W 100D, tak jak w modelu 650D mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom standardowy, słaby, mocny a także redukcja szumów zdjęć seryjnych. Ostatnia polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie czułości ISO 6400, 12800 oraz 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Dla ISO 6400 i 12800 kolejne stopnie odszumiania powodują zauważalną redukcję szumu i choć odbija się to na szczegółowości obrazu, to jednak bardzo wyraźnej degradacji detali w zasadzie nie widać. Trzeba przyznać, że efekt działania wieloklatkowej redukcji szumów jest całkiem obiecujący. Poza wyraźnym obniżeniem szumu, zachowuje się również całkiem sporo szczegółów obrazu. Przy ISO 25600 też daje się zauważyć efekt procesów odszumiających, jednak użyteczność tej czułości jest wątpliwa, a redukcja szumu nie daje wyraźnej poprawy pod tym względem i dość wyraźnie odbija się na ilości widocznych szczegółów.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Canona 100D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Nikonem D5200 i Sony A58. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Na podstawie powyższego porównania widać, że jakość obrazu na surowych plikach w zaprezentowanych aparatach jest bardzo podobna mniej więcej do czułości ISO 800. Różnice w poziomie zaszumienia są w zasadzie minimalne, aczkolwiek można się pokusić o wskazanie faworyta w postaci Nikona D5200. W miarę zwiększania czułości sytuacja zaczyna się klarować. Lustrzanka Nikona faktycznie wysuwa się na prowadzenie, a Sony A58 zostaje w tyle. Tym samym testowany Canon utrzymuje się w środku stawki. Przy ISO 12800 (czyli ostatniej wspólnej czułości dla wszystkich aparatów) różnice są już dość wyraźne. Dla ISO 25600 natomiast widać, że poziom szumu w 100D jest już naprawdę wysoki i choć w D5200 zaszumienie jest również wyraźne, to jednak wciąż wypada on zauważalnie lepiej w stosunku do lustrzanki Canona. Można też rzucić okiem na wycinki z Nikona D3200 i zobaczyć, jak jakość RAW-ów z tego aparatu ma się do zdjęć ze 100D. W tym przypadku wydaje się, że oba aparaty wypadają podobnie, a stopień zaszumienia obrazu nawet na najwyższych czułościach jest porównywalny.

Choć na podstawie powyższego porównania sytuacja wydaje się być jasna, sprawdźmy tradycyjnie jak przedstawia się ona w konkretnych liczbach. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Porównanie powyższego wykresu do analogicznych z testów D5200 i A58 daje potwierdzenie naszych wcześniejszych obserwacji. Przewagę Nikona można już zauważyć poniżej ISO 800 i co więcej przy tej czułości widać, że 100D nieznacznie wyprzedza lustrzankę Sony. W miarę zwiększania czułości różnice oczywiście stają się coraz wyższe. Przy ISO 3200 testowany Canon ma 1 EV przewagi nad A58 i utrzymuje ją na takim poziomie praktycznie aż do najwyższej czułości. Różnica pomiędzy 100D a D5200 nie jest aż taka duża, jednak lustrzanka Nikona wyraźnie prowadzi, a jej przewaga nad testowanym Canonem na najwyższych czułościach sięga około 0.5 EV.

Co prawda na wycinkach zdjęć nie było widać różnic w poziomie szumu pomiędzy 100D a Nikonem D3200, jednak porównanie wykresów dla tych aparatów pokazuje, że takowe są, choć nieznaczne. Można bowiem zauważyć, że na wysokich czułościach składowa niebieska w D3200 jest nieco niższa niż w testowanym Canonie.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są zgodne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Canon 100D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Podobnie jak w modelu 650D średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii nie mamy w zasadzie niespodzianek. Histogramy stworzone na podstawie darków z 100D są bardzo podobne do tych, jakie obserwujemy dla innych lustrzanek Canona. W szerokim zakresie czułości mają one kształt przypominający rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Także statystyka sygnału zaprezentowana w tabelce poniżej wygląda prawidłowo i w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego.

Można jednak ponarzekać na wygląd samych darków na najwyższych czułościach. Widać w tym przypadku dość wyraźne niejednorodności w rozkładzie szumu na matrycy. W szczególności obserwujemy poziome pasy (tzw. banding) oraz niejednorodności o strukturze pionowej. Ponadto dolna część kadru jest nieznacznie jaśniejsza niż górna. Małe rozmiary korpusu dają jednak o sobie znać.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600