Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12233, które są robione dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń zarówno dla centrum, jak i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Jak widać na powyższym wykresie, testowany aparat osiąga najwyższą rozdzielczość dla przysłon f/2 oraz f/2.8 dla najkrótszej ogniskowej. Dalsze przymykanie przysłony jak i zwiększanie ogniskowej powoduje spadek rozdzielczości. Jeśli weźmiemy pod uwagę wielkość i rozdzielczość matrycy, oznacza to, że głównie dyfrakcja ogranicza osiągi obiektywu, a wyniki na poziome 1700 linii należy traktować jako znakomite. Aberracje optyczne dają oczywiście o sobie znać, ale zauważalny wpływ na rozdzielczość w centrum kadru mają tylko w samych okolicach maksymalnego otworu względnego.

Spójrzmy na przebiegi funkcji MTF dla składowych poziomej (lewy wykres) i pionowej (prawy) dla plików RAW:

6 mm
11 mm
22 mm
42.8 mm

Brak dużych różnic pomiędzy składowymi pionowymi i poziomymi dla wszystkich wartości ogniskowych dowodzi symetryczności filtra dolnoprzepustowego, a niskie wartości świadczą o tym, że posiada on standardową siłę. Kształt krzywych pokazuje też, że nie mamy do czynienia z wyostrzaniem plików RAW.

Spójrzmy teraz na zachowanie się obiektywu na brzegu kadru.

Tutaj sytuacja nie jest już tak klarowna jak przy centrum kadru. Widać wyraźną granicę, dla której aparat osiąga najlepsze rezultaty - to przysłona f/4. Za nią wyniki są podobne do tych z centrum kadru - z tą różnicą, że zwiększa się dysproporcja między poszczególnymi ogniskowymi. Obiektyw najlepiej spisuje się, gdy ustawimy go na 22.1 mm (ekwiwalent 90 mm), natomiast najsłabsze wyniki na brzegu notuje po ustawieniu w pozycji “tele”. Widzimy też, że wartości dla szerokiego kąta i maksymalnie otwartej przysłony ograniczone są inną wadą. Z następnego podrozdziału dowiemy się, czy to aberracja chromatyczna.

Patrząc całościowo na wykresy, stwierdzamy, że dysproporcje między centrum a brzegiem kadru nie są duże pod warunkiem ustawienia przysłony na wartość f/4 lub większą. Wyjątkiem jest maksymalna ogniskowa, dla której pogorszenie jakości na brzegu kadru jest naprawdę duże i to niezależnie od użytej przysłony.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG, które wykonaliśmy z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość. Wykresy prezentują wyniki dla centrum i brzegu kadru.

Zarówno w centrum jak i na brzegu kadru wyniki notowane dla plików JPEG są bardzo podobne do tych uzyskanych z pomiarów plików RAW. Oznacza to, że na minimalnym poziomie proces wyostrzania JPEG-ów - o ile w ogóle zachodzi - jest niezauważalny.

Na zakończenie tej części rozdziału prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

6 mm f/2

6 mm f/8

Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna w aparacie P7700 nie stanowi żadnego problemu. Dla każdej kombinacji ogniskowej i przysłony zmierzony poziom aberracji chromatycznej został przez nas sklasyfikowany jako znikomy.

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.08% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Analizując pliki RAW, widzimy, że niezależnie od użytej kombinacji ogniskowej i przysłony aparat plasuje się poniżej poziomu wady, który określamy mianem “umiarkowana”. Spójrzmy na wyniki pomiarów surowych plików.

Jak widać, wada nie wykracza poza poziom umiarkowany - i to tylko dla najkrótszej ogniskowej. Dla innych ogniskowych w całym zakresie przysłon utrzymuje się ona na poziomie nieznaczącym.

Przy analizie zdolności rozdzielczej wspomnieliśmy, że słabsze wyniki na brzegu mogą być spowodowane aberracją chromatyczną. Widzimy jednak, że aparat dość dobrze koryguje tę wadę, a mimo to wyniki na brzegu kadru i dla szerokiego kąta są słabsze.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przedstawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

6 mm f/2.8	22 mm f/5.6

Dystorsja

Aparat P7700 umożliwia sterowanie korekcją zniekształceń dla plików JPEG i choć pomiary zostały wykonane dla obu formatów zapisu, prezentujemy tylko te otrzymane dla formatu JPEG – z uwagi na ich tożsamość z osiągami dla plików RAW. Otrzymane wartości prezentujemy w tabeli.

Jak łatwo zauważyć, zniekształcenia są średniej wielkości; dystorsja beczkowa dla szerokiego kąta już przy ekwiwalencie 50 mm zamienia się w poduszkową. Włączenie korekcji zniekształceń w plikach JPEG powoduje całkowite usunięcie tej wady. Warto podkreślić, że w porównaniu do poprzednio testowanych aparatów P7700 charakteryzuje się niebywale niską dystorsją dla szerokiego kąta.

JPEG	RAW
6 mm
11 mm
42.8 mm

Kilka słów komentarza należy się też wywoływaniu zdjęć w programie Adobe Lightroom. Otóż w przeciwieństwie do innych aparatów kompaktowych segmentu premium testowanych na naszym portalu, pliki NRW tworzone przez aparat P7700 - podobnie jak to było w wypadku modelu Sony RX1 - nie są automatycznie korygowane.

Koma i astygmatyzm

A aparacie P7700 koma jest korygowana dość dobrze: obraz diody ani w centrum, ani w rogu kadru nie jest bardzo zniekształcony. Jedynie róg przy szerokim kącie wykazuje drobne cechy tej wady, choć nadal należy uznać ją za mało przeszkadzającą w realnym użytkowaniu.

centrum	brzeg
6 mm, f/2
11 mm, f/2.8
42.8 mm, f/4

Poziom astygmatyzmu dla modelu P7700 został oszacowany na 3%. Wystarczy jednak przymknąć obiektyw o jedną działkę przysłony, by spadł on niemal do zerowego poziomu.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności na plikach JPEG. Otrzymane przez nas wyniki prezentujemy w tabelce poniżej.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Jak widać, dla plików JPEG winietowanie tylko dla kombinacji najszerszego kąta i maksymalnej przysłony może stanowić mały problem. Wynik na poziomie -1.8 EV jest stosunkowo niewielki, jednak należy zdecydowanie powiedzieć, że w wypadku plików JPEG powinien on być usunięty na drodze programowej. Co ciekawe - niezależnie od użytej przysłony dla najszerszego kąta zmierzona winieta nie spada poniżej wartości 0,9 EV; to znak, że winietowanie jest przede wszystkim spowodowane zbyt małą tylną soczewką. Dla innych ogniskowych sytuacja jest dużo lepsza, a winieta nie jest gorsza od wartości około 0.5 EV i szybko spada wraz z przymykaniem przysłony.

Przy analizie plików RAW należy zauważyć, że charakterystyka obiektywu jest wręcz identyczna jak przy pomiarach plików JPEG, jedynie poziom wady nieznacznie wzrasta. Trzeba jednak przyznać, że (poza szerokim kątem) wyniki poniżej 1 EV są bardzo dobre.

JPEG	RAW
6 mm, f/2
6 mm, f/2.8
6 mm, f/4
6 mm, f/5.6
6 mm, f/8
11 mm, f/2.8
11 mm, f/4
11 mm, f/5.6
11 mm, f/8
42.8 mm, f/4
42.8 mm, f/5.6
42.8 mm, f/8

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw P7700 składa się z 13 soczek ułożonych w 10 grupach, czyli posiada aż 20 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii. I rzeczywiście: aparat dość słabo radzi sobie z odblaskami. Jest to szczególnie widoczne przy maksymalnym wysunięciu obiektywu; wówczas kolorowe promieniste wzory dość mocno zniekształcają rejestrowany obraz. Dobrą wiadomością jest jednak niewielki wpływ odblasków na ogólny kontrast zdjęcia − co wyraźnie widać na przykładzie z szerokiego kąta.

6 mm, f/2	6 mm, f/8
42.8 mm, f/4	42.8 mm, f/8