A skoro mowa o odszumianiu, spójrzmy teraz, co pod tym względem oferuje testowany EOS. Podobnie jak w ostatnich modelach amatorskich lustrzanek tego producenta mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom standardowy, słaby, mocny a także redukcja szumów zdjęć seryjnych. Ostatnia polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie czułości ISO 6400, 12800 oraz 25600.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

Dla ISO 6400 i 12800 kolejne stopnie odszumiania powodują zauważalną redukcję szumu i choć odbija się to na szczegółowości obrazu, to jednak bardzo wyraźnej degradacji detali w zasadzie nie widać. Trzeba przyznać, że efekt działania wieloklatkowej redukcji szumów jest całkiem obiecujący. Poza wyraźnym obniżeniem szumu, zachowuje się również całkiem sporo szczegółów obrazu. Przy ISO 25600 też daje się zauważyć efekt procesów odszumiających, jednak użyteczność tej czułości jest wątpliwa, a redukcja szumu nie daje wyraźnej poprawy pod tym względem i dość wyraźnie odbija się na ilości widocznych szczegółów.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Canona 700D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Pentaksem K-50 i Sony A58. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Jeżeli chodzi o jakość obrazu na surowych plikach w 700D również obyło się bez niespodzianek. Skoro mamy do czynienia z tą samą matrycą co w poprzednim modelu, trudno było oczekiwać, że testowany aparat czymś nas zaskoczy pod tym względem. Na powyższym porównaniu widać, że jakość obrazu oraz poziom szumu są na podobnym poziomie mniej więcej do czułości ISO 800. Można się jednak dopatrzyć, że lustrzanka Pentaksa minimalnie wysuwa się na prowadzenie, natomiast aparat Sony zaczyna zostawać w tyle. W miarę zwiększania czułości sytuacja zaczyna się robić wyraźniejsza i ów trend się utrzymuje. Tym samym testowany Canon plasuje się w środku stawki. Przy ISO 12800 (czyli ostatniej wspólnej czułości dla porównywanych aparatów) różnice stają się już wyraźne. Trzeba jednak dodać, że przewaga K-50 nie wynika wyłącznie z możliwości samej matrycy w nim zastosowanej. Przypomnijmy, że w aparacie tym mamy do czynienia z odszumianiem surowych plików, co wyraźnie podkreślaliśmy w jego teście.

Powyższe porównanie nie pozostawia właściwie żadnych wątpliwości. Przyjrzyjmy się jednak jeszcze konkretnym liczbom. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Na początek, tak dla formalności, porównajmy powyższy wykres z odpowiednim wykresem z testu modelu 650D. Minimalne różnice w notowanych wartościach da się co prawda zauważyć (ze wskazaniem przewagi na 700D), aczkolwiek są one na tyle małe, że w praktyce właściwie nie do wyłapania. Ponadto, biorąc pod uwagę błędy pomiarowe, rezultaty tych aparatów można uznać za porównywalne.

Znacznie więcej pokazuje porównanie wyników 700D ze wspomnianymi wcześniej lustrzankami konkurencji. To, że Pentax wyprzedza testowanego Canona, można już zauważyć przy czułościach w okolicach ISO 400 i 800, choć różnica jest naprawdę nieznaczna. W tym zakresie czułości widać jednak, że 700D ma niewielką przewagę nad A58. To, że w miarę wzrostu ISO różnice pomiędzy tymi aparatami stają wyraźniejsze widać było już na wycinkach. Oczywiście pomiary doskonale to potwierdzają. Dla ostatniej wspólnej czułości, czyli ISO 12800, testowany Canon sięga maksymalnego poziomu wynoszącego około 11.5% dla składowej niebieskiej, podczas gdy K-50 notuje zaledwie niecałe 8% w tym przypadku. Sony A58 natomiast przy tej czułości sięga dla składowej niebieskiej aż 16%.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są zgodne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Canon 700D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Podobnie jak w modelu 650D średni poziom sygnału oscyluje w okolicach 2048. Z tego też powodu w poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 1535–2559, czyli o szerokości 1024. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (1535:2559) a pionowa, pokazująca ilość zliczeń w pikselu, ma zakres od 0 do 100 tysięcy.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W tej kategorii 700D zachowuje się typowo dla lustrzanek Canona. W szerokim zakresie czułości histogramy mają kształt przypominający rozkład Poissona i nie dostrzegamy w nich nic niepokojącego. Również statystyka sygnału zaprezentowana w tabelce poniżej wygląda prawidłowo i w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są większe od odchylenia standardowego.

Zastrzeżenia można mieć jednak do wyglądu samych darków na najwyższych czułościach. W tym przypadku widać całkiem wyraźne niejednorodności w rozkładzie szumu na matrycy. Z jednej strony mają one strukturę jaśniejszych i ciemniejszych obszarów, ale daje się również dostrzec strukturę w małej skali w postaci poziomych pasów (tzw. banding).

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600