Poniższy wykres pokazuje zachowanie testowanego obiektywu w centrum kadru i na brzegu matrycy APS-C.

Jeśli chodzi o centrum kadru, to obiektyw może tutaj zebrać tylko i wyłącznie same pochwały. Już na maksymalnym otworze względnym uzyskuje on wynik prawie 43 lpmm, co powoduje, że obrazy tam generowane są w pełni ostre. Przymknięcie przysłony do f/4.0 powoduje wejście na poziom ciut powyżej 50 lpmm. Maksimum swoich możliwości (wartość 52.4 lpmm) Pentax osiąga dla przysłony f/5.6. Tak chwalony przez nas i zauważalnie droższy Canon 2.8/100L sprawował się odrobinę lepiej na maksymalnym otworze względnym, gdzie notował wynik prawie 46 lpmm. Od f/4.0 oba obiektywy, w granicach błędów pomiarowych, pokazują identyczne i jednocześnie świetne wyniki.

W podobnym tonie możemy opisywać zachowanie na brzegu kadru. Nawet na maksymalnym otworze względnym mamy wartość około 36 lpmm, a więc trochę powyżej poziomu przyzwoitości. Tutaj także Pentax ustępuje trochę droższemu Canonowi, który na f/2.8 notował wynik 41 lpmm. Sytuacja jednak odwraca się po zastosowaniu przysłon f/4.0 i f/5.6. W ich przypadku to Pentax jest trochę ostrzejszy od Canona.

Warto jeszcze zaznaczyć, że rozdzielczość Pentaksa 2.8/100 WR została przetestowana na trzech tablicach o różnych wielkościach, dzięki czemu obiektyw stał w trzech różnych odległościach od celu. Nie zaobserwowaliśmy przy tym żadnych różnic w wynikach uzyskiwanych na poszczególnych tablicach.

Podsumowując, wyniki jakie w kategorii rozdzielczości uzyskał Pentax smc D FA 100 mm f/2.8 Macro WR są świetne. Trudno było jednak oczekiwać czegoś innego. W tej klasie obiektywów nie ma słabeuszy. Praktycznie wszystkie obiektywy makro o świetle f/2.8 i ogniskowych 90–105 mm osiągały w naszych testach bardzo dobre lub wręcz doskonałe wyniki. Pentax nie mógł więc sobie pozwolić na wpadkę i na szczęście nie pozwolił.

Poniższe zdjęcia pokazują wycinki zdjęć centrum naszej tablic testowej pobrane z niewyostrzonych plików JPEG zapisywanych równolegle z RAW-ami.