Do testów optyki systemu Mikro 4/3 stosujemy ostatnio Olympusa E-PL1 z racji tego, że dcraw nie ma problemów z jego RAW-ami, które na dodatek wydają się być pozbawione nadprogramowej ingerencji, a moc filtra AA (albo jego brak) jest taka sama w obu współrzędnych. Te własności sprawiają, że testy oparte o ten korpus są obiektywne i stwarzają dobre warunki do porównań.

Po testach „naleśników” Panasonica o ogniskowych 14 mm i 20 mm, wydawało nam się, że poziom przyzwoitości ustalony jest w tym przypadku w okolicach 42 lpmm, a najlepsze „stałki” będą lekko przekraczać wartość 75 lpmm.

W wielu systemach jednak, to właśnie obiektywy makro potrafią bić rekordy rozdzielczości. Nic więc dziwnego, że bardzo interesował nas wynik modelu Leica DG Macro-Elmarit 45 mm f/2.8 ASPH. MEGA O.I.S. Raz, że to makro, dwa że to jednak Leica, trzy że mamy do czynienia z obiektywem normalnych gabarytów, w którym rozmiary nie stanowiły ograniczenia dla konstruktorów.

Zobaczmy więc jak Leica poradziła sobie w naszych testach. Wyniki dla centrum i brzegu kadru zaprezentowane są poniżej. Błędy pomiarowe zawierały się w zakresie od 0.2 do 1.1 lpmm.

Jeśli chodzi o centrum kadru ciśnie się na usta jedno słowo – rewelacja. Już na maksymalnym otworze względnym obiektyw osiąga wynik lekko ponad 75 lpmm, a po przymknięciu przysłony o jedną działkę przekracza nieznacznie 80 lpmm. To zachowanie godne najlepszych testowanych przez nas obiektywów makro, które nie pozwala nam narzekać dosłownie na nic.

Trochę inaczej sytuacja wygląda na brzegu kadru. Na maksymalnym otworze względnym jesteśmy poniżej poziomu przyzwoitości i aby się do niego zbliżyć musimy przymknąć obiektyw aż o ponad 1 EV. Co więcej, rzuca się w oczy ogromna rozbieżność pomiędzy osiągami w centrum kadru, które są rewelacyjne, a wynikami na brzegu, które są przeciętne.

Ta rozbieżność zastanowiła nas na tyle, że zdecydowaliśmy się sprawdzić dokładniej, jak wygląda profil rozdzielczości w całym kadrze. W tym celu wykorzystaliśmy dodatkowe pola do pomiaru rozdzielczości, których używamy w testach obiektywów pełnoklatkowych. Przypomnijmy więc wygląd naszej tablicy do testów rozdzielczości.

Zaprezentowane wcześniej pomiary w centrum i na brzegu kadru zostały uzyskane poprzez uśrednienie pomiarów z obszarów oznaczonych kolorem czerwonym i niebieskim. Dodatkowo zdecydowaliśmy się sprawdzić zachowanie w miejscu oznaczonym kolorem zielonym. Wyniki są znacznie lepsze, bo na maksymalnym otworze względnym dochodzą do ponad 41 lpmm, na f/4.0 do prawie 51 lpmm, a na f/5.6 do ponad 56 lpmm. Widać więc, że ostrość tylko na samym brzegu jest słaba, a większa część kadru (nie tylko okolice centrum) jest w pełni użyteczna nawet na maksymalnym otworze względnym.

Warta zauważenia jest jeszcze jedna rzecz. Wyniki rozdzielczości notowane na najmniejszej tablicy testowej użytej w niniejszym teście, potrafiły być nawet o 10% lepsze niż na większych tablicach. A ponieważ przy małej tablicy fotografujemy z bliska, oznacza to, że obiektyw, jak na bardzo dobry instrument makro przystało, został zoptymalizowany do pracy w okolicy skali odwzorowania 1:1 czy 1:2 i tam właśnie notuje maksimum swoich możliwości.