Pentax K-5 II - test aparatu
7. Szumy i jakość obrazu w RAW
Poziom szumu na zdjęciach JPEG jest dość niski, bowiem nawet dla czułości ISO 51200 nie przekracza 3%. Widać jednak wyraźnie, że począwszy od wartości ISO 3200 aparat odszumia zdjęcia i nie mamy na to żadnego wpływu (wyłączyliśmy w menu redukcję zakłóceń). Znów musimy potępić takie zachowanie. W zaawansowanym sprzęcie, jeśli użytkownik coś wyłącza, to najczęściej robi to świadomie i nie chce być na siłę poprawiany przez programistów, którzy zachowują się jakby wiedzieli lepiej, co chcemy uzyskać.
W aparacie mamy do wyboru cztery ustawienia dotyczące odszumiania: niskie, średnie, silne, auto oraz wyłączone. Co więcej, w menu aparatu znajdziemy także opcję pozwalającą zdefiniować odszumianie dla każdej czułości z osobna. Działanie funkcji usuwania zakłóceń pokazujemy na wycinkach zdjęć scenki, wykonanych z czułością ISO 25600.
ISO 25600 | |||
|
|||
|
|||
|
|||
|
|||
|
Użycie niskiego stopnia odszumiania nie powoduje znaczącej utraty detali (w przeciwieństwie do stopnia opisanego jako silne) i wydaje się być rozsądnym wyborem w przypadku korzystania z formatu JPEG.
Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z K‑5 II (zapisywane jako 14-bitowe pliki DNG) wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y.
Porównanie wycinków ze zdjęć RAW pokazuje, że podobnie jak w przypadku JPEG-ów, różnice w obrazowaniu matryc K‑5 i K‑5 II występują w bardzo niewielkim zakresie. Tutaj również fotografie wykonane przy czułości ISO 12800 oraz 25600 zdają się charakteryzować minimalnie lepszą ostrością.
Począwszy od wartości ISO 1600 poziom szumu na zdjęciach z K‑5 i K‑5 II jest mniejszy niż w A57. Wraz ze zwiększaniem czułości, przewaga Pentaksa nad Sony mocniej się uwidacznia. Ciekawym jest fakt, że zakłócenia obrazu są mniej uciążliwie w przypadku K-30 niż K‑5 II i to w całym zakresie dostępnych wartości ISO. Przypomnijmy jednak, że w teście K-30 zauważyliśmy redukcję sygnału przy ISO 3200.
Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.
Wykres szumu wykonany dla RAW-ów po raz kolejny bardzo przypomina odpowiedni przebieg, który sporządziliśmy w teście K‑5. Krzywa ma przebieg wykładniczy i nie wykazuje żadnych załamań. Warto w tym miejscu dodać, że górną granicę wykresu ograniczyliśmy do 14% aby zachować jego czytelność dla niższych czułości. Z tego powodu nie zmieściła się na nim wartość szumu przy ISO 51200 dla składowej niebieskiej, która osiągnęła 16.3%. K‑5 II cechuje się niższym szumem niż lustrzanki konkurencji, które wyposażono w analogiczne matryce. Przewaga ta wynosi przykładowo 1/3 EV nad Nikonem D5100, czy 1–1.5 EV nad Sony Alpha A57. Z kolei Pentax K-30 minimalnie góruje nad K‑5 II (z wyjątkiem ISO 25600), choć różnice są doprawdy symboliczne i najprawdopodobniej wynikają z faktu, że K-30 na wyższych czułościach odszumia także RAW-y.
Na podstawie wyników pomiarów przeprowadzonych na 48-bitowych TIFF-ach, możemy wysnuć podobne wnioski odnośnie różnic pomiędzy opisywanymi modelami.
Darki
Pentax K‑5 II zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej, co odpowiada maksymalnemu poziomowi sygnału równemu 16384. Po wykonaniu 3-minutowych ekspozycji bez dopływu światła, RAW-y zostały wywołane programem dcraw, ale tak, aby uzyskać obraz jeszcze sprzed interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku K‑5 II zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 100 000 zliczeń.
RAW | |||
ISO | Dark Frame | Crop | Histogram |
80 | |||
100 | |||
200 | |||
400 | |||
800 | |||
1600 | |||
3200 | |||
6400 | |||
12800 | |||
25600 | |||
51200 |
Histogramy wygenerowane na podstawie zdjęć z K‑5 II swoim kształtem nie przypominają gaussowskiego dzwonu. Rozkłady są przesunięte w lewą stronę, a ich maksimum wypada praktycznie w zerze. Innymi słowy cała ich lewa część została obcięta. W związku z tym cała statystyka sygnału, którą prezentujemy w tabelce poniżej, jest zaburzona, a wartości średnie są mniejsze od odchylenia standardowego. Do wyglądu darków nie mamy większych zastrzeżeń, bowiem nie wykazują cech bandingu, a szum jest praktycznie jednorodny.
ISO | średni poziom sygnału | odchylenie standardowe |
80 | 0.233 | 0.833 |
100 | 0.243 | 0.878 |
200 | 0.573 | 1.786 |
400 | 1.772 | 4.180 |
800 | 3.806 | 8.043 |
1600 | 7.984 | 15.841 |
3200 | 16.414 | 33.378 |
6400 | 33.214 | 67.174 |
12800 | 46.955 | 77.963 |
25600 | 88.305 | 145.381 |
51200 | 166.569 | 306.843 |
Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.
JPEG | |||
ISO | Dark Frame | Crop | |
80 | |||
100 | |||
200 | |||
400 | |||
800 | |||
1600 | |||
3200 | |||
6400 | |||
12800 | |||
25600 | |||
51200 |