Rękojeść aparatu możemy zaliczyć do wygodnych, choć nie daje całkowitego oparcia dla małego palca prawej dłoni. Uchwyt został na szczęście dobrze wyprofilowany, dzięki czemu zapewnia niezły komfort i pewność trzymania. Podczas wykonywania zdjęć testowych nie odczuliśmy większych trudności utrzymania w jednej ręce korpusu z zamocowanym obiektywem Pentax-smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM. W razie potrzeby, w ofercie producenta dostępny jest dodatkowy uchwyt do zdjęć pionowych, oznaczony symbolem D-BG4. Warto również wspomnieć, że solidna obudowa oraz obecność uszczelnień pozwalają na wykorzystanie K‑5 IIs w trudnych warunkach.

Dużą zaletą testowanego Pentaksa jest bogactwo opcji konfiguracyjnych oraz rozmaitych funkcji ułatwiających fotografowanie. Do dyspozycji użytkownika pozostają np. interwałometr, wielokrotna ekspozycja, tryby TAv i Sv (priorytet odpowiednio czasu i przysłony oraz czułości), mikroregulacja AF czy elektroniczna poziomica. Na uwagę zasługuje również, znana z kilku innych modeli tej firmy, funkcja „Dostosowanie kompozycji”. Pozwala ona sterować położeniem matrycy za pomocą przycisków kierunkowych. Sensor można nieznacznie przesuwać w górę lub w dół, oraz obracać pod niewielkim kątem. Ta funkcja może się przydać, kiedy nie mamy statywu z głowicą z mikroruchami, a chcemy dokładnie wykadrować nasze zdjęcie. Należy jednak pamiętać, że przy skrajnych ustawieniach matrycy może dać o sobie znać winietowanie obiektywu.

Podobnie jak w innych modelach klasy półprofesjonalnej, producent zdecydował się na zastosowanie dwóch pokręteł nastawczych. Jak wspomnieliśmy w poprzednim rozdziale, układ przycisków jest identyczny z modelem K‑5. Duża liczba optymalnie rozmieszczonych elementów sterujących niewątpliwie ułatwia obsługę aparatu i nie zmusza nas do częstego zaglądania do menu. Zaletą aparatu jest także stosunkowo cicha praca migawki i lustra.

Obiektywy

Pentax K‑5 IIs jest w pełni kompatybilny z obiektywami z bagnetem KAF3 (z silnikiem SDM), KAF2 (obiektywami posiadającymi styki ustawiania ostrości, styki informacyjne i zasilające), a także z KAF i KA. Korzystając z obiektywów z ręczną regulacją ostrości aparat potwierdza ostrość i mierzy przez obiektyw światło. Przy włączonej stabilizacji drgań można też podać wartość ogniskowej obiektywu, aby mechanizm ten działał prawidłowo nawet z obcą optyką.

Szybkość

Aparat jest gotowy do pracy po ok. 1 sekundzie od przekręcenia włącznika w pozycję ON. Dokonywanie zmian ustawień, czy poruszanie się po menu Pentaksa odbywa się szybko i sprawnie. Podobnie jest z powiększaniem zdjęć i włączaniem widoku miniaturek. Kasowanie plików czy stosowanie filtrów cyfrowych do wykonanych fotografii zabiera kilka sekund, ale nie są to irytujące opóźnienia. Jedyny moment, kiedy aparat dostaje „zadyszki” to składanie zdjęć HDR, które trwa kilkanaście sekund.

Zdjęcia seryjne

K-5 IIs posiada dwa tryby wykonywania zdjęć seryjnych: Hi (szybkie) oraz Lo (wolne). Deklarowana prędkość rejestracji w przypadku serii szybkiej wynosi 7 kl/s, natomiast wolnej – 1.6 kl/s. Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC 16GB Extreme Pro 633x class 10 o pojemności 16 GB przy ustawionej czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w RAW zajmowały 31.8 MB, a pliki JPEG (najlepszej jakości) około 9.4 MB. Dla trwającej 30 sekund serii Hi otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• 72 zdjęcia JPEG (2.4 kl/s),
• 40 zdjęcia RAW (1.33 kl/s),

Jak widać na powyższych wykresach, deklarowana prędkość rejestracji w serii Hi utrzymuje się przez ponad 3 s (format JPEG) lub niecałe 3 s (format RAW). Po zapełnieniu bufora, średnia prędkość zapisu wyniosła 1.86 kl/s dla JPEG-ów oraz 0.7 kl/s dla RAW-ów. Po zakończeniu wykonywania serii zdjęć, zapisanie wszystkich danych na kartę pamięci trwało ok. 10 s w przypadku plików JPEG i ok. 35 s dla RAW-ów. Osiągi K‑5 IIs w tej kategorii są praktycznie takie same jak w K-5 i K-5 II. Podczas 30 sekundowej serii w modelu „s” udało nam się zapisać po 2 zdjęcia mniej, zarówno w formacie JPEG jak i RAW.

Zdjęcia z przedziałem czasu

K-5 IIs został wyposażony w interwałometr. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy wpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 3 s do 24 h), a następnie podać liczbę fotografii, które chcemy zrobić (od 1 do 999). Istnieje także opcja zdefiniowania godziny rozpoczęcia rejestracji serii zdjęć.

Stabilizacja obrazu

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć na każdym czasie ekspozycji z szerokiego zakresu czasów. Serię robimy raz z włączoną, a drugi raz z wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy w formie procentowej stosunku liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Odległość między dwoma krzywymi na wykresie jest miarą skuteczności stabilizacji. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji czyli czasowi 1/160 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Pentax-smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM ustawionym na 50 mm.

Skuteczność systemu redukcji drgań oceniamy na ok. 2.5 EV, a zatem rezultat, jaki osiągneliśmy za pomocą K‑5 IIs jest zadowalający.

Czyszczenie matrycy

Czyszczenie czujnika obrazu polega na wprawieniu go w krótką serię drgań, w celu usunięcia drobinek kurzu. W menu istnieje opcja uruchomienia tej funkcji na żądanie, a także zaprogramowania by czyszczenie było przeprowadzane przy każdym włączeniu lub/i wyłączeniu aparatu. Podczas testowania zauważyliśmy kilka niewielkich cząstek kurzu na matrycy, których system czyszczenia nie był w stanie usunąć.

Lampa błyskowa

Lampa błyskowa w K-5 IIs podnosi się dość wysoko nad korpus aparatu. Jej liczba przewodnia to 13 m (przy ISO 100), a pokrywa ona swym zasięgiem kąt 75 stopni, odpowiadający obiektywowi o ekwiwalencie ogniskowej 28 mm. Kompensacja mocy błysku zawiera się w przedziale od −2 do +1 EV (w krokach co 1/2 EV), a najkrótszy czas synchronizacji wynosi 1/180 s. Pomiar błysku działa na bazie automatyki P-TTL. Lampa może pracować w następujących trybach:

• Błysk automatyczny,
• Błysk automatyczny + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Błysk ręczny,
• Błysk ręczny+ redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja na tylną kurtynę,
• Tryb bezprzewodowy – wbudowana lampa może służyć jako sterownik zdalnego wyzwolenia lamp AF540FGZ lub AF360FGZ.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Pentax smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Pentax K-5 II oraz Nikon D5200.

K-5 IIs, tryb M	K-5 IIs, tryb P
K-5 II, tryb M	K-5 II, tryb P
D5200, tryb M	D5200, tryb P

Lampa zastosowana w Nikonie doświetliła większy obszar niż te w K-5 II i K-5 IIs, zarówno w trybie M, jak i P. Co ciekawe, spośród dwóch Pentaksów, to K-5 IIs poradził sobie odrobinę gorzej od swojego „bliźniaka”. Warto również zwrócić uwagę na fakt, iż deklarowana liczba przewodnia fleszy jest taka sama w przypadku wszystkich trzech zestawionych aparatów.

Autofokus

Za pracę systemu automatycznego ustawiania ostrości w K‑5 IIs odpowiada czujnik SAFOX X. Działa on w zakresie od −3 do 18 EV (przy ISO 100 i 1.4/50 mm), czyli powinien lepiej się sprawdzać podczas pracy w kiepskich warunkach oświetleniowych niż moduł zastosowany w modelu K‑5. Do dyspozycji mamy 11 punktów AF, w tym 9 krzyżowych (o podwójnej precyzji). Przy pomocy przełącznika znajdującego się na obudowie, możemy wybrać jeden z trzech trybów ustawiania ostrości:

• AF.S – tryb pojedynczy automatyki ostrości – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź migawki,
• AF.C – tryb ciągły – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź zdjęć seryjnych,
• MF – ręczne ustawienie ostrości.

Punkty AF można wybierać ręcznie (korzystając z wybieraka wielofunkcyjnego), używać tylko centralnego punktu lub pozwolić, by automatyka wybierała je za nas spośród grupy 5 lub 11 punktów. Wspomaganie automatyki ostrości w warunkach słabego oświetlenia może odbywać się za pomocą wbudowanej diody świecącej. W trybie manualnego ustawiania ostrości możemy się posiłkować funkcją powiększenia obrazu (maksymalnie 10-krotnego), dostępną po wciśnięciu przycisku INFO.

Testowanie autofokusa w K‑5 IIs rozpoczęliśmy od sprawdzenia, czy we współpracy z obiektywem Pentax smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM istnieje tendencja do ustawiania ostrości za lub przed właściwym punktem. Odpowiednie zdjęcia wykonaliśmy po ustawieniu ogniskowej na wartość 50 mm, a przysłony na f/2.8. Spójrzmy na poniższe zdjęcia testowe:

Światło 5500K, odległość ok. 55 cm

Światło 5500K, odległość ok. 95 cm

Światło 3000K, odległość ok. 55 cm

Światło 3000K, odległość ok. 95 cm

Przy fotografowaniu z odległości ok. 55 cm w oświetleniu żarowym mamy do czynienia z niewielkim back-fokusem. Po zwiększeniu do ok. 95 cm dystansu od tablicy testowej, przy świetle 3000K zwiększył się również back-focus, natomiast w świetle 5500K dopiero się pojawił (choć nie jest bardzo duży). Korekty autofokusa (na wartość +5) dokonaliśmy zatem w taki sposób, żeby aparat z obiektywem prawidłowo ostrzyły przy oświetleniu 5500K, na odległość w jakiej znajdowała się tablica testowa.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć i mierzymy na nich rozdzielczość. Zdjęcia wykonane zostały z obiektywem Pentax smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM ustawionym na ogniskowej 50 mm i przysłonie f/2.8. Przed każdym zdjęciem tablicy testowej obiektyw był przeogniskowany. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Oprócz standardowego testu autofokusa, sprawdziliśmy również jak zastosowany w testowanej lustrzance moduł radzi sobie przy świetle żarowym.

W odróżnieniu od modelu K-5 II, przy świetle żarowym uzyskaliśmy odrobinę gorszy rezultat celności, choć liczba trafień „w punkt” okazała się nieco wyższa. Jest to jednak na tyle niewielka różnica, że nie powinna nas niepokoić. Najmniej udane zdjęcia charakteryzowały się bowiem odchyłką od najlepszego zdjecia w serii, która nie przekroczyła 7%.

Pomiar światła

System pomiaru światła w Pentaksie K‑5 IIs działa w oparciu o (najprawdopodobniej ten sam co w K‑5) 77-strefowy czujnik, pracujący w zakresie od 0 do 22 EV (dla ISO 100). Kompensacja ekspozycji może odbywać się w zakresie od −5 do +5 EV z krokiem 1/3 lub 1/2 EV. W testowanym Pentaksie dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• pomiar wielosegmentowy – ekspozycja jest automatycznie dobierana na podstawie pomiarów z 77 stref rozmieszczonych w kadrze,
• punktowy – pomiar odbywa się tylko w centralnym punkcie AF,
• centralnie ważony – pomiar dokonywany jest w całym kadrze ale uśredniany z większą wagą dla obszaru centralnego.

W menu znajduje się także możliwość połączenia pomiaru wielosegmentowego z wybranym punktem ostrości – odpowiednia opcja znajduje się w zakładce ustawień niestandardowych.

Podczas testowania aparatu, praca czujnika pomiaru światła nie sprawiała większych problemów, choć czasem posiłkowaliśmy się kompensacją ekspozycji o wartości 0.3 EV lub 0.7 EV.

Warto również wspomnieć o dwóch funkcjach bracketingu: ekspozycji oraz rozszerzonego. Ten pierwszy polega na wykonaniu 2, 3 lub 5 zdjęć różniących się o 0.3, 0.7, 1, 1.3, 1.7 lub 2 EV. Bracketing rozszerzony z kolei umożliwia zapis trzech fotografii z różnymi wartościami parametrów, które ustawiamy w ramach właściwości plików JPEG w profilach kolorów. Do wyboru mamy następujące opcje:

• balans bieli,
• nasycenie,
• odcień,
• ustawienia tonów ciemne / jasne,
• kontrast,
• ostrość (wyostrzenie).

Gdy korzystamy z tej funkcji, wykonywane jest tylko jedno zdjęcie. Co ciekawe, rozszerzony bracketing możemy połączyć z bracketingiem ekspozycji. Przykładowo, jeśli wykonamy wówczas 3 zdjęcia z ustalonym krokiem ekspozycji, zapisanych zostanie w sumie 9 plików.