Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od analizy wyników otrzymanych dla plików RAW.

Dla centrum kadru wyniki maksymalne aparat uzyskuje już po delikatnym przymknięciu przysłony. Także osiągany wynik (maksimum to 2193 LW/PH) jest bardzo dobry. To świetna wiadomość, oznaczająca, że mamy do czynienia z wysokiej klasy obiektywem. Trochę gorzej obiektyw zachowuje się w rogach kadru. W tym wypadku, by cieszyć się maksymalną ostrością, musimy przymknąć przysłonę aż do liczby f/5.6–f/8, gdzie jakość zaczyna ograniczać już dyfrakcja.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG, które wykonaliśmy z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość. Wykresy prezentują wyniki dla centrum i brzegu kadru.

Zarówno w centrum jak i na brzegu kadru wyniki notowane dla plików JPEG są wyraźnie lepsze niż w wypadku RAW-ów. Oznacza to, że nawet na minimalnym poziomie proces wyostrzania JPEG-ów jest dość wyraźny.

Spójrzmy na przebiegi funkcji MTF dla składowych poziomej (lewy wykres) i pionowej (prawy) dla plików RAW.

Brak dużych różnic pomiędzy składowymi pionowymi i poziomymi dla wszystkich wartości ogniskowych dowodzi symetryczności filtra dolnoprzepustowego, choć jest on słabszy. Odpowiedź w częstości Nyquista sięga 19% – to dowód na osłabienie filtru dolnoprzepustowego. Sam kształt krzywej pokazuje też, że nie mamy do czynienia ze znaczącym wyostrzaniem plików RAW. Oba te fakty jasno pokazują, że za wysokie wartości zdolności rozdzielczej dla plików RAW odpowiedzialny jest nie tylko obiektyw, ale też filtr antyaliasingowy.

Uzyskane wyniki skłoniły nas do porównania zachowania obiektywu do przetestowanych przez nas na aparacie Nikon D3x (w nim też mamy pełnoklatkową matrycę o rozdzielczości 24 Mpix) modeli Zeissa oraz Nikkora. Wynik prezentujemy poniżej.

Powyższy wykres potwierdza to, co napisaliśmy wcześniej. Mamy do czynienia z wysokiej klasy obiektywem, który jak równy z równym walczy z jaśniejszymi obiektywami klasy 35 mm przeznaczonymi do lustrzanek.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

f/4

f/22

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Wartości z przedziału 0.08–0.15% uznajemy je za umiarkowane, a z zakresu 0.04–0.08% za nieznaczące. Osiągi poniżej 0.04% możemy potraktować jako aberrację znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Aberracja chromatyczna w aparacie RX1 nie stanowi większego problemu. Pliki JPEG oraz RAW wykazują poziom tej wady na bardzo równym poziomie, którą to określić możemy jako nieznaczącą, niezależnie od tego, jak bardzo domknięta jest przysłona obiektywu. Należy zatem uznać, że aberracja jest bardzo dobrze kontrolowana.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

f/4	f/8

Dystorsja

Pliki w formacie RAW wykazują dystorsję beczkową, której wartość wyznaczyliśmy na −2.5%. W wypadku plików JPEG mamy możliwość programowej korekcji dystorsji, która to sprowadza wymiar tej wady do wartości praktycznie zerowych. Przy wyłączonej korekcji pliki JPEG w granicach błędu dają wyniki zgodne z tymi zaprezentowanymi na wykresie poniżej.

Warto wspomnieć, że w przeciwieństwie do np. RX100 oprogramowanie Adobe Lightroom nie koryguje automatycznie plików RAW.

Choć poziom −2.5% nie jest mocno uciążliwy, warto nadmienić, że nie wygląda on dobrze na tle innych obiektywów klasy 35 mm. Znaczna większość obiektywów 35 mm przeznaczona do lustrzanek pokazuje dystorsję w zakresie od −1.0 do −1.9%.

Koma i astygmatyzm

W aparacie RX1 koma jest korygowana dostatecznie: obraz diody w rogu kadru w przeciwieństwie do jego centrum jest nieznacznie zniekształcony. Trudno jednak uznać poziom tej wady za mocno przeszkadzający w realnym użytkowaniu.

Poziom astygmatyzmu dla modelu RX1 został oszacowany na 9.8%. To wartość, która może odpowiadać za niższe wyniki rozdzielczości dla najbardziej otwartej przysłony. Wystarczy jednak przymknąć przysłonę o 1 działkę, by poziom tej wady zmniejszył się do 2.6%.

Winietowanie

Aparat RX1 umożliwia sterowanie korekcją winietowania dla plików JPEG i choć pomiary zostały wykonane dla obu formatów zapisu, prezentujemy wyniki tylko dla formatu JPEG – z uwagi na ich tożsamość z wynikami dla plików RAW. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabeli.

Jak widać, winietowanie w aparacie RX1 poważny problem stanowi tylko dla maksymalnego otworu względnego. Dla najbardziej otwartej przysłony otrzymaliśmy wynik −2.18 EV, który stopniowo zmniejsza się wraz z przymykaniem przysłony do wartości około f/5.6. Dalsze przymykanie nie zmienia już wartości winietowania.

f/2	f/2.8
f/4	f/5.6

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw RX1 składa się z 8 soczewek ułożonych w 7 grupach, czyli posiada aż 14 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii. Trudno jednak sprowokować aparat do pokazania takowych. Dopiero przy specyficznym umieszczeniu słońca w kadrze i mocnym domknięciu przysłony widoczne stają się kolorowe artefakty, choć należy przyznać, że nie są one dużej wielkości. Dobrą wiadomością jest także niewielki wpływ odblasków na ogólny kontrast zdjęcia.