Odszumianie JPEG-ów na wysokich czułościach w testowanym aparacie możemy kontrolować jedynie na dwóch poziomach. Poza ustawieniem tej opcji na wartość „niskie” do dyspozycji mamy jeszcze ustawienie „standardowe”. Jak zawsze dziwi nas ta oszczędność. Nie byłoby przecież dużym problemem dla programistów udostępnienie plików JPEG, które nie są w ogóle odszumiane. W tabelce poniżej prezentujemy porównanie intensywności procesu odszumiania dla obu możliwych ustawień, na zdjęciach wykonanych przy trzech najwyższych czułościach.

ISO 6400
Odszumianie niskie
Odszumianie standardowe
ISO 12800
Odszumianie niskie
Odszumianie standardowe
ISO 25600
Odszumianie niskie
Odszumianie niskie

Widać, że nie ma dużej różnicy w intensywności odszumiania między dostępnymi ustawieniami. Co prawda, daje się zauważyć nieznacznie większą redukcję szumu przy ustawieniu standardowym, ale odbija się to również na utracie szczegółów obrazu. Warto jednak przyznać, że odszumianie w 5R nie jest bardzo destrukcyjne pod tym względem.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z NEX-5R wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy zdjęcia z aparatów Olympus E-PL5 oraz Canon EOS M. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Powyższe porównanie wyraźnie pokazuje, że różnice w poziomie szumów obserwowane dla JPEG-ów nie miały nic wspólnego z realnymi możliwościami matryc użytych w poszczególnych aparatach i wynikały jedynie z procesu tworzenia samych JPEG-ów oraz zastosowanego poziomu odszumiania. Surowe pliki z NEX-5R, E-PL5 oraz EOS-a M pokazują bowiem bardzo podobną jakość obrazu i stopień zaszumienia, w zasadzie w całym zakresie dostępnych czułości. Nawet przy maksymalnym ISO 25600 ewentualne różnice są trudne do zauważenia na oko. Może się co prawda wydawać, że E-PL5 wypada minimalnie gorzej dla tej czułości, aczkolwiek trudno to jednoznacznie stwierdzić. Z powyższego porównania w zasadzie nie da się wyciągnąć więcej istotnych wniosków. Przyjrzyjmy się zatem wynikom pomiarów poziomu szumu prezentowanych na poniższym wykresie. Te oczywiście przeprowadziliśmy na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Porównanie powyższego wykresu do analogicznych z testów Olympusa i Canona pozwala już dostrzec pewne różnice. Sony NEX-5R i Canon EOS M idą niemal łeb w łeb. Co prawda daje się zauważyć różny rozkład poszczególnych składowych szumu, jednak biorąc pod uwagę ich zakres dla konkretnych czułości albo wartości średnie, to różnice nie przekraczają w zasadzie pół punktu procentowego. To oznacza, że w praktyce są właściwie niezauważalne, o czym mogliśmy się przekonać przed chwilą.

Nieco ciekawiej przedstawia się porównanie z bezlusterkowcem Olympusa. Kiedy porównamy wartości średnie dla obu tych aparatów, wówczas wychodzi, że aż do ISO 6400 E-PL5 ma nieznaczną przewagę nad testowanym NEX-em. Sytuacja odwraca się dopiero dla dwóch maksymalnych czułości, na których 5R nieznacznie prowadzi. Wciąż jednak różnice te są na tyle małe, że na zdjęciach trudno je dostrzec.

Można pokusić się jeszcze o porównanie do poprzedniego modelu, czyli 5N. W tym pojedynku widać małą przewagę nowego NEX-a, jednak staje się ona wyraźniejsza jedynie dla najwyższych czułości, gdzie różnica przekracza jeden punkt procentowy. Testowany aparat w tej kategorii wypada również podobnie w stosunku do swojego bardziej zaawansowanego brata czyli modelu NEX-6. W wynikach pomiarów można jednak zauważyć minimalną przewagę tego drugiego.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Wyniki te są konsystentne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Sony NEX-5R zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast, wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku 5R zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500.000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Histogramy wygenerowane na podstawie RAW-ów z NEX-5R wyglądają dobrze do czułości ISO 6400 (warto zwrócić uwagę, że są lekko asymetryczne, odpowiadając temu czego oczekiwalibyśmy od rozkładu Poissona). Rozkład dla wyższych czułości staje się już bardzo szeroki, co wskazuje na istotny udział szumu w sygnale. Wyniki pomiarów zaprezentowane w tabelce poniżej pokazują, że dla czułości do ISO 6400 wartości odchylenia standardowego nie przekraczają średniej wartości sygnału. Przy ISO 12800 odchylenie jest bardzo bliskie średniej wartości sygnału, natomiast dla ISO 25600 ją przekracza. Jeżeli chodzi o sam wygląd darków, to nie dostrzegamy szczególnie intensywnych niejednorodności w rozkładzie szumu. Widać jednak, że przy brzegach matryca „świeci” nieco bardziej, co prawdopodobnie pochodzi od nagrzewającej się elektroniki. Warto podkreślić, że nie obserwujemy oznak bandingu w rozkładzie szumu.

W przypadku darków zapisanych w formacie JPEG, na najwyższych czułościach również widać nieznaczną niejednorodność w postaci jaśniejszych brzegów kadru.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600