DP3M oferuje zapis zdjęć w następującej rozdzielczości:

• 4704×3136 pix,
• 3264×2176 pix,
• 2336×1568 pix

• JPEG (EXIF, DPOF, DCF),
• RAW,
• RAW+JPEG.

• standardowe,
• nasycone,
• neutralne,
• portret,
• krajobraz,
• FOV klasyczny błękit,
• czarno-biały,
• sepia.

• kontrastu,
• nasycenia,
• ostrości.

Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji wyostrzania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.

Ostrość −1
Ostrość 0
Ostrość +1

Analizując powyższe zdjęcia stwierdzamy, że na domyślnym stopniu wyostrzania fotografie wyglądają naturalnie, choć delikatnie widać zakłócenia w postaci efektu halo (czyli obwódki wokół kontrastowych krawędzi). Najniższy poziom daje naturalnie miękkie zdjęcia, a najwyższy – nieprzyjemne już w odbiorze deformacje.

Balans bieli

Sigma DP3M umożliwia ustawianie balansu bieli przy użyciu następujących trybów:

• Auto,
• Światło dzienne,
• Pochmurnie,
• Żarówka,
• Świetlówka,
• Lampa błyskowa,
• Niestandardowy (według wzorca).

Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.

Tradycyjnie już spory błąd koloru występuje przy ustawieniu automatycznego balansu bieli w oświetleniu żarowym. W wypadku DP3M możemy nawet mówić o bardzo słabym wyniku automatycznego korygowania punktu bieli. Zupełnie inne zachowanie aparatu obserwujemy dla każdego innego testowanego oświetlenia, poczynając od dziennego, zarówno słonecznego, jak i cienia, poprzez zachmurzone niebo aż po sztuczne światło o temperaturze 5000 K. Błąd utrzymuje się na rozsądnie niskim poziomie, a użycie dedykowanych ustawień powoduje wierniejsze przetwarzanie informacji o kolorze, choć przyznać trzeba, że różnica nie jest duża.

Analizując dane przedstawione w tabeli, zauważamy też, że Sigma DP2M ma tendencję do delikatnego przesycania kolorów – średnia odchyłka saturacji dla wszystkich pomiarów wynosi 3.8%.

Porównując opisywany aparat z konstrukcjami DP1M i DP2M, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że DP3M najlepiej przetwarza kolory. To spostrzeżenie dziwi, gdyż wydawałoby się, że wszystkie konstrukcje są identyczne pod względem elektroniki i oprogramowania. Być może to wynik adresowania aparatu do fotografii portretowej? Niestety, nie jest nam dana taka wiedza.

Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Auto
Światło: Słoneczny dzień Balans bieli: Słoneczny dzień
Światło: Zacienienie Balans bieli: Auto
Światło: Zacienienie Balans bieli: Zacienienie
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Auto
Światło: Zachmurzenie Balans bieli: Zachmurzenie
Światło: Żarówki Balans bieli: Auto
Światło: Żarówki Balans bieli: Żarówki
Światło: 5500K Balans bieli: Auto

Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.

Szum

Pomiar szumów wykonujemy na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, korzystając z programu Imatest. Poniżej przedstawiamy wyniki dla plików JPEG.

Do wartości ISO 400 szum jest niewielki. Musimy mieć świadomość, że oznacza to jedynie mocne odszumianie kanałów zielonego i czerwonego. Przy ISO 800 obserwujemy zmianę charakterystyki krzywej, a dalsze zwiększanie czułości ISO skutkuje coraz szybszym przyrostem szumu, aż do wartości 11% dla ISO 6400. To wynik, który plasuje opisywany aparat pomiędzy konstrukcjami DP1M a DP2M. Zdecydowanie praca na wysokiej czułości nie jest mocną stroną DP3M.

Aby ukazać, jak wartości wyznaczonego szumu przekładają się na obraz, prócz wykresów prezentujemy tabelkę z fragmentami zdjęć scenki testowej (w skali 1:1) wykonanych przy najniższym stopniu wyostrzania.

Pokazane wycinki obrazują zachowanie widoczne na wykresie powyżej. Do ISO 1600 szum właściwie nie występuje na zdjęciach, jednak zwiększanie czułości o 1 stopień powoduje znaczny i niespodziewany jego przyrost. Dzięki swojej drobnoziarnistości nie przeszkadza on bardzo w odbiorze fotografii w przeciwieństwie do obserwowanego zanikania głębi koloru wraz ze zwiększaniem czułości. To spora wada, w pewnym sensie dyskwalifikująca aparat w zastosowaniach wymagających wysokiej czułości ISO.

Najbardziej zadziwia zachowanie wszystkich trzech aparatów DPM dla wysokiej czułości (ISO 3200 i 6400). Co prawda w każdym z nich obraz jest bardzo słabej jakości, szum wysoki i o nieciekawej strukturze, jednak widoczne różnice w kolorystyce dobitnie świadczą o rozbieżnościach w algorytmach konwersji obrazu z matrycy, w które zostały wyposażone wspomniane modele.