100 czy D200 dawały wyniki sięgające okolic 47 lpmm. Sony zaś sięga poziomu 44 lpmm.

Gdy spojrzymy na poniższy rysunek, przekonamy się, że na brzegu kadru mamy jeszcze więcej problemów.

Słabej jakości obrazy uzyskujemy dla przysłon f/1.4-2.8 i dopiero powyżej tych wartości, obiektyw, na APS-C, zaczyna "rysować" w miarę ostro. Tutaj widać też dodatkowe różnice pomiędzy małą matrycą a pełną klatką, która ze względu na większy detektor stawia wyższe wymagania na brzegu. Przez to, na A900 obiektyw nigdzie nie osiąga poziomu przyzwoitości i w miarę akceptowalne obrazy uzyskuje się tylko dla przysłon z okolic f/5.6-16.

Na zakończenie, tradycyjne już wycinki zdjęć tablicy testowej uzyskane w JPEG-ach zapisywanych równolegle z RAW-ami. Prezentujemy wycinki z centrum kadru dla A100 i z rogu dla A900. Przy porównywaniu, proszę wziąć pod uwagę fakt, iż A100, w standardowych ustawieniach, mocniej wyostrza JPEG-i niż A900.