Sigma DP3 Merrill - test aparatu
5. Jakość obrazu JPEG
DP3M oferuje zapis zdjęć w następującej rozdzielczości:
- 4704×3136 pix,
- 3264×2176 pix,
- 2336×1568 pix
- JPEG (EXIF, DPOF, DCF),
- RAW,
- RAW+JPEG.
- standardowe,
- nasycone,
- neutralne,
- portret,
- krajobraz,
- FOV klasyczny błękit,
- czarno-biały,
- sepia.
- kontrastu,
- nasycenia,
- ostrości.
Standardowo postanowiliśmy przetestować zasięg działania opcji wyostrzania zdjęć. W tabeli poniżej prezentujemy wycinki w skali 1:1 zdjęć scenki w formacie JPEG, zrobionych w pełnej rozdzielczości.
Ostrość −1 |
||
Ostrość 0 |
||
Ostrość +1 |
Analizując powyższe zdjęcia stwierdzamy, że na domyślnym stopniu wyostrzania fotografie wyglądają naturalnie, choć delikatnie widać zakłócenia w postaci efektu halo (czyli obwódki wokół kontrastowych krawędzi). Najniższy poziom daje naturalnie miękkie zdjęcia, a najwyższy – nieprzyjemne już w odbiorze deformacje.
Balans bieli
Sigma DP3M umożliwia ustawianie balansu bieli przy użyciu następujących trybów:
- Auto,
- Światło dzienne,
- Pochmurnie,
- Żarówka,
- Świetlówka,
- Lampa błyskowa,
- Niestandardowy (według wzorca).
Pomiary skuteczności balansu bieli wykonujemy na 24-polowej tablicy kolorów X-Rite. Następnie wyliczamy parametry dC (odchylenie od właściwej barwy w przestrzeni L*a*b*, czyli wartość błędu, z jakim aparat ocenił barwę) oraz S (nasycenie barwy wyrażone w procentach). Poniżej w tabeli przedstawiamy wyniki dla wszystkich przetestowanych ustawień balansu bieli.
Światło | Balans bieli | dC | S [%] |
Słoneczny dzień | Słoneczny dzień | 17.2 | 112.1 |
Słoneczny dzień | Auto | 22 | 112.6 |
Zacienienie | Zacienienie | 14.5 | 108.4 |
Zacienienie | Auto | 15 | 108.7 |
Żarówki | Żarówki | 39.8 | 112.9 |
Żarówki | Auto | 46.9 | 127.8 |
Zachmurzenie | Zachmurzenie | 19.4 | 121.1 |
Zachmurzenie | Auto | 16 | 114.3 |
5500K | Auto | 19.6 | 106.7 |
Tradycyjnie już spory błąd koloru występuje przy ustawieniu automatycznego balansu bieli w oświetleniu żarowym. W wypadku DP3M możemy nawet mówić o bardzo słabym wyniku automatycznego korygowania punktu bieli. Zupełnie inne zachowanie aparatu obserwujemy dla każdego innego testowanego oświetlenia, poczynając od dziennego, zarówno słonecznego, jak i cienia, poprzez zachmurzone niebo aż po sztuczne światło o temperaturze 5000 K. Błąd utrzymuje się na rozsądnie niskim poziomie, a użycie dedykowanych ustawień powoduje wierniejsze przetwarzanie informacji o kolorze, choć przyznać trzeba, że różnica nie jest duża.
Analizując dane przedstawione w tabeli, zauważamy też, że Sigma DP2M ma tendencję do delikatnego przesycania kolorów – średnia odchyłka saturacji dla wszystkich pomiarów wynosi 3.8%.
Porównując opisywany aparat z konstrukcjami DP1M i DP2M, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że DP3M najlepiej przetwarza kolory. To spostrzeżenie dziwi, gdyż wydawałoby się, że wszystkie konstrukcje są identyczne pod względem elektroniki i oprogramowania. Być może to wynik adresowania aparatu do fotografii portretowej? Niestety, nie jest nam dana taka wiedza.
Szczegółowe wyniki naszych pomiarów prezentujemy poniżej.
Zaprezentowane wyniki w kolumnie tablicy kolorów prezentują referencyjną kolorystykę (środkowe koła) na tle zmierzonego koloru, bez korekty ekspozycji.
Szum
Pomiar szumów wykonujemy na zdjęciach tablicy Kodak Q-14, korzystając z programu Imatest. Poniżej przedstawiamy wyniki dla plików JPEG.
Do wartości ISO 400 szum jest niewielki. Musimy mieć świadomość, że oznacza to jedynie mocne odszumianie kanałów zielonego i czerwonego. Przy ISO 800 obserwujemy zmianę charakterystyki krzywej, a dalsze zwiększanie czułości ISO skutkuje coraz szybszym przyrostem szumu, aż do wartości 11% dla ISO 6400. To wynik, który plasuje opisywany aparat pomiędzy konstrukcjami DP1M a DP2M. Zdecydowanie praca na wysokiej czułości nie jest mocną stroną DP3M.
Aby ukazać, jak wartości wyznaczonego szumu przekładają się na obraz, prócz wykresów prezentujemy tabelkę z fragmentami zdjęć scenki testowej (w skali 1:1) wykonanych przy najniższym stopniu wyostrzania.
Aby porównać uzyskane próbki z innymi aparatami, należy wybrać z rozwijanych list czułość oraz odpowiednie modele przetestowanych aparatów, dla których mają być podane wyniki. W efekcie poniższa tabelka zostanie zaktualizowana nowymi wycinkami scenki testowej.
Pokazane wycinki obrazują zachowanie widoczne na wykresie powyżej. Do ISO 1600 szum właściwie nie występuje na zdjęciach, jednak zwiększanie czułości o 1 stopień powoduje znaczny i niespodziewany jego przyrost. Dzięki swojej drobnoziarnistości nie przeszkadza on bardzo w odbiorze fotografii w przeciwieństwie do obserwowanego zanikania głębi koloru wraz ze zwiększaniem czułości. To spora wada, w pewnym sensie dyskwalifikująca aparat w zastosowaniach wymagających wysokiej czułości ISO.
Najbardziej zadziwia zachowanie wszystkich trzech aparatów DPM dla wysokiej czułości (ISO 3200 i 6400). Co prawda w każdym z nich obraz jest bardzo słabej jakości, szum wysoki i o nieciekawej strukturze, jednak widoczne różnice w kolorystyce dobitnie świadczą o rozbieżnościach w algorytmach konwersji obrazu z matrycy, w które zostały wyposażone wspomniane modele.