W Panasoniku G5 zastosowana została matryca typu Live-MOS o całkowitej liczbie 18.31 milionów pikseli i rozmiarze 17.3×13 mm (proporcje 4:3). Efektywna liczba pikseli wynosi 16.05 milionów, co pozwala na zapis zdjęć o maksymalnej rozdzielczości wynoszącej 4608×3456 pikseli. Na razie nie znamy powodów tak dużej różnicy pomiędzy całkowitą, a efektywną liczbą pikseli. Surowe zdjęcia zapisywane są jako pliki z rozszerzeniem RW2.

Rozdzielczość układu jako całości

Rozdzielczość podstawowego układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50) wyznaczyliśmy korzystając z kitowego obiektywu Panasonic LUMIX G VARIO 14-42 mm f/3.5-5.6. Ogniskowa ustawiona została na 18 mm. Pomiarów dokonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

Jeżeli wziąć pod uwagę różnice obiektywów - kitowego, użytego w tym teście i stałoogniskowego, użytego w teście Lumixa G3, to można uznać, że obydwa aparaty pod względem rozdzielczości na zdjęciach zapisywanych w formacie JPEG zachowują praktycznie tak samo. Taki wynik nie dziwi wobec bardzo zbliżonej efektywnej liczby pikseli w obydwu aparatach. Wpływ wyostrzania można zauważyć na wykresach przebiegu profilu na granicy czerni i bieli oraz funkcji MTF. Przykładowy wykres otrzymany podczas testowania G5 pokazujemy poniżej.

Na wykresie widać wyraźne maksimum związane z obecnością zauważalnego wyostrzania, które działa nawet dla poziomu −2.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczyliśmy, jak zwykle, w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonaliśmy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy do formatu TIFF za pomocą programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Projektanci G5 postanowili, że filtr AA ma mieć różną moc w zależności od kierunku, co wpływa na różnice rozdzielczości poziomej i pionowej na zdjęciach. Na rysunku rozdzielczość poziomą oznaczyliśmy czerwonymi kwadratami, a pionową niebieskimi kwadratami.

Do porównania użyliśmy wyników osiągniętych przez poprzedni model Panasonika, czyli G-3 oraz nowy bezlusterkowiec Olympusa, czyli E-PL5. Rozdzielczość zmierzona dla G-5 okazała się najniższa w stawce.

Przebiegi profilu na granicy czerni i bieli (linia czarna na górnym wykresie) oraz funkcji MTF dla G5 są bardzo zbliżony do tego, co obserwowaliśmy dla poprzednich modeli bezlusterkowców Panasonika. Co prawda górny wykres nie pokazuje ekstremów świadczących o wyostrzaniu, jednak w przebiegu funkcji MTF można zauważyć sporą wartość – w okolicy 20% – dla częstotliwości Nyquista. Po raz kolejny mamy więc do czynienia z osłabieniem filtru AA. Nie jest to jednak tam mocne osłabienie, jak w niektórych modelach systemu Mikro 4/3, a jednocześnie jest obserwowane tylko dla jednej współrzędnej. Wyniki z drugiej współrzędnej wskazują, że tam mamy do czynienia z dość silnym filtrem AA. Skąd takie różnice w podejściu do problemu filtrów i rozdzielczości, i to w aparatach w zasadzie z tej samej linii, nie wiemy.